Joh 19:12-16 | DutKingComments | STEP | Pilatus is innerlijk overtuigd van de onschuld van Christus en van de macht die Hij bezit. Het blijft helaas bij een verstandelijke overtuiging van Zijn onschuld. Zijn geweten is aangesproken, maar hij buigt zich niet voor zijn Gevangene. Daarvoor heeft hij zijn positie en de goedkeuring van zijn baas in Rome te lief. Daardoor blijft hij een speelbal van de Joden, die de druk op hem opvoeren. Ze dreigen dat ze een bericht aan de keizer zullen sturen dat hij Iemand loslaat Die een bedreiging voor het keizerrijk vormt. De huichelaars! Nooit zullen ze het gehate regime erkennen, maar nu het hun uitkomt, huichelen ze trouw aan de keizer. Pilatus bezwijkt voor de druk. Hij neemt de beslissing dat de Zoon van God gedood moet worden. Tegen alle bewijzen van onschuld in kiest hij ervoor Hem te laten kruisigen. Wij zouden kunnen roepen: ‘Waar is het recht?’ Hier zijn echter machten bezig die zich niet door menselijke redenering laten beïnvloeden, maar door hun eigen verdorven opzet. Vanuit het perspectief van het geloof is er een nog grotere macht aanwezig en dat is de macht van God Die alles bestuurt naar de raad van Zijn wil. Zoals al vaker is gezegd, betekent dit niet dat Pilatus niet ten volle verantwoordelijk is voor zijn veroordeling van de Heer Jezus. Als rechterlijke macht die een rechtvaardig oordeel moet uitspreken, faalt hij jammerlijk. De oorzaak is dat hij zichzelf en de eer van zijn heer in Rome meer liefheeft dan God. Hij denkt zelfs helemaal niet aan God. Hij leidt de Heer Jezus naar buiten. Om zijn valse beslissing de schijn van gezag te geven neemt hij formeel plaats op de rechterstoel om het oordeel te bevestigen. De naam van de plaats wordt zowel in het Grieks als in het Hebreeuws gegeven. Het benadrukt dat de onrechtvaardige veroordeling van Christus door zowel heidenen als Joden gebeurt en dat de hele wereld schuldig is aan de moord op de Zoon van God. Dit alles vindt plaats tijdens de voorbereiding van het Pascha. Bij de voorbereiding van het Pascha gingen de Joden hun huizen door om elk beetje zuurdeeg eruit te verwijderen ( ) . Zuurdeeg is het beeld van de zonde ( ) . Terwijl zij nauwlettend het geringste spoor van letterlijk zuurdeeg willen wegdoen om uiterlijk rein te kunnen zijn voor het Pascha, verontreinigen zij zich op de grofste wijze: ze begaan de grootste zonde door het ware Pascha te doden. Ze zijn bezig de mug uit te ziften, maar de kameel door te zwelgen ( ) . Johannes heeft weer oog voor het detail van het tijdstip waarop Pilatus het oordeel uitspreekt ( ) . Naar de Romeinse tijdrekening is het ongeveer zes uur in de morgen. Ze zijn er vroeg bij om de slechte daden waarop ze gewetenloos in de nacht hebben gezonnen schaamteloos bij het eerste daglicht uit te voeren ( ) . Pilatus weet dat hij heeft verloren. Daarom wijst hij de Joden nog eens sarcastisch op hun Koning. Als hij met minachting de woorden “zie, uw Koning” uitspreekt, barsten de Joden in woede uit. Al hun haat tegen de Heer Jezus braken zij uit. Met de tweevoudige uitroep “weg met [Hem]” zetten ze hun handtekening onder het vonnis. Hij moet aan het kruis. Nog een keer daagt Pilatus hen uit door over hun Koning te spreken en dat hij Díe zou moeten kruisigen. Dan spreken zij die gedenkwaardige woorden: “Wij hebben geen koning dan de keizer.” Met deze woorden spreken zij hun eigen veroordeling uit. Zij verloochenen hun Messias en roepen met dit noodlottige woord het oordeel van God over zich af. Onder de ellendige gevolgen daarvan zuchten ze tot op vandaag. Barabbas en de keizer – deze beide namen vóór wie ze zich hebben uitgesproken – vatten hun hele geschiedenis van ellende van twintig eeuwen samen. Ze hebben geleden van roversbenden in het land (als Barabbas) en van vijanden van buiten het land (als de keizer van Rome). Ze zijn als het ware tussen twee molenstenen vermalen. Aan de profetische draagwijdte van hun keus komt pas een einde als de Joden in de Zoon van God hun ware Koning zullen erkennen. Dan geeft Pilatus Hem over in de handen van de Joden om Hem te kruisigen, een kruisiging die feitelijk door de soldaten van Pilatus wordt uitgevoerd.

