Mar 6:45 | DutKingComments | STEP | Na het wonder van de spijziging dwingt de Heer Zijn discipelen aan boord van het schip te gaan en alvast naar de overkant te varen. Dat Hij Zijn discipelen moet dwingen, wijst erop dat zij er niet veel zin in hadden om zonder Hem weg te gaan. Daarmee laat Hij hen ervaren wat het is om bij Hem te worden weggezonden, iets wat zij zelf aan Hem hadden gevraagd om met de menigte te doen ( ) . Voor de Heer is de tijd gekomen om de menigte weg te zenden. Hij heeft hun geleerd uit het Woord en hen met brood verzadigd. Hij heeft Zich bewezen als de Messias, maar ze hebben Hem niet aangenomen. Daarom stelt Hij (in beeld) het volk voor een bepaalde tijd terzijde. Ook met Zijn discipelen heeft Hij schijnbaar geen verbinding. Hij laat hen alleen. Dit is een beeld van de tegenwoordige tijd, de tijd dat Hij niet op aarde is. Israël is voor een tijd verworpen, terwijl Hij Zelf gedurende die tijd Zijn plaats in de hoge inneemt om voor de Zijnen te bidden. Terwijl Hij afwezig is, valt de avond. Het schip is midden op zee en Hij is op het land. Er is afstand tussen de discipelen in het schip en Hem. Zo bevinden wij ons in de nacht van de wereld. De discipelen zien Hem niet, maar Hij ziet hen wel. Hij ziet ook dat ze in moeilijke omstandigheden zijn. Hij ziet hun verwoede pogingen om door die situatie heen te komen. Nadat Hij gebeden heeft, komt Hij op het donkerste moment van de nacht naar hen toe. Het is de vierde nachtwake, als de nacht bijna voorbij is, tussen drie en zes uur. De Heer loopt over de zee waartegen de discipelen een gevecht van leven op dood voeren. Zo staat Hij boven onze omstandigheden. Hij hoeft er niet tegen te vechten, want Hij beheerst ze volkomen, ze staan onder Zijn gezag. Voor Hem bestaan die moeilijkheden niet. Hij laat ze toe in het leven van de Zijnen, opdat zij op Hem zullen leren vertrouwen. Hij verlost Zijn discipelen niet direct uit hun nood. Hij wil hen voorbijgaan, alsof Hij hun nood niet opmerkt. Hij zal niet voorbijgaan, maar door te doen alsof wil Hij hun iets leren. Als de discipelen Hem op de zee zien lopen, menen ze dat het een spook is. Ze schreeuwen het uit van bangheid. Gelovigen die zwaar op de proef worden gesteld, kunnen het zicht op de Heer soms helemaal kwijtraken en tot de conclusie komen dat ze met de duivel te doen hebben. Als we dat hier zien bij de discipelen, hoeven we dat zulke gelovigen niet kwalijk te nemen. Hij neemt het Zijn discipelen ook niet kwalijk. Als het een spook zou zijn, wat zij toch meenden, dan hadden ze te maken met de macht van de boze. Daarover hadden ze van Hem de macht gekregen ( ) . Maar ze kunnen die macht alleen gebruiken in voortdurende afhankelijkheid van Hem en dat ontbreekt hun hier. Ze zien Hem wel, maar in plaats van bemoedigd te worden schrikken ze, want ze herkennen Hem niet. Dan opent Hij Zijn mond met woorden van bemoediging, zekerheid en troost. Hij spreekt in eerste instantie niet ‘tot’ hen, maar ‘met’ hen. Hij is zo dicht bij hen, dat er geen afstand meer is tussen Hem en hen. Hij bemoedigt hen met de woorden: “Hebt goede moed.” Hij verzekert hen ervan dat Hij het is. Hij vertroost hen in hun angst door tegen hen te zeggen dat ze niet bang hoeven te zijn. Dan klimt Hij bij hen in het schip. Het gevolg is dat er rust komt. Zo is het ook in het leven van de beproefde gelovige. Als de Heer bij hem in het hart binnenkomt, gaat de wind liggen en komt er met Hem ook rust. Die rust wekt grote verbazing. De reden van hun ongeloof en onbekendheid met Christus is hun verharde hart. Het voorbijgaan aan een werk of een wonder van Hem heeft een verhardende werking op het hart. Dat geldt niet alleen voor ongelovigen, voor wie het fataal is met het oog op de eeuwigheid ( ) . Het geldt ook voor gelovigen, voor wie het niet fataal is met het oog op de eeuwigheid, maar bij wie het wel wat betreft het geloofsleven op aarde een beperkende werking heeft. Daarom heeft elk onderwijs nieuw onderwijs nodig. We raken niet uitgeleerd om de Heer werkelijk te kennen en te vertrouwen, want ons hart is zo vaak verhard.

