Luk 22:53 | DutKingComments | STEP | Terwijl de Heer Zijn discipelen voorbereidt op wat komen gaat, komt er een menigte aan. Er loopt iemand voor de menigte uit om de weg te wijzen. Het is Judas. Hij staat los van de menigte. Zijn misdaad is ook veel groter dan die van de menigte. Met nadruk wordt vermeld dat hij “een van de twaalf” is. Dat maakt het hele verraad zo smartelijk. Hij weet waar de Heer gevangengenomen kan worden omdat hij bekend is met Zijn gewoonten. Hij is immers naar Zijn gewoonte hier aanwezig ( ) . Judas nadert de Heer Jezus om Hem te kussen. Zijn huichelarij en het verraad bereiken hier hun hoogtepunt. Zijn afschuwelijke kus van verraad is spreekwoordelijk geworden voor valsheid die in een uiting van liefde wordt verborgen. Het heeft de Heer diep geraakt dat Judas Hem, de Zoon des mensen, met een kus overlevert. Hij had het kunnen voorkomen, maar laat het toe. De Zoon des mensen ondergaat elke denkbare vernedering. De eerste vernedering is gekust te worden door een van Zijn twaalf discipelen, een kus die bedoeld is om Hem in handen van Zijn vijanden te geven. Deze uiting van liefde wordt op weerzinwekkende wijze misbruikt om Hem, Die liefde is, aan te wijzen als misdadiger. De Heer is omgeven door Zijn discipelen. In hun liefde voor Hem willen ze Hem verdedigen. Ze vragen Hem of ze er met het zwaard op los zullen slaan. Ze hebben Zijn woorden hierover verkeerd begrepen. Hij heeft hen niet om Zich heen vergaderd om Hem te verdedigen, maar opdat ze van Hem leren. Nog voordat Hij antwoord heeft gegeven, is een van hen zo impulsief om alvast met het zwaard uit te halen. Het enige resultaat is dat hij het rechteroor van de slaaf van de hogepriester er afslaat. De arts Lukas heeft er oog voor welk oor het is. Een toepassing is dat wij in onze ijver om het Woord van God te verdedigen, geen oren moeten afslaan. In geestelijke zin betekent het dat wij mensen niet afkerig moeten maken om naar Gods Woord te luisteren door het Woord op een harde manier op hen toe te passen. Terwijl alles om Hem heen in verwarring en opwinding is, straalt de Heer rust uit. De gemeenschap met Zijn Vader in de tuin van Gethsémané wordt gevolgd door rust in Zijn optreden naar Zijn omgeving die vol vijandschap is. De schade die Petrus door zijn onbesuisdheid aanricht, maakt Hij in genade ongedaan. Hij herstelt het oor van de slaaf en maakt het gezond. Een genezingsproces is niet nodig. Het geweld moest aan de menigte met zwaarden en stokken worden overgelaten. Christus gaat door met het betonen van genade, zelfs als Hij omgeven is door een menigte die Hem naar het leven staat. Na Zijn weldaad aan een van Zijn vijanden richt Hij het woord tot de leiders van de menigte die op Hem zijn afgekomen. Ze zijn niet gekomen met een nood voor een zieke, maar Hij heeft genezing gegeven. Ze zijn ook niet gekomen om Hem te horen, maar Hij heeft een woord voor hen. Daarnaar moeten ze eerst luisteren. Hij wil hun hun dwaasheid en onrechtvaardigheid voor ogen stellen. Misschien ook is er in de menigte nog iemand die in zijn geweten wordt aangesproken. Waarom zijn ze erop uitgegaan alsof Hij een rover is? Is Hij zo’n gevaar voor de samenleving? Nee, dat niet, maar Hij is een gevaar voor hun positie en in die zin is Hij voor hen een rover. Ze voelen dat Hij hen berooft van hun positie onder het volk. Daarom moet Hij uit de weg worden geruimd. De Heer maakt duidelijk dat niet zij, maar Hij de gebeurtenissen bestuurt. Eerder hadden ze geen hand naar Hem uitgestoken en dat terwijl Hij dagelijks bij hen was in de tempel. Dat was niet omdat zij het niet wilden, maar omdat ze het niet konden. Dat ze hun handen nu wel naar Hem kunnen uitsteken, is omdat zij daartoe de volmacht krijgen van God. Het is nu hun uur. Zij mogen hun gang gaan omdat Gods tijd is aangebroken voor de vervulling van Zijn plannen. Tegelijk is het duidelijk dat zij volledig in de macht van de duisternis zijn. Hoe zouden ze anders ertoe kunnen komen om Hem, Die alleen maar goed aan hen heeft gedaan, als een rover gevangen te nemen?

