‏ Genesis 42

Юсуфнынъ агъа-къардашлары Мысырда

1Якъуп Мысырда ашлыкъ олгъаныны бильди ве огъулларына:

– Не бакъып отурасынъыз? – деди. 2– Мына, Мысырда ашлыкъ бар экен, деп эшиттим. Анда барынъыз да, бизге яшамакъ ве ольмемек ичюн, андан ашлыкъ сатын алынъыз.

3Юсуфнынъ он агъасы, Мысырдан ашлыкъ сатын алмакъ ичюн, кеттилер. 4Юсуфнынъ къардашыны Биньяминни исе, Якъуп: «Онен бир къаза олмасын», – деп тюшюнип, агъаларынен йибермеди.

5Ачлыкъ бутюн Ханаан топрагъында олгъаны ичюн, Исраильнинъ огъулларынен берабер башкъа адамлар да отьмек сатын алмагъа кеттилер.

6 ^aО вакъыт мемлекетнинъ акимдары Юсуф эди. Бутюн ер юзюндеки халкъкъа ашлыкъны о, сата эди. Юсуфнынъ агъалары онъа келип, седжде эттилер. 7Юсуф агъаларыны корип, оларны таныды. Лякин оларгъа дуйдурмайып, оларнен серт лакъырды этип башлады.

– Сиз къайдан кельдинъиз? – деп сорады о олардан.

– Ханаан топрагъындан, – дедилер олар. – Аш сатын алмакъ ичюн.

8Юсуф агъаларыны таныды, лякин олар оны танымадылар. 9 ^bЮсуф олар акъкъында корьген тюшлерини хатырлады ве оларгъа:

– Сиз джасуссынъыз, – деди. – Бу мемлекетнинъ зайыф ерлерини бильмек ичюн кельдинъиз.

10– Ёкъ, эфендимиз, – дедилер олар. – Биз, сенинъ къулларынъ, аш сатын алмагъа кельдик. 11Биз эпимиз бир адамнынъ балаларымыз. Биз намуслы адамлармыз. Биз, сенинъ къулларынъ, ич бир заман джасус олмадыкъ.

12– Ёкъ, – деди о, оларгъа. – Мемлекетнинъ зайыф ерлерини бильмек ичюн кельдинъиз.

13– Бизлер, сенинъ къулларынъ, он эки агъа-къардашмыз, – дедилер олар. – Ханаан топрагъындан олгъан бир адамнынъ огъуллары оламыз. Мына, кичигимиз шимди бабамызнен. Даа бири исе энди ёкъ.

14– Айткъаным киби, сиз джасуссынъыз, – деди оларгъа Юсуф. 15– Биз сизни сынармыз. Фыравуннынъ яшайышынен ант этем, эгер сизинъ кичик къардашынъыз мында кельмесе, сиз мындан чыкъмазсынъыз. 16Аранъыздан бирини алып ёлланъыз, о, барсын да, къардашынъызны кетирсин. Сиз исе къапалы олурсынъыз. Сонъ айткъанынъызнынъ догърулыгъы ачылыр. Ёкъ десенъиз, фыравуннынъ яшайышынен ант этем, сиз джасуссынъыз.

17Ве оларны учь куньге сакъчыларнынъ къолуна берди. 18Учюнджи куню Юсуф оларгъа:

– Меним айткъанларымны япсанъыз, сагъ къалырсынъыз. Мен Алладан къоркъам. 19Эгер сиз намуслы адамлар олсанъыз, биринъиз сиз къапалгъан эвде отурсын. Къалгъанлары исе, ачлыкъ чеккен къоранталарына ашлыкъ алып кетсинлер. 20Лякин айткъанынъызнынъ догърулыгъыны исбатламакъ ве сизге ольмемек ичюн, кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз, – деди.

