Act 11:14 | DutKingComments | STEP | Petrus reageert rustig op de beschuldigingen. Een zacht antwoord keert immers woede af ( ) . De opmerkingen van de broeders uit de besnijdenis geven Petrus de gelegenheid te vertellen welke bijzondere dingen God in het huis van deze heiden heeft gedaan. Zijn ordelijke uitleg toont aan dat hij zich beheerst en niet onder de druk van de verwijten tot een onsamenhangend verhaal komt. Doordat Lukas het verslag van Petrus nog eens weergeeft na het verslag dat hij zelf onder leiding van de Heilige Geest in Handelingen 10 al heeft gedaan, krijgt wat bij Cornelius in huis is gebeurd een bijzonder kenmerk. Het gaat in feite om een gebeurtenis die een nieuw tijdperk inluidt en waarvoor de geestelijke ogen van het hart van de Joden nu moeten opengaan, of beter, waarvan de verblinding moet worden weggenomen. Petrus wil door zijn verslag duidelijk maken dat het een werk van God is en dat hij zich daar toch niet tegen had mogen verzetten en dat ook zij dat niet moeten doen. De uitkomst van dit verslag is dan ook dat de apostelen en de gelovigen God verheerlijken ( ) . Petrus kan zijn verslag doen zonder onderbroken te worden. Hij vertelt in detail wat er allemaal voor nodig is geweest om hem zover te krijgen. Ze moeten niet menen dat hij zomaar bij die heidenen naar binnen is gegaan. Het heeft de Heer veel moeite gekost hem zover te krijgen. Hij begint te vertellen waar hij zich bevond en wat hij zag toen hij in geestvervoering was. Waar hij was en wat hij zag, is ons bekend uit het vorige hoofdstuk. Hier vertelt hij er nog bij dat het voorwerp “kwam tot bij mij” , wat wil zeggen dat hij het gezicht als een speciaal voor hem bedoeld gezicht heeft ervaren. Ook zegt hij er hier bij dat hij “er aandachtig naar keek” . Hij nam alles goed in zich op, waardoor hij het nu kan verhalen als iets wat in zijn geheugen gegrift is. Het is geen vluchtige aanblik geweest. De woorden die tot hem zijn gesproken vanuit de hemel, kan hij ook letterlijk herhalen. In de herhaling van zijn antwoord gaat hij iets verder dan bij de gebeurtenis. Toen zei hij dat hij nooit iets onheiligs of onreins had gegeten, hier zegt hij dat iets onheiligs of onreins nooit in zijn mond is gekomen. Door te vermelden dat het tot drie keer toe gebeurde, onderstreept hij nog eens het vaststaande van de gebeurtenis. Elke twijfel aangaande de echtheid ervan is ongegrond. Petrus verhaalt vervolgens hoe onmiddellijk aansluitend op het visioen de drie door Cornelius gezonden mannen zich bij hem meldden. Zonder verder iets te zeggen over het gesprek met de mannen vertelt hij dat de Geest hem zei mee te gaan, zonder te twijfelen. Drie gebeurtenissen achter elkaar hebben Petrus dus overtuigd dat God Hem wilde gebruiken om naar een heiden te gaan: het visioen, de drie mannen die hem kwamen halen en de Geest Die hem zei mee te gaan. Deze getuigenissen moeten ook zijn hoorders aanspreken. Dan betrekt hij de zes broeders in zijn verslag die met hem naar Cornelius zijn gegaan en daar ook zijn binnengegaan. Hij spreekt over hen als “deze zes broeders” , waarbij hij op hen kan wijzen. Zij zijn ook met hem meegegaan naar Jeruzalem om zijn getuigenis van de gebeurtenissen bij Cornelius te bevestigen. De apostelen en de broeders in Jeruzalem zien in totaal zeven getuigen tegenover zich staan. Petrus verhaalt verder hoe Cornelius verslag deed van wat hij had gezien, de opdracht die hij had gekregen om naar Joppe te zenden en Petrus uit te nodigen. Van hem zou hij namelijk woorden horen waardoor hij behouden zou worden. Deze woorden hebben we niet in Handelingen 10 aangetroffen. Ze zijn echter van grote betekenis. Het betekent dat Cornelius nog niet behouden was, hoewel hij wel al bekeerd was. Behoudenis komt door geloof in het volbrachte werk van de Heiland. We zien dat ook bij de verloren zoon die bekeerd was op het moment dat hij opstond en naar zijn vader ging. Maar pas toen hij de armen van de vader om zijn hals voelde, wist hij dat hij behouden was en de vergeving van zijn zonden had en aangenomen was ( ) . Dat wachtte hem allemaal, maar hij bezat het nog niet toen hij opstond. God maakt Zijn werk af dat Hij in een ziel begonnen is. Toen Cornelius en de zijnen het evangelie van hun behoudenis hoorden en geloofden, kwam de Heilige Geest op hen. Petrus vermeldt er nadrukkelijk bij: “Evenals ook op ons in het begin.” Hij maakt zijn gehoor duidelijk dat de gave van de Heilige Geest niet beperkt is gebleven tot de gelovigen uit de besnijdenis, maar dat God die gave op dezelfde wijze heeft gegeven aan de gelovigen uit de volken. In zijn verslag maakt Petrus geen melding van het spreken in talen. Hij vertelt het geven van de Geest als een gebeurtenis waarop hij geen enkele invloed heeft uitgeoefend, maar als iets wat plotseling gebeurde als een daad van God. Ter onderstreping vertelt hij dat hij zich het woord van de Heer herinnerde ( ) . In zijn beoordeling van wat er gebeurde, heeft Petrus het woord van de Heer als zijn leidraad en toetssteen. Op dit punt in zijn verantwoording aangekomen legt hij hun een vraag voor waarop ze maar één antwoord zouden kunnen geven: Als God werkt, zou hij dat dan kunnen weren? Petrus spreekt over hun geloof in de Heer Jezus Christus als iets wat pas op de Pinksterdag begon. Ze geloofden wel al langer in Hem, maar sinds de Pinksterdag was daar een aspect aan toegevoegd en wel dat van Zijn verheerlijking. Op grond daarvan hebben ze van God de gave van de Geest ontvangen. Wie zou daarvan anderen kunnen uitsluiten die door God zijn betrokken in die gave? Het verslag van Petrus heeft hen overtuigd. Ze sputteren niet meer tegen, integendeel, ze verheerlijken God. De gave van de Heilige Geest is de bekrachtiging van God Zelf van wat er is gebeurd ( ) . Hierdoor is men overtuigd en verheerlijkt men God. Hun conclusie is helder en prachtig. Ze erkennen en stemmen er daardoor ook mee in dat God Zich niet meer beperkt tot hen, maar dat ook de volken deel hebben gekregen aan het leven dat hun door bekering wordt gegeven. Hiermee is het dreigende gevaar voor een scheiding van geesten in de jonge gemeente bezworen.