Luke 22:53

De Heer wordt gevangengenomen

Terwijl de Heer Zijn discipelen voorbereidt op wat komen gaat, komt er een menigte aan. Er loopt iemand voor de menigte uit om de weg te wijzen. Het is Judas. Hij staat los van de menigte. Zijn misdaad is ook veel groter dan die van de menigte. Met nadruk wordt vermeld dat hij “een van de twaalf” is. Dat maakt het hele verraad zo smartelijk. Hij weet waar de Heer gevangengenomen kan worden omdat hij bekend is met Zijn gewoonten. Hij is immers naar Zijn gewoonte hier aanwezig (Lk 22:39).

Judas nadert de Heer Jezus om Hem te kussen. Zijn huichelarij en het verraad bereiken hier hun hoogtepunt. Zijn afschuwelijke kus van verraad is spreekwoordelijk geworden voor valsheid die in een uiting van liefde wordt verborgen. Het heeft de Heer diep geraakt dat Judas Hem, de Zoon des mensen, met een kus overlevert. Hij had het kunnen voorkomen, maar laat het toe. De Zoon des mensen ondergaat elke denkbare vernedering. De eerste vernedering is gekust te worden door een van Zijn twaalf discipelen, een kus die bedoeld is om Hem in handen van Zijn vijanden te geven. Deze uiting van liefde wordt op weerzinwekkende wijze misbruikt om Hem, Die liefde is, aan te wijzen als misdadiger.

De Heer is omgeven door Zijn discipelen. In hun liefde voor Hem willen ze Hem verdedigen. Ze vragen Hem of ze er met het zwaard op los zullen slaan. Ze hebben Zijn woorden hierover verkeerd begrepen. Hij heeft hen niet om Zich heen vergaderd om Hem te verdedigen, maar opdat ze van Hem leren. Nog voordat Hij antwoord heeft gegeven, is een van hen zo impulsief om alvast met het zwaard uit te halen. Het enige resultaat is dat hij het rechteroor van de slaaf van de hogepriester er afslaat. De arts Lukas heeft er oog voor welk oor het is.

Een toepassing is dat wij in onze ijver om het Woord van God te verdedigen, geen oren moeten afslaan. In geestelijke zin betekent het dat wij mensen niet afkerig moeten maken om naar Gods Woord te luisteren door het Woord op een harde manier op hen toe te passen.

Terwijl alles om Hem heen in verwarring en opwinding is, straalt de Heer rust uit. De gemeenschap met Zijn Vader in de tuin van Gethsémané wordt gevolgd door rust in Zijn optreden naar Zijn omgeving die vol vijandschap is. De schade die Petrus door zijn onbesuisdheid aanricht, maakt Hij in genade ongedaan. Hij herstelt het oor van de slaaf en maakt het gezond. Een genezingsproces is niet nodig. Het geweld moest aan de menigte met zwaarden en stokken worden overgelaten. Christus gaat door met het betonen van genade, zelfs als Hij omgeven is door een menigte die Hem naar het leven staat.

Na Zijn weldaad aan een van Zijn vijanden richt Hij het woord tot de leiders van de menigte die op Hem zijn afgekomen. Ze zijn niet gekomen met een nood voor een zieke, maar Hij heeft genezing gegeven. Ze zijn ook niet gekomen om Hem te horen, maar Hij heeft een woord voor hen. Daarnaar moeten ze eerst luisteren. Hij wil hun hun dwaasheid en onrechtvaardigheid voor ogen stellen. Misschien ook is er in de menigte nog iemand die in zijn geweten wordt aangesproken. Waarom zijn ze erop uitgegaan alsof Hij een rover is? Is Hij zo’n gevaar voor de samenleving? Nee, dat niet, maar Hij is een gevaar voor hun positie en in die zin is Hij voor hen een rover. Ze voelen dat Hij hen berooft van hun positie onder het volk. Daarom moet Hij uit de weg worden geruimd.

De Heer maakt duidelijk dat niet zij, maar Hij de gebeurtenissen bestuurt. Eerder hadden ze geen hand naar Hem uitgestoken en dat terwijl Hij dagelijks bij hen was in de tempel. Dat was niet omdat zij het niet wilden, maar omdat ze het niet konden. Dat ze hun handen nu wel naar Hem kunnen uitsteken, is omdat zij daartoe de volmacht krijgen van God. Het is nu hun uur. Zij mogen hun gang gaan omdat Gods tijd is aangebroken voor de vervulling van Zijn plannen. Tegelijk is het duidelijk dat zij volledig in de macht van de duisternis zijn. Hoe zouden ze anders ertoe kunnen komen om Hem, Die alleen maar goed aan hen heeft gedaan, als een rover gevangen te nemen?