Олар ойле де яптылар. 21Олар бири-бирине:

– Керчектен де, къардашымызгъа къаршы гуна къазангъандырмыз. О, бизге ялваргъанда, биз онынъ джан азабыны корьдик, амма оны динълемедик. Онынъ ичюн башымызгъа бу беля тюшти, – дедилер. 22 ^cРубен исе оларгъа джевап берип:

– Огълангъа къаршы гуна этменъиз деп, мен сизге айтмадыммы? Амма сиз динълемединъиз. Мына, онынъ къаны ичюн одемедир, – деди.

23Олар Юсуфнынъ анълагъаныны бильмей эдилер, чюнки о, оларнен терджиман ярдымынен лакъырды эте эди. 24Юсуф олардан четке чекильди ве агълап башлады. Сонъ оларгъа къайтты ве кене оларнен лакъырды этти. Олардан Шимеонны сайлады ве агъаларынынъ козьлери огюнде оны багъламагъа буюрды.

Юсуфнынъ агъа-къардашлары Ханаангъа къайталар

25Юсуф оларнынъ чувалларыны ашлыкъкъа толдурмагъа, эр бирининъ чувалы ичине кумюшлерини къайтармагъа ве ёлгъа аш бермеге эмир этти. Оларгъа бойле де япылды. 26Олар озь ашлыкъларыны озьлерининъ эшеклери устюне юкледилер ве андан кеттилер. 27Геджелемек ичюн токътагъанда, олардан бири, эшекке ем бермек ичюн, чувалыны ачты. Чувалнынъ агъзында кумюшини корип, 28агъа-къардашларына:

– Кумюшим къайтарылгъан. Мына о, чувалым ичинде, – деди. Олар шаштылар, титреп, бири-биринден:

– Бу бизнен Алланынъ япкъаны недир? – деп сорадылар.

29Олар Ханаан топрагъына, озь бабалары Якъупкъа кельген сонъ, оларнен олгъан шейлер акъкъында онъа бойле икяе эттилер:

30– О ернинъ акимдары бизнен серт лакъырды этти. Бизни джасуслар деп сайды. 31Биз онъа: «Биз намуслы адамлармыз, джасус дегильмиз. 32Биз он эки агъа-къардашмыз, бир бабанынъ огъулларымыз, бири энди ёкъ, кичиги исе шимди Ханаан топрагъында бабамызнен», – дедик. 33О ернинъ акимдары бизге: «Сиз намуслы адамлар олгъанынъызны мен бойле билирим: агъа-къардашларынъыздан бирини менде къалдырынъыз, сиз исе ашлыкъны алып, къоранталарынъыз ачлыкъ чеккенлери ичюн къайтынъыз. 34Лякин кичик къардашынъызны манъа кетиринъиз. О заман мен, сиз джасус олмайып, намуслы адам олгъанларынъызны билирим. Агъанъызны сизге къайтарырым ве сизлерге бу ерде алыш-веришнен огърашмагъа разылыкъ берерим», – деди.

35Чувалларыны бошаткъанда, эр бирининъ чувалындан кумюшке толу киселери чыкъты. Олар озьлерининъ кумюшке толу киселерини корьдилер; олар ве бабалары корьдилер ве къоркътылар. 36Оларнынъ бабалары Якъуп оларгъа:

– Сиз мени балаларымдан марум эттинъиз: Юсуф ёкъ, Шимеон да ёкъ, энди Биньяминни де алмагъа истейсинъиз – эписи белялар манъа! – деди. 37Рубен бабасына:

– Эгер мен Биньяминни арткъа къайтарып кетирмесем, эки огълумны ольдюр. Оны манъа бер. Мен оны санъа къайтарырым, – деди.

38– Огълум сизнен бармайджакъ, – деди бабасы. – Онынъ агъасы ольди, ве о, бир озю къалды. Эгер сиз чыкъаджакъ ёлда онен бир беля олса, сизинъ ичюн мен, чал къарт, кедерден о бир дюньягъа кетерим.