‏ Genesis 48

Юсуф Эфраимни ве Менашшени багъышлай

1Бу шейлерден бир къач вакъыт кечкен сонъ, Юсуфкъа:

– Бабанъ хаста, – деп хабер эттилер. О, эки огълуны Менашше ве Эфраимни алып кетти.

2– Огълунъ Юсуф кельди, – дедилер Якъупкъа. Исраиль такъатыны топлап, тёшекке отурды. 3Якъуп Юсуфкъа бойле деди:

– Ханаан топрагъында, Лузда манъа Къудретли Алла корюнди ве мени багъышлады. 4 ^aО, манъа: «Мен сени арттырырым, чокъ сайылы этерим. Сенден чокъ халкъ асыл этерим, бу топракъны сенден сонъ олгъан эвлятларынъа эбедий къулланмакъ ичюн берерим», – деди. 5 ^bШимди, мен Мысыргъа кельмезден эвель Мысыр топрагъында догъгъан сенинъ эки огълунъ Эфраим ве Менашше, огъулларым Рубен ве Шимеон киби, менимки оладжакълар. 6Олардан сонъ олгъан балаларынъ исе сенинъки оладжакълар, агъаларынынъ адларынен адланаджакълар ве оларнынъ пайындан мирас аладжакълар. 7 ^cМен Паддандан кельгенимде, Рахелим Ханаан топрагъында, Эфраткъа етмезден ёл бою кечинди. Мен оны Эфраткъа, я да Вифлеемге алып кеткен ёлнынъ янында дефн эттим.

8Юсуфнынъ огъулларыны корип, Исраиль:

– Булар кимдир? – деп сорады.

9– Бу – Алла манъа мында берген огъулларымдыр, – деди Юсуф бабасына.

– Оларны яныма алып кель, – деди Якъуп. – Мен оларны багъышлайым.

10Исраильнинъ козьлери къартлыкътан ярамай корип башладылар, о яхшы коралмай эди. Юсуф балаларыны Исраильнинъ янына алып кельди, ве Исраиль оларны опип къучакълады. 11Сонъ Исраиль Юсуфкъа:

– Мен сенинъ бетинъни корьмеге умют этмей эдим, амма, бакъ сен, Алла манъа балаларынъны да корьмеге къысмет этти.

12Сонъ Юсуф балаларыны бабасынынъ тизлеринден четке алды ве бабасына ерге къадар бель букти. 13Юсуф эки огълуны къолуна алды: Эфраимни Исраильнинъ сол къолуна къаршы кельген онъ къолуна, Менашшени исе Исраильнинъ онъ къолуна къаршы кельген сол къолуна, ве оларны бабасынынъ янына кетирди. 14Лякин Исраиль озь онъ къолуны узатып, Эфраим кичик олгъанына бакъмадан, онынъ башына къойды, сол къолуны исе Менашшенинъ башына къойды. Менашше биринджи догъгъанына бакъмадан, къолларыны аселет ойле къойды.

15Исраиль Юсуфны бойле сёзлернен багъышлады: – Алла, кимнинъ козю огюнде баба-деделерим Ибраим ве Исхакъ юре эдилер,
догъгъанымдан берли бугуньгедже манъа чобанлыкъ эткен Алла,
16мени эр бир яманлыкътан къуртаргъан Мелек бу огъланларны багъышласын!
Олар ичюн адамлар меним адымны хатырлайджакълар,
баба-деделерим Ибраим ве Исхакънынъ адларыны да хатырлайджакълар!
Олар ер юзюнде чокъ сайылы олып артсынлар!

17Юсуф, бабасы онъ къолуны Эфраимнинъ башына къойгъаныны корип, буны бегенмеди. О, Эфраимнинъ башындан Менашшенинъ башына къоймакъ ичюн, бабасынынъ къолуны алды.

18– Ойле дегиль, бабам, – деди Юсуф. – Мына бу биринджи догъгъан огълум, онъ къолунъны онынъ башына къой.

19 ^dЛякин бабасы разы олмады ве:

– Мен билем, огълум, билем, – деди. – Ондан да халкъ асыл оладжакъ, о да буюк оладжакътыр. Лякин онынъ кичик къардашы ондан буюк оладжакъ, ве онынъ эвлятларындан чокъ халкълар асыл оладжакълар.

20Исраиль оларны о куню ойле сёзлернен багъышлады:

– Исраиллилер: «Алла санъа Эфраимнен Менашшенинъ къысметини берсин», – деп, сенинъ адынънен багъышлайджакълар.

Бойле этип, Исраиль Эфраимни Менашшеден буюк этти.

21Сонъ Исраиль Юсуфкъа бойле деди:

– Мен о бир дюньягъа кетем, лякин Алла сизнен оладжакъ ве сизни баба-деделеринъизнинъ топрагъына къайтараджакъ. 22Санъа мен агъа-къардашларынъдан чокъча бир ер пайыны берем. Мен оны аморлылардан яй ве къылычнен енъип алдым.