‏ Genesis 44

Савутнынъ гъайып олувы

1Юсуф эвнинъ башлыгъына:

– Бу акъайларнынъ чувалларыны, алып кеткенлери къадар, ашкъа толдур. Эр бирининъ чувал агъзына онынъ кумюшини къайтарып къой. 2Кичикнинъ чувал агъзына исе, о сатын алгъан ашкъа тёлеген кумюшнен берабер меним къадемни, кумюш къадени къой, – деди. О, Юсуф эмир эткени киби япты.

3Саба, танъ аткъанда, акъайларны ве оларнынъ эшеклерини йибердилер. 4Олар даа шеэрден узакъ кетип етиштиралмагъанда, Юсуф эвнинъ башлыгъына:

– Бар, оларнынъ артларындан ет. Артларына еткен сонъ, бойле айт: «Сиз не ичюн яхшылыкъкъа яманлыкъ япасынъыз? 5Не ичюн эфендимнинъ къадесини хырсызладынъыз? О, ондан иче ве фал бакъа да! Сиз ярамай яптынъыз», – деди.

6Эвнинъ башлыгъы оларнынъ артларына етти ве бу сёзлерни айтты. 7Олар онъа:

– Не себептен эфендимиз бойле сёзлер айта? Ёкъ, сенинъ къулларынъ ойле шей япмазлар. 8Мына, чувалларымызнынъ агъызларында тапылгъан кумюшни биз Ханаан топрагъындан санъа къайтарып кетирдик. Насыл этип де биз эфендинънинъ эвинден кумюш я да алтынны хырсызлап олурмыз? 9Къулларынънынъ къайсында тапылса, о ольсюн; биз исе эфендимизге къуллукъ этермиз, – дедилер.

10– Яхшы, – деди о. – Айткъанынъыз дайын олсун: кимде тапылса, о манъа къуллукъ этер; сиз исе къабаатсыз олурсыз.

11Олар ашыкъып, чувалларыны ерге тюшюрдилер ве эр бири чувалыны ачтылар. 12Башлыкъ сыранен, буюгинден башлап кичигинедже къыдырып чыкъты. Къаде Биньяминнинъ чувалында тапылды. 13Агъалар озь урбаларыны йырттылар, эр бири эшегине юкни юклеп, шеэрге къайттылар. 14Ехуда ве онынъ агъа-къардашлары Юсуфнынъ эвине кельгенде, Юсуф даа анда эди. Олар онъа седжде эттилер.

15– Сизинъ эткенинъиз недир? – деди оларгъа Юсуф. – Мен дайын адам фал бакъмагъа уста олгъаныны бильмей эдинъизми, аджеба?

16– Эфендимизге не айтайыкъ? – деди Ехуда. – Не дейик? Насыл этип акъланайыкъ? Алла къулларынънынъ къабаатыны чыкъарды. Иште, биз эфендимизге къуллукъ япаджакъмыз. Эм биз, эм анавы къолунда къаде тапылгъан сою.

17– Ёкъ, – деди о. – Мен буны япмам. Кимнинъ къолунда къаде тапылгъан олса, о, меним къулум оладжакътыр. Сиз исе бабанъызгъа тынч-муаббет къайтынъыз.

Ехуда Биньямин акъкъында риджа эте

18Ехуда Юсуфнынъ янына кельди ве:

– Эфендим, афу эт. Сен фыравунгъа тенъсинъ, лякин къулунъа, къулакъларынъа бир сёз айтмагъа разылыкъ бер ве къулунъа гъазапланма. 19Эфенди къулларындан: «Сизинъ бабанъыз я да къардашынъыз бармы?» – деп сорады. 20 ^aБиз эфендиге: «Бизим къарт бабамыз ве онынъ кичик огълу бар. О, онынъ къартлыгъында догъгъан огълудыр. Кичик огълунынъ агъасы ольди, ве о, анасындан бир озю къалды. Бабасы оны севе», – дедик. 21Сонъ сен къулларынъа: «Мен оны корьмек ичюн, оны мында кетиринъиз», – дединъ. 22Биз эфендиге: «Огълан бабасыны къалдырып оламай, эгер о, бабасыны къалдырса, бабасы олер», – дедик. 23Лякин сен къулларынъа: «Эгер сизнен кичик къардашынъыз кельмесе, бир даа алдыма кельменъиз», – дединъ.

24Биз сенинъ къулунъа, бабамызгъа кельгенимизде, онъа эфендимнинъ сёзлерини айттыкъ. 25Сонъ бабамыз бизге: «Кене барып, бираз аш сатын алынъыз», – деди. 26Бизге кетмеге мумкюн олмагъаныны айттыкъ: «Эгер бизнен кичик къардашымыз олса, барармыз. Эгер бизнен кичик къардашымыз олмаса, бизге о адамнынъ юзюни корьмеге мумкюн дегиль». 27Къулунъ бабамыз бизге бойле деди: «Апайым манъа эки огъул тапкъаныны билесиз. 28Бириси менден кетти. Мен: “Оны керчектен йырткъанлар”, – тюшюндим. Башкъа мен оны корьмедим. 29Буны да козюм огюнден алсанъыз, о да бир белягъа огъраса, сизинъ ичюн мен, чал къарт, кедерден о бир дюньягъа кетерим».

30Шимди мен къулунъа бабама кельсем, янымызда бабамнен джаннен багълы олгъан огълан олмаса, 31о, огъланнынъ олмагъаныны корип, олер. Сенинъ къулларынъ ичюн, чал къарт олгъан къулунъ бабамыз о бир дюньягъа кетер. 32Мен, къулунъ олып, бабамнынъ огюнде огълан ичюн джевап береджегимни бойнума алдым: эгер оны бабама алып бармасам, бабамнынъ алдында омюр-билля гуналы олурым. 33Мен, къулунъ, огъланнынъ ерине эфендиме къуллукъ япып къалырым, огълан исе агъаларынен берабер кетсин. 34Огълан меннен олмаса, мен бабама насыл этип барайым? Бабамнынъ башына тюшкен беляны насыл корейим?