John 19:12-16

Pilatus levert de Onschuldige over

Pilatus is innerlijk overtuigd van de onschuld van Christus en van de macht die Hij bezit. Het blijft helaas bij een verstandelijke overtuiging van Zijn onschuld. Zijn geweten is aangesproken, maar hij buigt zich niet voor zijn Gevangene. Daarvoor heeft hij zijn positie en de goedkeuring van zijn baas in Rome te lief. Daardoor blijft hij een speelbal van de Joden, die de druk op hem opvoeren. Ze dreigen dat ze een bericht aan de keizer zullen sturen dat hij Iemand loslaat Die een bedreiging voor het keizerrijk vormt. De huichelaars! Nooit zullen ze het gehate regime erkennen, maar nu het hun uitkomt, huichelen ze trouw aan de keizer.

Pilatus bezwijkt voor de druk. Hij neemt de beslissing dat de Zoon van God gedood moet worden. Tegen alle bewijzen van onschuld in kiest hij ervoor Hem te laten kruisigen. Wij zouden kunnen roepen: ‘Waar is het recht?’ Hier zijn echter machten bezig die zich niet door menselijke redenering laten beïnvloeden, maar door hun eigen verdorven opzet. Vanuit het perspectief van het geloof is er een nog grotere macht aanwezig en dat is de macht van God Die alles bestuurt naar de raad van Zijn wil.

Zoals al vaker is gezegd, betekent dit niet dat Pilatus niet ten volle verantwoordelijk is voor zijn veroordeling van de Heer Jezus. Als rechterlijke macht die een rechtvaardig oordeel moet uitspreken, faalt hij jammerlijk. De oorzaak is dat hij zichzelf en de eer van zijn heer in Rome meer liefheeft dan God. Hij denkt zelfs helemaal niet aan God.

Hij leidt de Heer Jezus naar buiten. Om zijn valse beslissing de schijn van gezag te geven neemt hij formeel plaats op de rechterstoel om het oordeel te bevestigen. De naam van de plaats wordt zowel in het Grieks als in het Hebreeuws gegeven. Het benadrukt dat de onrechtvaardige veroordeling van Christus door zowel heidenen als Joden gebeurt en dat de hele wereld schuldig is aan de moord op de Zoon van God.

Dit alles vindt plaats tijdens de voorbereiding van het Pascha. Bij de voorbereiding van het Pascha gingen de Joden hun huizen door om elk beetje zuurdeeg eruit te verwijderen (Ex 12:15). Zuurdeeg is het beeld van de zonde (1Ko 5:6-8). Terwijl zij nauwlettend het geringste spoor van letterlijk zuurdeeg willen wegdoen om uiterlijk rein te kunnen zijn voor het Pascha, verontreinigen zij zich op de grofste wijze: ze begaan de grootste zonde door het ware Pascha te doden. Ze zijn bezig de mug uit te ziften, maar de kameel door te zwelgen (Mt 23:24).

Johannes heeft weer oog voor het detail van het tijdstip waarop Pilatus het oordeel uitspreekt (Jh 1:40 ; Jh 4:6 ; 52). Naar de Romeinse tijdrekening is het ongeveer zes uur in de morgen. Ze zijn er vroeg bij om de slechte daden waarop ze gewetenloos in de nacht hebben gezonnen schaamteloos bij het eerste daglicht uit te voeren (Hs 7:6-7).

Pilatus weet dat hij heeft verloren. Daarom wijst hij de Joden nog eens sarcastisch op hun Koning. Als hij met minachting de woorden “zie, uw Koning” uitspreekt, barsten de Joden in woede uit. Al hun haat tegen de Heer Jezus braken zij uit. Met de tweevoudige uitroep “weg met [Hem]” zetten ze hun handtekening onder het vonnis. Hij moet aan het kruis.

Nog een keer daagt Pilatus hen uit door over hun Koning te spreken en dat hij Díe zou moeten kruisigen. Dan spreken zij die gedenkwaardige woorden: “Wij hebben geen koning dan de keizer.” Met deze woorden spreken zij hun eigen veroordeling uit. Zij verloochenen hun Messias en roepen met dit noodlottige woord het oordeel van God over zich af. Onder de ellendige gevolgen daarvan zuchten ze tot op vandaag.

Barabbas en de keizer – deze beide namen vóór wie ze zich hebben uitgesproken – vatten hun hele geschiedenis van ellende van twintig eeuwen samen. Ze hebben geleden van roversbenden in het land (als Barabbas) en van vijanden van buiten het land (als de keizer van Rome). Ze zijn als het ware tussen twee molenstenen vermalen. Aan de profetische draagwijdte van hun keus komt pas een einde als de Joden in de Zoon van God hun ware Koning zullen erkennen.

Dan geeft Pilatus Hem over in de handen van de Joden om Hem te kruisigen, een kruisiging die feitelijk door de soldaten van Pilatus wordt uitgevoerd.