Joe 1:17-20 | DutKingComments | STEP | De profeet ziet hoe de schepping zucht ( ) . De gevolgen van trouweloos en goddeloos handelen door een mensengeslacht dat zich van God heeft afgekeerd, zijn in de schepping zichtbaar. Een mens gaat een weg die van God afvoert nooit alleen. Ook wat hem is toevertrouwd, sleept hij altijd mee in leed en oordeel. Het ‘zuchten van de schepping’ is te horen in het ‘kreunen van het vee’, zoals we in als het ware het treuren van de grond kunnen waarnemen. Wat in deze verzen staat, is het gevolg van droogte en niet van de sprinkhanenplaag. De oogst is verwoest door de sprinkhanen, maar door de droogte ligt er ook geen nieuwe oogst in het verschiet. De situatie is hopeloos. Het is alsof de profeet zich uitput in woorden die deze hopeloosheid laten uitkomen: “verschrompeld”, “verwoest”, “afgebroken”, “verdord”, “kreunt”, “in verwarring”, “geen weide”, “boeten” . De droogte van het land weerspiegelt voor Joël vooral de dorheid en neergang die in de harten van het volk aanwezig is (vgl. ) .

Joel 1:17-20

Troosteloosheid alom

De profeet ziet hoe de schepping zucht (Rm 8:22). De gevolgen van trouweloos en goddeloos handelen door een mensengeslacht dat zich van God heeft afgekeerd, zijn in de schepping zichtbaar. Een mens gaat een weg die van God afvoert nooit alleen. Ook wat hem is toevertrouwd, sleept hij altijd mee in leed en oordeel. Het ‘zuchten van de schepping’ is te horen in het ‘kreunen van het vee’, zoals we in Jl 1:10 als het ware het treuren van de grond kunnen waarnemen.

Wat in deze verzen staat, is het gevolg van droogte en niet van de sprinkhanenplaag. De oogst is verwoest door de sprinkhanen, maar door de droogte ligt er ook geen nieuwe oogst in het verschiet. De situatie is hopeloos. Het is alsof de profeet zich uitput in woorden die deze hopeloosheid laten uitkomen: “verschrompeld”, “verwoest”, “afgebroken”, “verdord”, “kreunt”, “in verwarring”, “geen weide”, “boeten”. De droogte van het land weerspiegelt voor Joël vooral de dorheid en neergang die in de harten van het volk aanwezig is (vgl. Jr 14:1-6).

De roep tot God

Joël gebruikt de woorden “vuur” en “vlam” om de verzengende hitte en droogte namen te geven. Ze worden veroorzaakt door de zon en de oostenwind en hebben een verwoestende uitwerking. De “weiden van de woestijn” zijn de belangrijke vindplaatsen van voedsel voor het vee. Het Hebreeuwse woord midbar betekent dat het een voor kleinveeteelt geschikte woestijn is, zoals bijvoorbeeld de woestijn van Judéa. “Alle bomen van het veld” leveren vruchten waaraan het volk zich te goed kan doen.

Na de beschrijving van de allesomvattende verwoestingen en zijn oproep om tot God te gaan neemt Joël zelf zijn toevlucht tot de Enige Die kan helpen. In de vijf woorden “tot U, HEERE, roep ik” ligt een zee van ellende die de profeet voor Hem uitstort. Het lijkt er niet op dat de oproep die hij in de Jl 1:13-14 heeft gedaan, veel gehoor heeft gevonden. We horen hier alleen zijn stem. De profeet Amos neemt eenzelfde positie in (vgl. Am 7:1-6). Voor God is het voldoende als er maar één rechtvaardige is.

Joël is hier een beeld van de Heer Jezus Die als Voorspraak en Middelaar voor het volk tot God gaat. Joël vertegenwoordigt niet alleen het hele volk, maar is ook het voorbeeld dat oproept tot navolging. Hij roept niet op tot iets wat hij zelf niet doet. Of dienaren van God er nu wel of niet in slagen anderen van Gods oordeel te doordringen en te brengen tot een handelen en houding die passend zijn, duidelijk is wel dat een oproep aan anderen in elk geval in hun eigen leven die uitwerking moet hebben. Als ze anderen er niet toe kunnen bewegen tot God te gaan roepen, moeten ze dat zelf wel doen in het bewustzijn dat het echt nodig is.

Het is opmerkelijk dat de enige keer dat de profeet iets van zichzelf vertelt, dit gaat over zijn roepen tot God. Het laat ons iets zien van zijn innerlijke leven en van zijn vertrouwen op God. Hij is hierin voor ons een groot voorbeeld, dat waard is om na te volgen door ieder die lijdt onder de dorheid die heerst onder het volk van God. Het is te wensen dat er meer van zulke voorbidders voor Gods volk gevonden worden!

De dieren roepen tot de HEERE

Nadat de profeet heeft geroepen, volgt hier het schreeuwen van de dieren. De profeet ziet hoe de dieren smachtend tot God opzien. Ook de dieren lijden onder de ontrouw van de mens. God hoort hun roepen (Jb 39:3; Ps 104:21 ; 27). Met dit opzien naar Hem zijn de dieren de mens tot voorbeeld.

De zorg van God gaat ook uit naar de dieren. Als de vloek van de schepping in het vrederijk is weggenomen, delen ook de dieren in de zegen ervan: “Mensen en dieren verlost U, HEERE” (Ps 36:7). Na de prediking van Jona moeten de dieren delen in de verootmoediging die de koning van Ninevé heeft afgekondigd; ook zij mogen niets eten (Jn 3:7). God betrekt ook de dieren erbij als Hij na de verootmoediging Ninevé spaart: “Zou Ík dan die grote stad Ninevé niet ontzien, waarin meer dan honderdtwintigduizend mensen zijn die het verschil tussen hun rechter- en hun linker[hand] niet weten, en [daarbij] veel vee?” (Jn 4:11).