‏ Genesis 43

Биньямин агъа-къардашларынен берабер Мысырда

1Ер юзю устюндеки ачлыкъ кучьленди. 2Юсуфнынъ агъалары Мысырдан кетирген ашны ашап битирген сонъ, бабалары оларгъа:

– Кене барынъыз ве бираз ашлыкъ сатын алынъыз, – деди. 3Ехуда онъа:

– О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты. 4Эгер бизнен къардашымызны йиберсенъ, биз барып, санъа ашлыкъ сатын алырмыз. 5Эгер йибермесенъ, бармамыз. О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне кельменъиз», – деди де, – деди. 6Исраиль:

– Не ичюн о адамгъа, сизде даа бир къардашынъыз олгъаныны айтып, башыма беля кетирдинъиз? – деди.

7– О адам бизден бизим акъкъымызда: «Бабанъыз даа сагъмы? Къардашынъыз бармы?» – деп сорады, – дедилер олар. – Биз онынъ суаллерине коре джевап бердик. «Къардашынъызны кетиринъиз», – дейджегини биз билип олур эдикми?

8Сонъ Ехуда бабасы Исраильге:

– Меннен огъланны йибер де, биз кетейик. О заман эм биз, эм сен, эм бизим балаларымыз сагъ къалырмыз ве ольмемиз. 9Онынъ ичюн джевабыны мен берерим. Оны менден талап этерсинъ. Эгер мен оны санъа кетирмесем ве алдынъа къоймасам, сенинъ огюнъде омюр-билля гуналы олурым. 10Биз вакъыт созмагъан олсакъ, энди эки кере барып къайтар эдик, – деди. 11Бабалары Исраиль оларгъа:

– Ойле олса, бойле япынъыз: янынъызгъа бу ернинъ энъ яхшы махсулларыны савутларгъа алып, о адамгъа бираз тюрлю тереклерден алынгъан къокъулы сакъызлар ве бал, фыстыкъ ве бадемлерни бахшыш оларакъ беринъиз. 12Янынъызгъа кумюшни эки къат чокъ алынъыз. Чувалларынъызнынъ агъызларына къайтарылып къоюлгъан кумюшни озь къолларынъызнен къайтарып беринъиз: бельки бу, хатадыр. 13Къардашынъызны алынъыз, ашыкъып, кене о адамгъа барынъыз. 14О, эм къардашынъызны, эм Биньяминни сизнен йиберсин деп, Къудретли Алла сизге бу адамнынъ мераметини тапмагъа ярдым этер. Манъа исе баласыз олмагъа къысмет олса, баласыз олайым, – деди.

15Акъайлар бу бахшышларны ве эки къат чокъ кумюшни къолларына, Биньяминни янларына алдылар ве ашыкъып Мысыргъа кеттилер, Юсуфнынъ алдына кельдилер. 16Юсуф оларнынъ арасында Биньяминни корип, озь башлыгъына:

– Бу адамларны эвиме алып кет ве айванлардан бирини сойып, аш азырла. Бугунь уйледе бу адамлар меннен ашайджакълар, – деди.

17Башлыкъ Юсуфнынъ айткъаны киби япты, агъа-къардашларны Юсуфнынъ эвине алып кетти. 18Агъа-къардашлар Юсуфнынъ эвине келип, къоркътылар ве:

– Бизни мында чувалларымызгъа къайтарылгъан кумюш ичюн алып кельдилер. Шимди бизге илишеджек ве уджюм этеджеклер, бизни къул япаджакъ ве эшеклеримизни аладжакълар, – дедилер.

19Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып, онъа:

20– Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн, биз бир кере мында кельдик. 21Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тургъаныны корьдик. Шимди биз оны озь къолумызнен къайтарамыз. 22Аш сатын алмакъ ичюн, биз башкъа кумюш кетирдик. Чувалларымызгъа бизим кумюшимизни ким къойгъаныны биз бильмеймиз, – деп айтмагъа башладылар.

23– Раатсыз олманъыз, къоркъманъыз, – деди о. – Чувалларынъызгъа хазинени сизинъ Алланъыз ве бабанъызнынъ Алласы къойгъандыр. Кумюшинъиз манъа келип етти.

Сонъ оларгъа Шимеонны алып кельди. 24Агъа-къардашларны Юсуфнынъ эвине кирсетти, оларгъа сув берди. Олар аякъларыны ювдылар. Сонъ эшеклерине ем берди. 25Агъа-къардашлар, анда аш ашайджакълары акъкъында хабердар олып, Юсуфнынъ уйледе келювине бахшышларыны азырладылар. 26Юсуф эвине кирди. Агъа-къардашлар онъа бахшышларыны берип, седждеге къапандылар. 27Юсуф олардан ал-хатир сорап:

– Сиз айткъан къарт бабанъыз сагъ-селяметми? О даа сагъмы? – деди.

28– Бабамыз, сенинъ къулунъ, сагъ-селямет, – дедилер олар. – Даа сагъ.

Олар башларыны эгип, кене седждеге къапандылар. 29Юсуф бакъты да, анасынынъ огълу олгъан Биньямин къардашыны корьди ве деди:

– Сиз манъа айткъан кичик къардашынъыз бумы? Алла санъа мераметлик эйлесин, огълум!

30Сонъ Юсуф ашыкъып кетти, чюнки къардашына севгинен толды ве о, агълайджакъ къарарына кельди. О, ички одагъа кирди ве анда агълады. 31Сонъ бетини ювып чыкъты ве озюни тутып:

– Ашны къоюнъыз, – деди.

32 ^aЭм Юсуфкъа, эм оларгъа, эм Юсуфнен берабер ашагъан мысырлыларгъа ашны айры-айры софраларгъа къойдылар. Мысырлылар еудийлернен берабер ашамайлар. Бу, мысырлылар ичюн арамдыр. 33Агъа-къардашлары Юсуфнынъ къаршысына сыранен отурдылар: биринджи огъул, биринджи догъгъанына коре, биринджи отурды, олардан кичиги исе, онынъ кичиклигине коре сонъ отурды. Агъа-къардашлар бири-бирине тааджипли бакъышлар ата эдилер. 34Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, Биньяминнинъ пайы исе, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер сархошландылар.