‏ 1 Kings 17

Ильяс пейгъамбер ве къургъакълыкъ

1 ^aКуньлернинъ биринде Гилад топрагъындаки Тишбе шеэринден олгъан Ильяс Ахавгъа:

– Исраиль Алласы олгъан РАББИнинъ огюнде турып, ант этем: эгер мен буюрмасам, бу йылларда не чыкъ тюшеджек, не де ягъмур ягъаджакъ, – деди.

2РАББИ онъа бойле буюрды: 3«Мындан кет, шаркъкъа догърул. Иорданнынъ янында, Керит вадийинде сакълан. 4Шу озенден сув ич. Мен къаргъаларгъа санъа аш кетирмеге буюрдым».

5Ильяс РАББИнинъ айткъаныны япты. Иорданнынъ янына, Керит вадийине барып, анда ерлешти. 6Къаргъалар онъа саба отьмекнен эт кетирди ве акъшам да отьмекнен эт кетирдилер, озенден исе о ичти. 7Бираз вакъыт кечкен сонъ, озен къуруды, чюнки топракъкъа ягъмур ич ягъмады.

Ильяс ве Царефат шеэринден олгъан тул къадын

8О вакъыт РАББИ Ильяскъа: 9 ^b«Шимди Сидоннынъ Царефатына кет, анда къалып тур. Мен бир тул къадынгъа сени ашатмагъа буюрдым», – деди.

10Ильяс турып, Царефаткъа кетти. Шеэрнинъ араба къапусына якъынлашкъанда, одун джыйып юрген тул къадынны корьди. О, къадынны чагъырып:

– Манъа савутынъдан бираз сув бер, ичейим, – деди. 11Къадын сув кетирмеге кетти, о исе онынъ пешинден: – Бир кесек отьмек де алып кель, – деди.

12Къадын онъа:

– РАББИ-Таалянънынъ огюнде ант этем: бир тилим отьмегим биле ёкъ. Ун савутымда бир авуч унум, бардакъта азачыкъ зейтюн ягъым къалды. Шимди бир-эки одун топлайым да, барып огълумнен озюме отьмек пиширейим. Буны ашармыз да, сонъра олермиз, – деди. 13Ильяс онъа джевап къайтарып:

– Къоркъма, бар, япаджагъынъны яп. Лякин бундан эвель бир уфакъ маясыз пите пишир ве манъа кетир. Огълунънен озюнъе исе сонъ пиширирсинъ. 14Исраильнинъ Алласы олгъан РАББИ бойле дей: «РАББИ бу топракъкъа ягъмур йибермегендже, савутынъда ун эксильмез, бардагъынъда зейтюн ягъы гъайып олмаз», – деди.

15Къадын кетип, Ильяс айткъаны киби япты. Бойле этип, бир къач вакъыт девамында Ильяснен къадын ве онынъ бутюн къорантасы ашап яшады. 16РАББИ Ильястан айтып йиберген сёзлерине коре, ун савутындаки ун эксильмеди, бардакътаки зейтюн ягъы да азлашмады.

17Бираз вакъыт кечкен сонъ, эвнинъ саибеси олгъан къадыннынъ огълу хасталанды. Хасталыгъы ойле агъыр эди ки, нефеси биле къалмады. 18Къадын Ильяскъа:

– Эй, Алланынъ адамы! Манъа не ичюн кельдинъ? Гуналарымны хатырлатмагъа ве огълумны ольдюрмеге кельдинъми? – деди. 19Ильяс:

– Огълунъны манъа бер, – деп, огълуны къолундан алды, озю отургъан одагъа киргизди ве ятагъына яткъызды.

20Сонъ РАББИни чагъырып: «Я РАББИ! Аллам! Мен эвинде отургъан къадыннынъ огълуны ольдюрип, онъа яманлыкъ япаджакъсынъмы?» – деди.

21 ^cУчь кере огъланнынъ устюне узанып ятты, РАББИни чагъырды ве: «Я РАББИ! Аллам! Шу огъланнынъ нефеси беденине къайтсын!» – деди. 22РАББИ Ильяснынъ давушыны динъледи, огъланнынъ джаны беденине къайтты, ве о, тирильди. 23Ильяс огъланны алып, оны эвнинъ юкъары одасындан алып чыкъты ве анасына берди. Сонъ Ильяс къадынгъа:

– Бакъ, огълунъ тири, – деди.

24Къадын Ильяскъа:

– Энди сен Алланынъ адамы олгъанынъны бильдим, РАББИнинъ догъру сёзлерини айткъанынъны анъладым, – деди.