Joh 5:13 | DutKingComments | STEP | Het is sabbat als de Heer de man geneest. De eerste keer dat er in het Woord van God sprake is van de sabbat, zonder overigens die naam te noemen, is bij de schepping ( ) . Daar zien we de grondbetekenis. Het is de rust van God nadat Hij de eerste schepping tot stand heeft gebracht. Aan die rust is door de zonde van de mens een einde gekomen ( ) . Dat beseffen de Joden niet. Zij kunnen alleen maar denken in de lijn van de wet en de traditie. Zij willen rusten in hun door God gegeven verordeningen, waaraan ze zich niet houden, maar die ze toch vasthouden. Ze zien niet hoe hopeloos ze door Gods verordeningen worden veroordeeld, maar beroemen zich er juist op. Van genade hebben ze geen besef, zoals het besef van genade altijd ontbreekt bij mensen die de wet als norm voor hun eigen leven en dat van anderen hanteren. Het is de hardvochtigheid van mensen die geen idee hebben van hun eigen onvermogen om de wet te houden. Anders zouden ze zich erover verheugen dat een mens gezond is geworden. Ze zouden de sabbat juist hebben gezien als een dag van de genade van God. Maar ze hebben de sabbat tot een juk gemaakt. Dat kan niet anders dan tot een conflict met de Heer Jezus voeren. Elke keer dat de sabbat wordt genoemd in verbinding met Christus, ontneemt Hij aan de sabbat de betekenis die de Joden eraan hebben gegeven ( ; ; ; ) . Het lijkt erop dat Hij opzettelijk juist op de sabbat zoveel genezingen doet om duidelijk te maken dat de voorwaarde voor het houden ervan ontbreekt. Door Zijn optreden op de sabbat toont Hij aan dat het hele systeem waarvan de sabbat het hoofdkenmerk is, het systeem van de wet, door Hem terzijde is geschoven. De man laat zich niet door deze Joden binden tot een wandel onder de wet. Hij houdt zich aan het woord van de Heer en daarop doet hij een beroep. Omdat Hij het heeft gezegd, is het goed. Dit is voor ons ook de enig juiste reactie op het wettische denken van onszelf of van anderen. Het antwoord van de man is tegelijk een verwerping van het zelfgenoegzaam in acht nemen van de sabbat door de Joden waardoor duidelijk wordt dat zij zich tegen hun Messias keren. Uit de reactie van de Joden op het antwoord van de man blijkt hun verachting voor de Heer. Ze spreken minachtend over “de Mens” , terwijl ze waarschijnlijk wel wisten Wie die ‘Mens’ was, want de Heer had in Jeruzalem al de nodige tekenen gedaan. Door zijn krachteloosheid heeft de genezen man Hem nog niet eerder kunnen ontmoeten, gebonden als hij was aan de plaats bij de vijver. De Heer had Zich ook niet aan hem bekendgemaakt, zoals bij de Samaritaanse vrouw ( ) . Met ieder mens gaat Hij op een andere manier om omdat Hij met ieder mens die Hij met Zichzelf in verbinding brengt een andere weg gaat. De Heer is Zelf weggegaan, want Hij wil geen publiciteit voor Zichzelf. Hij heeft de man niet tot een van Zijn discipelen gemaakt die Hem volgen op Zijn weg.

John 5:13

De Joden en de genezene

Het is sabbat als de Heer de man geneest. De eerste keer dat er in het Woord van God sprake is van de sabbat, zonder overigens die naam te noemen, is bij de schepping (Gn 2:2). Daar zien we de grondbetekenis. Het is de rust van God nadat Hij de eerste schepping tot stand heeft gebracht. Aan die rust is door de zonde van de mens een einde gekomen (Jh 5:17). Dat beseffen de Joden niet. Zij kunnen alleen maar denken in de lijn van de wet en de traditie. Zij willen rusten in hun door God gegeven verordeningen, waaraan ze zich niet houden, maar die ze toch vasthouden.

Ze zien niet hoe hopeloos ze door Gods verordeningen worden veroordeeld, maar beroemen zich er juist op. Van genade hebben ze geen besef, zoals het besef van genade altijd ontbreekt bij mensen die de wet als norm voor hun eigen leven en dat van anderen hanteren. Het is de hardvochtigheid van mensen die geen idee hebben van hun eigen onvermogen om de wet te houden. Anders zouden ze zich erover verheugen dat een mens gezond is geworden. Ze zouden de sabbat juist hebben gezien als een dag van de genade van God. Maar ze hebben de sabbat tot een juk gemaakt. Dat kan niet anders dan tot een conflict met de Heer Jezus voeren.

Elke keer dat de sabbat wordt genoemd in verbinding met Christus, ontneemt Hij aan de sabbat de betekenis die de Joden eraan hebben gegeven (Mt 12:1-13; Mk 1:21-31 ; Mk 2:23-28 ; Mk 3:2-6; Lk 4:31-37 ; Lk 6:1-11 ; Lk 13:10-16 ; Lk 14:1-6; Jh 5:1-18 ; Jh 7:22-23 ; Jh 9:14-16). Het lijkt erop dat Hij opzettelijk juist op de sabbat zoveel genezingen doet om duidelijk te maken dat de voorwaarde voor het houden ervan ontbreekt. Door Zijn optreden op de sabbat toont Hij aan dat het hele systeem waarvan de sabbat het hoofdkenmerk is, het systeem van de wet, door Hem terzijde is geschoven.

De man laat zich niet door deze Joden binden tot een wandel onder de wet. Hij houdt zich aan het woord van de Heer en daarop doet hij een beroep. Omdat Hij het heeft gezegd, is het goed. Dit is voor ons ook de enig juiste reactie op het wettische denken van onszelf of van anderen. Het antwoord van de man is tegelijk een verwerping van het zelfgenoegzaam in acht nemen van de sabbat door de Joden waardoor duidelijk wordt dat zij zich tegen hun Messias keren.

Uit de reactie van de Joden op het antwoord van de man blijkt hun verachting voor de Heer. Ze spreken minachtend over “de Mens”, terwijl ze waarschijnlijk wel wisten Wie die ‘Mens’ was, want de Heer had in Jeruzalem al de nodige tekenen gedaan. Door zijn krachteloosheid heeft de genezen man Hem nog niet eerder kunnen ontmoeten, gebonden als hij was aan de plaats bij de vijver. De Heer had Zich ook niet aan hem bekendgemaakt, zoals bij de Samaritaanse vrouw (Jh 4:26). Met ieder mens gaat Hij op een andere manier om omdat Hij met ieder mens die Hij met Zichzelf in verbinding brengt een andere weg gaat.

De Heer is Zelf weggegaan, want Hij wil geen publiciteit voor Zichzelf. Hij heeft de man niet tot een van Zijn discipelen gemaakt die Hem volgen op Zijn weg.