2Ch 25:14 | DutKingComments | STEP | Als Amazia de Edomieten heeft verslagen, keert hij terug naar huis ( ) . Daarbij neemt hij de goden van de overwonnen vijanden mee. Als hij ze vervolgens zou vernietigen, zou dat een eerbewijs aan de HEERE zijn Die boven alle afgoden staat. Maar in plaats van de HEERE te eren en Hem te danken voor de overwinning die Hij heeft gegeven, begaat Amazia de dwaasheid om de goden van zijn overwonnen vijanden voor zichzelf op te stellen, zich ervoor neer te buigen en aan hen reukoffers te brengen! Door dit te doen pleegt Amazia in geestelijke zin hoererij. Daarom ontbrandt de toorn van de HEERE tegen hem ( ) . De toorn van God is de keerzijde van Zijn liefde. Weer stuurt Hij een profeet. Deze wijst Amazia op de dwaasheid dat hij goden aanbidt die niet in staat zijn gebleken hun volk uit zijn hand te redden. Het is toch te gek voor woorden, zouden wij zeggen. Hoe komt iemand tot zo iets doms. Amazia is echter niet van dit soort opmerkingen gediend. Het lijkt erop dat hij de profeet niet eens laat uitspreken, maar hem de mond snoert ( ) . De profeet moet zich goed realiseren dat hij niet tegen de eerste de beste spreekt. Hoe waagt hij het de plaats van raadgever tegenover hem, de koning, in te nemen! Amazia laat zich niet gezeggen door de een of andere kletser. Hij bepaalt zelf wel naar wie hij luistert. Dan stopt de profeet met zijn vermaning. Hij ziet dat Amazia niet wil luisteren en concludeert dat God hem in het verderf wil storten. Het afwijzen van goede raad betekent het verderf. Dat wil niet zeggen dat God het verderf wil, maar dat Hij heeft besloten dat wie vermaning verwerpt, in het verderf terecht zal komen ( ) . Amazia heeft zelf de keus voor het verderf gemaakt en God bevestigt die keus. De profeet zegt wat God doet, terwijl wat God doet, voortkomt uit de weigering van Amazia om naar vermaning te luisteren en zich te bekeren.

2 Chronicles 25:14

Amazia en de goden van de Seïrieten

Als Amazia de Edomieten heeft verslagen, keert hij terug naar huis (2Kr 25:14). Daarbij neemt hij de goden van de overwonnen vijanden mee. Als hij ze vervolgens zou vernietigen, zou dat een eerbewijs aan de HEERE zijn Die boven alle afgoden staat. Maar in plaats van de HEERE te eren en Hem te danken voor de overwinning die Hij heeft gegeven, begaat Amazia de dwaasheid om de goden van zijn overwonnen vijanden voor zichzelf op te stellen, zich ervoor neer te buigen en aan hen reukoffers te brengen!

Door dit te doen pleegt Amazia in geestelijke zin hoererij. Daarom ontbrandt de toorn van de HEERE tegen hem (2Kr 25:15). De toorn van God is de keerzijde van Zijn liefde. Weer stuurt Hij een profeet. Deze wijst Amazia op de dwaasheid dat hij goden aanbidt die niet in staat zijn gebleken hun volk uit zijn hand te redden. Het is toch te gek voor woorden, zouden wij zeggen. Hoe komt iemand tot zo iets doms.

Amazia is echter niet van dit soort opmerkingen gediend. Het lijkt erop dat hij de profeet niet eens laat uitspreken, maar hem de mond snoert (2Kr 25:16). De profeet moet zich goed realiseren dat hij niet tegen de eerste de beste spreekt. Hoe waagt hij het de plaats van raadgever tegenover hem, de koning, in te nemen! Amazia laat zich niet gezeggen door de een of andere kletser. Hij bepaalt zelf wel naar wie hij luistert.

Dan stopt de profeet met zijn vermaning. Hij ziet dat Amazia niet wil luisteren en concludeert dat God hem in het verderf wil storten. Het afwijzen van goede raad betekent het verderf. Dat wil niet zeggen dat God het verderf wil, maar dat Hij heeft besloten dat wie vermaning verwerpt, in het verderf terecht zal komen (Sp 15:32a). Amazia heeft zelf de keus voor het verderf gemaakt en God bevestigt die keus. De profeet zegt wat God doet, terwijl wat God doet, voortkomt uit de weigering van Amazia om naar vermaning te luisteren en zich te bekeren.