1Ch 19:18 | DutKingComments | STEP | De vijanden realiseren zich nu dat David hun belediging niet zonder meer voorbij kan laten gaan ( ) . Ze versterken zich en trekken samen, een deel bij de stad en een deel in het veld. Daarop wordt Joab door David ten strijde gestuurd ( ) . Daarop stellen de vijanden zich op voor de strijd ( ) . Joab overziet de situatie en constateert dat hij ingesloten is. Dat brengt hem niet in paniek. Als doorgewinterde generaal met groot militair inzicht bepaalt hij een tactiek, samen met Abisaï, waarbij zij de krachten verdelen ( ) . Ze spreken af elkaar te hulp te komen als de ander in problemen raakt. Joab bemoedigt Abisaï, en zichzelf, en roept op om sterk te zijn en moed te vatten ( ) . Dit zijn geen dingen van het gevoel of omstandigheden, maar het betreft een keus die moet worden gemaakt om sterk te zijn en moed te vatten. Hij wijst erop dat het gaat om “ons volk en … de steden van onze God” . Het volk, hun volk, en Gods steden staan op het spel. Dat is de inzet van de strijd. Met de woorden “laat de HEERE doen wat goed is in Zijn ogen” legt hij verder de zaak in de handen van de HEERE. We zien hier dat naast het beroep op de verantwoordelijkheid om sterk te zijn en moed te vatten (vgl. ) er ook het bewustzijn is dat alles afhankelijk is van wat de HEERE doet (vgl. ) . De vijandige bondgenoten worden door Joab met wijsheid bestreden, terwijl we hier uit zijn mond ook een zeker geloofsvertrouwen horen. In dit boek komt de eigenlijke instelling van Joab – dat hij uiteindelijk het eigen belang hoger stelt dan dat van David – niet naar voren. Zijn werkelijke motieven, het uit zijn op eigen belang, zien we meer in 2 Samuel . Na het bepalen van de tactiek en de inspirerende woorden bindt Joab de strijd aan met de Syriërs, die voor hem op de vlucht slaan ( ) . Zijn overwinning heeft een gunstig gevolg voor zijn broer Abisaï die met de Ammonieten in gevecht is. Als de Ammonieten zien dat hun bondgenoten zijn verslagen en op de vlucht zijn geslagen, is er bij hen geen moed meer om door te vechten. Ook zij slaan op de vlucht ( ) . Elke overwinning die wij boeken maakt de vijand zwakker en betekent vaak ook een overwinning voor onze medestrijders over hun vijanden. Na afloop van de strijd gaat Joab naar Jeruzalem, waarschijnlijk om David verslag uit te brengen. Na hun nederlaag hergroeperen de Syriërs zich en versterken zich met andere landgenoten ( ) . Als David daarvan hoort, trekt hij zelf ten strijde. Hij verzamelt “heel Israël” en verslaat de vijand. Heel Israël staat onder het gezag van David en erkent hem als koning. Deze eenheid is belangrijk met het oog op de bouw van de tempel. Voor de bouw van de tempel zijn, behalve de al genoemde materialen, ook de factoren rust en veiligheid en de eenheid van het volk van belang. Na de afstraffing door David sluiten de Syriërs vrede met hem en onderwerpen zij zich aan hem. De Syriërs gaan ook geen verbinding meer aan met de andere vijand van Israël, Ammon.

1 Chronicles 19:18

De Ammonieten en Syriërs verslagen

De vijanden realiseren zich nu dat David hun belediging niet zonder meer voorbij kan laten gaan (1Kr 19:6-7). Ze versterken zich en trekken samen, een deel bij de stad en een deel in het veld. Daarop wordt Joab door David ten strijde gestuurd (1Kr 19:8). Daarop stellen de vijanden zich op voor de strijd (1Kr 19:9). Joab overziet de situatie en constateert dat hij ingesloten is. Dat brengt hem niet in paniek. Als doorgewinterde generaal met groot militair inzicht bepaalt hij een tactiek, samen met Abisaï, waarbij zij de krachten verdelen (1Kr 19:10-12). Ze spreken af elkaar te hulp te komen als de ander in problemen raakt.

Joab bemoedigt Abisaï, en zichzelf, en roept op om sterk te zijn en moed te vatten (1Kr 19:13). Dit zijn geen dingen van het gevoel of omstandigheden, maar het betreft een keus die moet worden gemaakt om sterk te zijn en moed te vatten. Hij wijst erop dat het gaat om “ons volk en … de steden van onze God”. Het volk, hun volk, en Gods steden staan op het spel. Dat is de inzet van de strijd. Met de woorden “laat de HEERE doen wat goed is in Zijn ogen” legt hij verder de zaak in de handen van de HEERE. We zien hier dat naast het beroep op de verantwoordelijkheid om sterk te zijn en moed te vatten (vgl. 1Ko 16:13) er ook het bewustzijn is dat alles afhankelijk is van wat de HEERE doet (vgl. Fp 2:12-13).

De vijandige bondgenoten worden door Joab met wijsheid bestreden, terwijl we hier uit zijn mond ook een zeker geloofsvertrouwen horen. In dit boek komt de eigenlijke instelling van Joab – dat hij uiteindelijk het eigen belang hoger stelt dan dat van David – niet naar voren. Zijn werkelijke motieven, het uit zijn op eigen belang, zien we meer in 2 Samuel. Na het bepalen van de tactiek en de inspirerende woorden bindt Joab de strijd aan met de Syriërs, die voor hem op de vlucht slaan (1Kr 19:14).

Zijn overwinning heeft een gunstig gevolg voor zijn broer Abisaï die met de Ammonieten in gevecht is. Als de Ammonieten zien dat hun bondgenoten zijn verslagen en op de vlucht zijn geslagen, is er bij hen geen moed meer om door te vechten. Ook zij slaan op de vlucht (1Kr 19:15). Elke overwinning die wij boeken maakt de vijand zwakker en betekent vaak ook een overwinning voor onze medestrijders over hun vijanden. Na afloop van de strijd gaat Joab naar Jeruzalem, waarschijnlijk om David verslag uit te brengen.

Na hun nederlaag hergroeperen de Syriërs zich en versterken zich met andere landgenoten (1Kr 19:16). Als David daarvan hoort, trekt hij zelf ten strijde. Hij verzamelt “heel Israël” en verslaat de vijand. Heel Israël staat onder het gezag van David en erkent hem als koning. Deze eenheid is belangrijk met het oog op de bouw van de tempel. Voor de bouw van de tempel zijn, behalve de al genoemde materialen, ook de factoren rust en veiligheid en de eenheid van het volk van belang.

Na de afstraffing door David sluiten de Syriërs vrede met hem en onderwerpen zij zich aan hem. De Syriërs gaan ook geen verbinding meer aan met de andere vijand van Israël, Ammon.