Rom 1:12 | DutKingComments | STEP | . “Allereerst dank ik mijn God.” Het eerste wat Paulus doet – en dat doet hij in bijna alle brieven die hij geschreven heeft –, is God danken voor de gelovigen. Je leeft in een wereld vol ondankbare mensen. Soms, zonder dat je het merkt, laat je je door die ondankbaarheid meeslepen. God weet dat. Daarom zegt Hij in de Bijbel regelmatig iets over danken. Danken is een uiting van vreugde, van blijdschap. Je dankt God voor iets waarvan je weet dat je het van Hem gekregen hebt en omdat je weet dat Hij alleen dingen geeft die goed zijn. Ik las eens een geschiedenis van een man die bij een val zijn ruggengraat had gebroken en daardoor in een rolstoel was terechtgekomen. Hij had God er eerst voor vervloekt. Na zijn bekering zei hij: ‘Als ik straks voor de troon van God sta, zal ik Hem danken dat Hij mijn ruggengraat gebroken heeft. Als God mij zo verder had laten leven, was ik regelrecht naar de hel gegaan.’ Zo zie je dat, wat God doet, ons ten slotte altijd dankbaar maakt. Heb jij God wel eens voor je broeders en zusters gedankt? Je kent ongetwijfeld wel een aantal gelovigen. Je hoort nu bij hen. Je vroegere vrienden laten je links liggen en je hoort ook niet meer bij hen, maar je hebt er andere voor in de plaats gekregen. . Paulus heeft iets horen vertellen over de gelovigen die in Rome wonen. Over hun geloof wordt verteld in de hele wereld. Dat sluit aan bij wat Paulus zelf bezighoudt. Zijn geest, zijn gedachteleven, is maar van één ding vervuld en dat is: het dienen van God “in het evangelie van Zijn Zoon” . Als je pas bekeerd bent, kunnen nog veel gedachten van je oude leven je bezighouden. Daarom is het goed dingen te bedenken die met de Heer Jezus te maken hebben. . Paulus wil graag eens naar de gelovigen in Rome toe. Hij heeft hen nog nooit gezien, maar dat betekent niet dat hij geen belangstelling voor hen heeft. Hij denkt voortdurend aan hen in zijn gebeden. Zij hebben versterking nodig en die kan hij hun geven door hen “enige geestelijke genadegave mee te delen” . . Wat dat betekent, staat er direct achter: “Dat is, om in uw midden mee vertroost te worden door elkaars geloof, zowel dat van u als dat van mij.” Jij en ik, wij hebben ook die versterking van ons geloof nodig. Daarvoor moeten we met elkaar contact zoeken en onze ervaringen in het geloof uitwisselen. Voor beide partijen is dat een vertroosting. Het maakt niet uit of je dat doet met iemand die ook pas bekeerd is, of met iemand die al veel in het geloof beleefd heeft. Voor Paulus, die toch wel veel in het geloof heeft meegemaakt, is het in elk geval ook een vertroosting dit bij de gelovigen in Rome te mogen beleven. Zoek daarom je medegelovigen op. Jij hebt hen nodig en zij hebben jou nodig. . Paulus is al vaak van plan geweest naar Rome te gaan, want hij wil ook onder hen “enige vrucht” hebben. Dat is geen zoeken van eigen roem. Hij is het aan God verschuldigd, Die hem tot die dienst heeft geroepen. Die ‘schuld’ kan hij alleen inlossen als hij zijn dienst vervult. Zijn dienst is de verkondiging van het evangelie. Nu zou je kunnen zeggen: ‘Maar deze mensen kenden de Heer Jezus toch al?’ Ja, maar het evangelie houdt meer in dan de prediking van bekering en geloof. Evangelie betekent ‘blijde boodschap’. Je hebt al in gezien dat het evangelie genoemd wordt: het “evangelie van God” . Dat is omdat in het evangelie tot uiting komt wat er in het hart van God is. Welnu, God heeft heel wat meer in Zijn hart om ons te vertellen dan alleen dat we ons moeten bekeren en dat we moeten geloven in de Heer Jezus. In feite is het zo, dat we pas nadat we ons bekeerd hebben, in staat zijn om de volle raad van God – dat is alles wat Hij voor ons in Zijn hart heeft – te gaan ontdekken. Voor ons is het maar goed dat Paulus niet persoonlijk naar Rome heeft kunnen gaan. Daardoor heeft hij deze brief aan hen geschreven, zodat wij nu ook kennis kunnen nemen van ‘het evangelie’ dat hij hun wilde verkondigen. Lees nog eens Romeinen 1:8-15. Verwerking: Dank God voor je broeders en zusters; noem hen bij name.

