1Ki 2:3 | DutKingComments | STEP | David ziet dat het einde van zijn leven op aarde nabij is. Dat is het moment om zijn zoon Salomo enkele dingen te gebieden. In zijn inleidende woorden spreekt hij het woord dat ook Jozua heeft gesproken ( ) en dat voor alle mensen geldt, behalve voor de gelovigen die tot de gemeente behoren. Gelovigen die tot de gemeente behoren, verwachten niet “de weg van heel de aarde” te gaan, maar verwachten de komst van de Heer Jezus om hen op te nemen ( ) . David spreekt tot Salomo ook de bemoedigende woorden die Mozes en de HEERE eens tot Jozua hebben gesproken ( ; ) . Afscheidswoorden van gelovigen als van Mozes en David bevatten bemoedigingen voor de volgende generatie (vgl. ) . Zoals David zijn zoon Salomo verwijst naar wat “geschreven staat in de wet van Mozes” ( ) , zo moet voor ons het Woord van God norm zijn in het handhaven van Gods rechten. Als wij ons daaraan houden, maakt Hij Zijn Woord aan ons waar. Dat geldt ook voor ons nageslacht, zowel lichamelijk als geestelijk. Sterk zijn en zich een man tonen kan Salomo doen door de geboden van de HEERE te houden. Het houden van die geboden moet hij laten zien door op Zijn wegen te wandelen, wat betekent dat hij “Zijn verordeningen, Zijn geboden, Zijn bepalingen en Zijn getuigenissen” onderhoudt. Deze vier woorden geven de verschillende bedoelingen van de wet aan en dienen om de rijke en veelvoudige inhoud van de wet individueler te maken. Zich daaraan houden is de voorwaarde om wijs en voorspoedig te handelen ( ) . De zegeningen in de boeken 1 Koningen en 2 Koningen worden steeds afhankelijk gemaakt van gehoorzaamheid, wat wordt aangegeven door het woord “als” . Het niet ontbreken van een nakomeling die op de troon zal zitten, wil niet zeggen dat er altijd iemand op de troon van David zal zitten. Het houdt in dat het nageslacht van David niet definitief zal worden uitgeroeid waardoor er nooit meer iemand op de troon zou kunnen zitten. De uiteindelijke vervulling zal in Christus plaatsvinden.

1 Kings 2:3

David bemoedigt Salomo

David ziet dat het einde van zijn leven op aarde nabij is. Dat is het moment om zijn zoon Salomo enkele dingen te gebieden. In zijn inleidende woorden spreekt hij het woord dat ook Jozua heeft gesproken (Jz 23:14) en dat voor alle mensen geldt, behalve voor de gelovigen die tot de gemeente behoren. Gelovigen die tot de gemeente behoren, verwachten niet “de weg van heel de aarde” te gaan, maar verwachten de komst van de Heer Jezus om hen op te nemen (1Th 4:15-18).

David spreekt tot Salomo ook de bemoedigende woorden die Mozes en de HEERE eens tot Jozua hebben gesproken (Dt 31:23; Jz 1:9). Afscheidswoorden van gelovigen als van Mozes en David bevatten bemoedigingen voor de volgende generatie (vgl. 2Tm 2:1). Zoals David zijn zoon Salomo verwijst naar wat “geschreven staat in de wet van Mozes” (1Kn 2:3), zo moet voor ons het Woord van God norm zijn in het handhaven van Gods rechten. Als wij ons daaraan houden, maakt Hij Zijn Woord aan ons waar. Dat geldt ook voor ons nageslacht, zowel lichamelijk als geestelijk.

Sterk zijn en zich een man tonen kan Salomo doen door de geboden van de HEERE te houden. Het houden van die geboden moet hij laten zien door op Zijn wegen te wandelen, wat betekent dat hij “Zijn verordeningen, Zijn geboden, Zijn bepalingen en Zijn getuigenissen” onderhoudt. Deze vier woorden geven de verschillende bedoelingen van de wet aan en dienen om de rijke en veelvoudige inhoud van de wet individueler te maken. Zich daaraan houden is de voorwaarde om wijs en voorspoedig te handelen (Dt 29:9).

De zegeningen in de boeken 1 Koningen en 2 Koningen worden steeds afhankelijk gemaakt van gehoorzaamheid, wat wordt aangegeven door het woord “als”. Het niet ontbreken van een nakomeling die op de troon zal zitten, wil niet zeggen dat er altijd iemand op de troon van David zal zitten. Het houdt in dat het nageslacht van David niet definitief zal worden uitgeroeid waardoor er nooit meer iemand op de troon zou kunnen zitten. De uiteindelijke vervulling zal in Christus plaatsvinden.