Num 33:4 | DutKingComments | STEP | Vanaf het begin van de beschrijving van de reis tot het einde ervan gaat het om hetzelfde volk, hoewel het feitelijk aan het einde van de reis uit heel andere personen bestaat. God ziet het volk niet in hen die zijn gevallen, maar in hen die staande zijn gebleven. Letterlijk zijn de “zij” van omgekomen in de woestijn, maar de HEERE ziet in het volk de ware kern. Hun trektocht begint met de uittocht uit Egypte. Elke plaats die ze daarna aandoen, wordt gevolgd door een nieuwe uittocht. Nergens is er in de woestijn een definitieve plaats van rust, net zomin als Egypte dat is geweest (vgl. ) . Zo is het gegaan met de christenheid. Altijd is daar de rode draad van het getuigenis van God. Hij heeft steeds tijden van rust en verkwikking gegeven. Daar zijn ervaringen opgedaan en zijn lessen geleerd, waarna opgebroken moest worden. Dit kunnen we ook toepassen op de plaatselijke gemeente. Het kan nodig zijn om op te breken om een nieuwe rustplaats te vinden. Als er moeilijkheden komen, moeten we ons afvragen hoe we daaruit kunnen optrekken. Zijn er oplossingen in het Woord, waardoor we als plaatselijke gemeente uit de moeilijkheden kunnen optrekken? Bij het optrekken uit Egypte wordt nog vermeld dat het gebeurt “de dag na het Pascha” . Dat veronderstelt de directe verbinding tussen wat het Pascha voorstelt en de verlossing uit de slavernij van Egypte. Ook is er sprake van “een opgeheven hand” . Dat ziet op de hoge hand van de HEERE. Het stelt Zijn verheven en machtige daad in de verlossing voor. Alleen Hij is in staat tot zoiets geweldigs. Wat God in de verlossing bewerkt, doet Hij niet in het geheim. Het gebeurt “voor de ogen van alle Egyptenaren” , zij zijn er getuigen van. En dat niet alleen. De “opgeheven hand” van de HEERE waardoor Hij Zijn volk uitleidt, is een hand die in oordeel Egypte heeft geslagen. Terwijl Gods volk uittrekt, moet Egypte zich bezighouden met de resultaten van Gods oordeel. Elke begrafenis is een tastbaar en voor hen noodlottig bewijs van Gods verhevenheid boven hun goden.

Numbers 33:4

De start van de reis

Vanaf het begin van de beschrijving van de reis tot het einde ervan gaat het om hetzelfde volk, hoewel het feitelijk aan het einde van de reis uit heel andere personen bestaat. God ziet het volk niet in hen die zijn gevallen, maar in hen die staande zijn gebleven. Letterlijk zijn de “zij” van Nm 33:3 omgekomen in de woestijn, maar de HEERE ziet in het volk de ware kern.

Hun trektocht begint met de uittocht uit Egypte. Elke plaats die ze daarna aandoen, wordt gevolgd door een nieuwe uittocht. Nergens is er in de woestijn een definitieve plaats van rust, net zomin als Egypte dat is geweest (vgl. Hb 11:13-14). Zo is het gegaan met de christenheid. Altijd is daar de rode draad van het getuigenis van God. Hij heeft steeds tijden van rust en verkwikking gegeven. Daar zijn ervaringen opgedaan en zijn lessen geleerd, waarna opgebroken moest worden.

Dit kunnen we ook toepassen op de plaatselijke gemeente. Het kan nodig zijn om op te breken om een nieuwe rustplaats te vinden. Als er moeilijkheden komen, moeten we ons afvragen hoe we daaruit kunnen optrekken. Zijn er oplossingen in het Woord, waardoor we als plaatselijke gemeente uit de moeilijkheden kunnen optrekken?

Bij het optrekken uit Egypte wordt nog vermeld dat het gebeurt “de dag na het Pascha”. Dat veronderstelt de directe verbinding tussen wat het Pascha voorstelt en de verlossing uit de slavernij van Egypte. Ook is er sprake van “een opgeheven hand”. Dat ziet op de hoge hand van de HEERE. Het stelt Zijn verheven en machtige daad in de verlossing voor. Alleen Hij is in staat tot zoiets geweldigs.

Wat God in de verlossing bewerkt, doet Hij niet in het geheim. Het gebeurt “voor de ogen van alle Egyptenaren”, zij zijn er getuigen van. En dat niet alleen. De “opgeheven hand” van de HEERE waardoor Hij Zijn volk uitleidt, is een hand die in oordeel Egypte heeft geslagen. Terwijl Gods volk uittrekt, moet Egypte zich bezighouden met de resultaten van Gods oordeel. Elke begrafenis is een tastbaar en voor hen noodlottig bewijs van Gods verhevenheid boven hun goden.