Acts 11:14

Petrus verantwoordt zich

Petrus reageert rustig op de beschuldigingen. Een zacht antwoord keert immers woede af (Sp 15:1a). De opmerkingen van de broeders uit de besnijdenis geven Petrus de gelegenheid te vertellen welke bijzondere dingen God in het huis van deze heiden heeft gedaan. Zijn ordelijke uitleg toont aan dat hij zich beheerst en niet onder de druk van de verwijten tot een onsamenhangend verhaal komt.

Doordat Lukas het verslag van Petrus nog eens weergeeft na het verslag dat hij zelf onder leiding van de Heilige Geest in Handelingen 10 al heeft gedaan, krijgt wat bij Cornelius in huis is gebeurd een bijzonder kenmerk. Het gaat in feite om een gebeurtenis die een nieuw tijdperk inluidt en waarvoor de geestelijke ogen van het hart van de Joden nu moeten opengaan, of beter, waarvan de verblinding moet worden weggenomen.

Petrus wil door zijn verslag duidelijk maken dat het een werk van God is en dat hij zich daar toch niet tegen had mogen verzetten en dat ook zij dat niet moeten doen. De uitkomst van dit verslag is dan ook dat de apostelen en de gelovigen God verheerlijken (Hd 11:18). Petrus kan zijn verslag doen zonder onderbroken te worden. Hij vertelt in detail wat er allemaal voor nodig is geweest om hem zover te krijgen. Ze moeten niet menen dat hij zomaar bij die heidenen naar binnen is gegaan. Het heeft de Heer veel moeite gekost hem zover te krijgen.

Hij begint te vertellen waar hij zich bevond en wat hij zag toen hij in geestvervoering was. Waar hij was en wat hij zag, is ons bekend uit het vorige hoofdstuk. Hier vertelt hij er nog bij dat het voorwerp “kwam tot bij mij”, wat wil zeggen dat hij het gezicht als een speciaal voor hem bedoeld gezicht heeft ervaren. Ook zegt hij er hier bij dat hij “er aandachtig naar keek”. Hij nam alles goed in zich op, waardoor hij het nu kan verhalen als iets wat in zijn geheugen gegrift is. Het is geen vluchtige aanblik geweest.