Romans 1:12

Het verlangen van Paulus

Rm 1:8. “Allereerst dank ik mijn God.” Het eerste wat Paulus doet – en dat doet hij in bijna alle brieven die hij geschreven heeft –, is God danken voor de gelovigen. Je leeft in een wereld vol ondankbare mensen. Soms, zonder dat je het merkt, laat je je door die ondankbaarheid meeslepen. God weet dat. Daarom zegt Hij in de Bijbel regelmatig iets over danken. Danken is een uiting van vreugde, van blijdschap. Je dankt God voor iets waarvan je weet dat je het van Hem gekregen hebt en omdat je weet dat Hij alleen dingen geeft die goed zijn.

Ik las eens een geschiedenis van een man die bij een val zijn ruggengraat had gebroken en daardoor in een rolstoel was terechtgekomen. Hij had God er eerst voor vervloekt. Na zijn bekering zei hij: ‘Als ik straks voor de troon van God sta, zal ik Hem danken dat Hij mijn ruggengraat gebroken heeft. Als God mij zo verder had laten leven, was ik regelrecht naar de hel gegaan.’ Zo zie je dat, wat God doet, ons ten slotte altijd dankbaar maakt. Heb jij God wel eens voor je broeders en zusters gedankt? Je kent ongetwijfeld wel een aantal gelovigen. Je hoort nu bij hen. Je vroegere vrienden laten je links liggen en je hoort ook niet meer bij hen, maar je hebt er andere voor in de plaats gekregen.

Rm 1:9. Paulus heeft iets horen vertellen over de gelovigen die in Rome wonen. Over hun geloof wordt verteld in de hele wereld. Dat sluit aan bij wat Paulus zelf bezighoudt. Zijn geest, zijn gedachteleven, is maar van één ding vervuld en dat is: het dienen van God “in het evangelie van Zijn Zoon”. Als je pas bekeerd bent, kunnen nog veel gedachten van je oude leven je bezighouden. Daarom is het goed dingen te bedenken die met de Heer Jezus te maken hebben.

Rm 1:10-11. Paulus wil graag eens naar de gelovigen in Rome toe. Hij heeft hen nog nooit gezien, maar dat betekent niet dat hij geen belangstelling voor hen heeft. Hij denkt voortdurend aan hen in zijn gebeden. Zij hebben versterking nodig en die kan hij hun geven door hen “enige geestelijke genadegave mee te delen”.

Rm 1:12. Wat dat betekent, staat er direct achter: “Dat is, om in uw midden mee vertroost te worden door elkaars geloof, zowel dat van u als dat van mij.” Jij en ik, wij hebben ook die versterking van ons geloof nodig. Daarvoor moeten we met elkaar contact zoeken en onze ervaringen in het geloof uitwisselen. Voor beide partijen is dat een vertroosting. Het maakt niet uit of je dat doet met iemand die ook pas bekeerd is, of met iemand die al veel in het geloof beleefd heeft. Voor Paulus, die toch wel veel in het geloof heeft meegemaakt, is het in elk geval ook een vertroosting dit bij de gelovigen in Rome te mogen beleven. Zoek daarom je medegelovigen op. Jij hebt hen nodig en zij hebben jou nodig.

Rm 1:13-15. Paulus is al vaak van plan geweest naar Rome te gaan, want hij wil ook onder hen “enige vrucht” hebben. Dat is geen zoeken van eigen roem. Hij is het aan God verschuldigd, Die hem tot die dienst heeft geroepen. Die ‘schuld’ kan hij alleen inlossen als hij zijn dienst vervult. Zijn dienst is de verkondiging van het evangelie. Nu zou je kunnen zeggen: ‘Maar deze mensen kenden de Heer Jezus toch al?’ Ja, maar het evangelie houdt meer in dan de prediking van bekering en geloof.

Evangelie betekent ‘blijde boodschap’. Je hebt al in Rm 1:1 gezien dat het evangelie genoemd wordt: het “evangelie van God”. Dat is omdat in het evangelie tot uiting komt wat er in het hart van God is. Welnu, God heeft heel wat meer in Zijn hart om ons te vertellen dan alleen dat we ons moeten bekeren en dat we moeten geloven in de Heer Jezus. In feite is het zo, dat we pas nadat we ons bekeerd hebben, in staat zijn om de volle raad van God – dat is alles wat Hij voor ons in Zijn hart heeft – te gaan ontdekken.

Voor ons is het maar goed dat Paulus niet persoonlijk naar Rome heeft kunnen gaan. Daardoor heeft hij deze brief aan hen geschreven, zodat wij nu ook kennis kunnen nemen van ‘het evangelie’ dat hij hun wilde verkondigen.

Lees nog eens Romeinen 1:8-15.

Verwerking: Dank God voor je broeders en zusters; noem hen bij name.