Mark 6:45

De Heer Jezus loopt op de zee

Na het wonder van de spijziging dwingt de Heer Zijn discipelen aan boord van het schip te gaan en alvast naar de overkant te varen. Dat Hij Zijn discipelen moet dwingen, wijst erop dat zij er niet veel zin in hadden om zonder Hem weg te gaan. Daarmee laat Hij hen ervaren wat het is om bij Hem te worden weggezonden, iets wat zij zelf aan Hem hadden gevraagd om met de menigte te doen (Mk 6:35-36).

Voor de Heer is de tijd gekomen om de menigte weg te zenden. Hij heeft hun geleerd uit het Woord en hen met brood verzadigd. Hij heeft Zich bewezen als de Messias, maar ze hebben Hem niet aangenomen. Daarom stelt Hij (in beeld) het volk voor een bepaalde tijd terzijde. Ook met Zijn discipelen heeft Hij schijnbaar geen verbinding. Hij laat hen alleen. Dit is een beeld van de tegenwoordige tijd, de tijd dat Hij niet op aarde is. Israël is voor een tijd verworpen, terwijl Hij Zelf gedurende die tijd Zijn plaats in de hoge inneemt om voor de Zijnen te bidden.

Terwijl Hij afwezig is, valt de avond. Het schip is midden op zee en Hij is op het land. Er is afstand tussen de discipelen in het schip en Hem. Zo bevinden wij ons in de nacht van de wereld. De discipelen zien Hem niet, maar Hij ziet hen wel. Hij ziet ook dat ze in moeilijke omstandigheden zijn. Hij ziet hun verwoede pogingen om door die situatie heen te komen. Nadat Hij gebeden heeft, komt Hij op het donkerste moment van de nacht naar hen toe. Het is de vierde nachtwake, als de nacht bijna voorbij is, tussen drie en zes uur.

De Heer loopt over de zee waartegen de discipelen een gevecht van leven op dood voeren. Zo staat Hij boven onze omstandigheden. Hij hoeft er niet tegen te vechten, want Hij beheerst ze volkomen, ze staan onder Zijn gezag. Voor Hem bestaan die moeilijkheden niet. Hij laat ze toe in het leven van de Zijnen, opdat zij op Hem zullen leren vertrouwen. Hij verlost Zijn discipelen niet direct uit hun nood. Hij wil hen voorbijgaan, alsof Hij hun nood niet opmerkt. Hij zal niet voorbijgaan, maar door te doen alsof wil Hij hun iets leren.

Als de discipelen Hem op de zee zien lopen, menen ze dat het een spook is. Ze schreeuwen het uit van bangheid. Gelovigen die zwaar op de proef worden gesteld, kunnen het zicht op de Heer soms helemaal kwijtraken en tot de conclusie komen dat ze met de duivel te doen hebben. Als we dat hier zien bij de discipelen, hoeven we dat zulke gelovigen niet kwalijk te nemen. Hij neemt het Zijn discipelen ook niet kwalijk.

Als het een spook zou zijn, wat zij toch meenden, dan hadden ze te maken met de macht van de boze. Daarover hadden ze van Hem de macht gekregen (Mk 6:7). Maar ze kunnen die macht alleen gebruiken in voortdurende afhankelijkheid van Hem en dat ontbreekt hun hier.

Ze zien Hem wel, maar in plaats van bemoedigd te worden schrikken ze, want ze herkennen Hem niet. Dan opent Hij Zijn mond met woorden van bemoediging, zekerheid en troost. Hij spreekt in eerste instantie niet ‘tot’ hen, maar ‘met’ hen. Hij is zo dicht bij hen, dat er geen afstand meer is tussen Hem en hen. Hij bemoedigt hen met de woorden: “Hebt goede moed.” Hij verzekert hen ervan dat Hij het is. Hij vertroost hen in hun angst door tegen hen te zeggen dat ze niet bang hoeven te zijn.

Dan klimt Hij bij hen in het schip. Het gevolg is dat er rust komt. Zo is het ook in het leven van de beproefde gelovige. Als de Heer bij hem in het hart binnenkomt, gaat de wind liggen en komt er met Hem ook rust. Die rust wekt grote verbazing.

De reden van hun ongeloof en onbekendheid met Christus is hun verharde hart. Het voorbijgaan aan een werk of een wonder van Hem heeft een verhardende werking op het hart. Dat geldt niet alleen voor ongelovigen, voor wie het fataal is met het oog op de eeuwigheid (Hb 3:7-15). Het geldt ook voor gelovigen, voor wie het niet fataal is met het oog op de eeuwigheid, maar bij wie het wel wat betreft het geloofsleven op aarde een beperkende werking heeft. Daarom heeft elk onderwijs nieuw onderwijs nodig. We raken niet uitgeleerd om de Heer werkelijk te kennen en te vertrouwen, want ons hart is zo vaak verhard.