Pro 13:24 | DutKingComments | STEP | Het niet tuchtigen van een kind is niet alleen een gebrek in de opvoeding, maar ook een gebrek aan liefde. De stok is een van de middelen voor de opvoeding, niet het enige middel. Eli bespaarde zijn zonen de stok en God moest hen oordelen ( ) . Een slappe opvoeding doet een kind geen goed, maar kwaad. Het is geen ware liefde, maar gaat tegen het belang van het kind in. ‘Zijn’ stok is de stok van de vader voor ‘zijn’ zoon. ‘Streven’ wijst op inzet door de vader. Hij gaat niet laks, maar met overleg en doelbewust te werk. Er zit ook ijver in. Het sparen van de stok wordt hier haten van het kind genoemd. Er wordt beweerd dat het gebruik van de stok geen bewijs van liefde voor het kind is. Maar in feite is het vaak eigenliefde in plaats van liefde voor het kind. Ouders tuchtigen het kind niet, omdat ze zichzelf niet tuchtigen. Ze laten zich leiden door hun natuurlijke gevoelens en toegeeflijkheid, door het verlangen aardig gevonden te worden en populair te willen zijn. Maar het is beter om korte pijn toe te dienen dan een leven lang pijn te lijden die door kinderen wordt veroorzaakt aan wie de stok is onthouden. Er moet ook geen overmaat aan tucht zijn. Een straf moet in overeenstemming zijn met de ongehoorzaamheid die straf verdient. Het kind wordt anders moedeloos of bitter en dat door ons toedoen ( ; ) . In de opvoeding gaat het om het evenwicht tussen ruimte geven aan het kind om te groeien en het aangeven van de grenzen van die ruimte. Lijfstraffen worden in de moderne westerse samenleving steeds meer verboden. De groei van de gevallen van kindermishandeling heeft voor deze verschuiving in de publieke opinie gezorgd. Het is duidelijk dat er een verschil is tussen slaan en mishandelen. Het is op dit punt dat de publieke opinie dwaalt. Zoals altijd het geval is bij de publieke opinie, is de slinger van het ene uiterste naar het andere doorgeslagen. De Bijbel spreekt echter niet over kindermishandeling, maar beveelt dat een pak slaag moet worden gegeven omdat het een effectief middel van het onderwijzen van een jong kind is. Een Egyptisch gezegde luidt: ‘Kinderen hebben hun oren op hun achterste, ze luisteren als ze worden geslagen.’ God wil dat we in de kindertijd leren lichamelijke pijn die ons door onze ouders is toegediend te associëren met het kwaad, om ons op te leiden om de juiste morele keuzes te maken als we opgroeien.

Proverbs 13:24

Wie zijn zoon liefheeft, tuchtigt hem

Het niet tuchtigen van een kind is niet alleen een gebrek in de opvoeding, maar ook een gebrek aan liefde. De stok is een van de middelen voor de opvoeding, niet het enige middel. Eli bespaarde zijn zonen de stok en God moest hen oordelen (1Sm 2:27-34 ; 1Sm 3:11-14 ; 1Sm 4:11). Een slappe opvoeding doet een kind geen goed, maar kwaad. Het is geen ware liefde, maar gaat tegen het belang van het kind in. ‘Zijn’ stok is de stok van de vader voor ‘zijn’ zoon. ‘Streven’ wijst op inzet door de vader. Hij gaat niet laks, maar met overleg en doelbewust te werk. Er zit ook ijver in.

Het sparen van de stok wordt hier haten van het kind genoemd. Er wordt beweerd dat het gebruik van de stok geen bewijs van liefde voor het kind is. Maar in feite is het vaak eigenliefde in plaats van liefde voor het kind. Ouders tuchtigen het kind niet, omdat ze zichzelf niet tuchtigen. Ze laten zich leiden door hun natuurlijke gevoelens en toegeeflijkheid, door het verlangen aardig gevonden te worden en populair te willen zijn. Maar het is beter om korte pijn toe te dienen dan een leven lang pijn te lijden die door kinderen wordt veroorzaakt aan wie de stok is onthouden.

Er moet ook geen overmaat aan tucht zijn. Een straf moet in overeenstemming zijn met de ongehoorzaamheid die straf verdient. Het kind wordt anders moedeloos of bitter en dat door ons toedoen (Ef 6:4; Ko 3:21). In de opvoeding gaat het om het evenwicht tussen ruimte geven aan het kind om te groeien en het aangeven van de grenzen van die ruimte.

Lijfstraffen worden in de moderne westerse samenleving steeds meer verboden. De groei van de gevallen van kindermishandeling heeft voor deze verschuiving in de publieke opinie gezorgd. Het is duidelijk dat er een verschil is tussen slaan en mishandelen. Het is op dit punt dat de publieke opinie dwaalt. Zoals altijd het geval is bij de publieke opinie, is de slinger van het ene uiterste naar het andere doorgeslagen.

De Bijbel spreekt echter niet over kindermishandeling, maar beveelt dat een pak slaag moet worden gegeven omdat het een effectief middel van het onderwijzen van een jong kind is. Een Egyptisch gezegde luidt: ‘Kinderen hebben hun oren op hun achterste, ze luisteren als ze worden geslagen.’ God wil dat we in de kindertijd leren lichamelijke pijn die ons door onze ouders is toegediend te associëren met het kwaad, om ons op te leiden om de juiste morele keuzes te maken als we opgroeien.