De woorden die tot hem zijn gesproken vanuit de hemel, kan hij ook letterlijk herhalen. In de herhaling van zijn antwoord gaat hij iets verder dan bij de gebeurtenis. Toen zei hij dat hij nooit iets onheiligs of onreins had gegeten, hier zegt hij dat iets onheiligs of onreins nooit in zijn mond is gekomen. Door te vermelden dat het tot drie keer toe gebeurde, onderstreept hij nog eens het vaststaande van de gebeurtenis. Elke twijfel aangaande de echtheid ervan is ongegrond.

Petrus verhaalt vervolgens hoe onmiddellijk aansluitend op het visioen de drie door Cornelius gezonden mannen zich bij hem meldden. Zonder verder iets te zeggen over het gesprek met de mannen vertelt hij dat de Geest hem zei mee te gaan, zonder te twijfelen. Drie gebeurtenissen achter elkaar hebben Petrus dus overtuigd dat God Hem wilde gebruiken om naar een heiden te gaan: het visioen, de drie mannen die hem kwamen halen en de Geest Die hem zei mee te gaan. Deze getuigenissen moeten ook zijn hoorders aanspreken.

Dan betrekt hij de zes broeders in zijn verslag die met hem naar Cornelius zijn gegaan en daar ook zijn binnengegaan. Hij spreekt over hen als “deze zes broeders”, waarbij hij op hen kan wijzen. Zij zijn ook met hem meegegaan naar Jeruzalem om zijn getuigenis van de gebeurtenissen bij Cornelius te bevestigen. De apostelen en de broeders in Jeruzalem zien in totaal zeven getuigen tegenover zich staan.

Petrus verhaalt verder hoe Cornelius verslag deed van wat hij had gezien, de opdracht die hij had gekregen om naar Joppe te zenden en Petrus uit te nodigen. Van hem zou hij namelijk woorden horen waardoor hij behouden zou worden. Deze woorden hebben we niet in Handelingen 10 aangetroffen. Ze zijn echter van grote betekenis. Het betekent dat Cornelius nog niet behouden was, hoewel hij wel al bekeerd was.

Behoudenis komt door geloof in het volbrachte werk van de Heiland. We zien dat ook bij de verloren zoon die bekeerd was op het moment dat hij opstond en naar zijn vader ging. Maar pas toen hij de armen van de vader om zijn hals voelde, wist hij dat hij behouden was en de vergeving van zijn zonden had en aangenomen was (Lk 15:17-20). Dat wachtte hem allemaal, maar hij bezat het nog niet toen hij opstond. God maakt Zijn werk af dat Hij in een ziel begonnen is.

Toen Cornelius en de zijnen het evangelie van hun behoudenis hoorden en geloofden, kwam de Heilige Geest op hen. Petrus vermeldt er nadrukkelijk bij: “Evenals ook op ons in het begin.” Hij maakt zijn gehoor duidelijk dat de gave van de Heilige Geest niet beperkt is gebleven tot de gelovigen uit de besnijdenis, maar dat God die gave op dezelfde wijze heeft gegeven aan de gelovigen uit de volken.

In zijn verslag maakt Petrus geen melding van het spreken in talen. Hij vertelt het geven van de Geest als een gebeurtenis waarop hij geen enkele invloed heeft uitgeoefend, maar als iets wat plotseling gebeurde als een daad van God. Ter onderstreping vertelt hij dat hij zich het woord van de Heer herinnerde (Hd 1:5). In zijn beoordeling van wat er gebeurde, heeft Petrus het woord van de Heer als zijn leidraad en toetssteen.

Op dit punt in zijn verantwoording aangekomen legt hij hun een vraag voor waarop ze maar één antwoord zouden kunnen geven: Als God werkt, zou hij dat dan kunnen weren? Petrus spreekt over hun geloof in de Heer Jezus Christus als iets wat pas op de Pinksterdag begon. Ze geloofden wel al langer in Hem, maar sinds de Pinksterdag was daar een aspect aan toegevoegd en wel dat van Zijn verheerlijking. Op grond daarvan hebben ze van God de gave van de Geest ontvangen. Wie zou daarvan anderen kunnen uitsluiten die door God zijn betrokken in die gave?

Het verslag van Petrus heeft hen overtuigd. Ze sputteren niet meer tegen, integendeel, ze verheerlijken God. De gave van de Heilige Geest is de bekrachtiging van God Zelf van wat er is gebeurd (Hd 11:17). Hierdoor is men overtuigd en verheerlijkt men God. Hun conclusie is helder en prachtig. Ze erkennen en stemmen er daardoor ook mee in dat God Zich niet meer beperkt tot hen, maar dat ook de volken deel hebben gekregen aan het leven dat hun door bekering wordt gegeven. Hiermee is het dreigende gevaar voor een scheiding van geesten in de jonge gemeente bezworen.