2Ch 36:10-14 | DutKingComments | STEP | Jojachin wordt koning als hij acht jaar oud is ( ) . Hij regeert slechts drie maanden en tien dagen. Hij is jong en regeert kort, maar het oordeel over hem is net zo negatief als dat over zijn voorganger. Ook “hij deed wat slecht was in de ogen van de HEERE” . Nebukadnezar maakt een einde aan zijn regering door hem “bij het aanbreken van het nieuwe jaar naar Babel te brengen” ( ) . Hier vindt de tweede wegvoering plaats. Samen met die wegvoering worden ook weer “kostbare voorwerpen van het huis van de HEERE” meegenomen ( ) . Nebukadnezar rooft geleidelijk de tempel leeg. Zo is de belijdende christenheid bezig de gemeente van haar waarheden te beroven. Dat gebeurt door aan bijbelse uitdrukkingen een andere inhoud te geven. Bekering is dan niet meer een omkeren tot God met berouw over zonden, maar bijvoorbeeld het loslaten van een gewoonte die iemand zelf of anderen schade berokkent, een verandering van sociaal gedrag. Nebukadnezar laat zijn macht voelen door Zedekia koning over Juda en Jeruzalem te maken. Zedekia is niet de broer van Jojachin, maar zijn oom. Hij is een zoon van Josia en de broer van de vader van Jojachin.

2 Chronicles 36:10-14

Jojachin koning van Juda

Jojachin wordt koning als hij acht jaar oud is (2Kr 36:9). Hij regeert slechts drie maanden en tien dagen. Hij is jong en regeert kort, maar het oordeel over hem is net zo negatief als dat over zijn voorganger. Ook “hij deed wat slecht was in de ogen van de HEERE”. Nebukadnezar maakt een einde aan zijn regering door hem “bij het aanbreken van het nieuwe jaar naar Babel te brengen” (2Kr 36:10). Hier vindt de tweede wegvoering plaats.

Samen met die wegvoering worden ook weer “kostbare voorwerpen van het huis van de HEERE” meegenomen (2Kr 36:7). Nebukadnezar rooft geleidelijk de tempel leeg. Zo is de belijdende christenheid bezig de gemeente van haar waarheden te beroven. Dat gebeurt door aan bijbelse uitdrukkingen een andere inhoud te geven. Bekering is dan niet meer een omkeren tot God met berouw over zonden, maar bijvoorbeeld het loslaten van een gewoonte die iemand zelf of anderen schade berokkent, een verandering van sociaal gedrag.

Nebukadnezar laat zijn macht voelen door Zedekia koning over Juda en Jeruzalem te maken. Zedekia is niet de broer van Jojachin, maar zijn oom. Hij is een zoon van Josia en de broer van de vader van Jojachin.

Zedekia koning van Juda

Dan wordt Zedekia koning van Juda (2Kr 36:11; 2Kn 24:18-20; Jr 37:1). Zedekia betekent ‘de HEERE is mijn gerechtigheid’. Hij doet zijn naam geen eer aan, want hij vertrapt de gerechtigheid van de HEERE. Als gevolg daarvan zal hij die gerechtigheid aan den lijve ondervinden. Hij is de laatste koning van Juda.

Zedekia is een zwak figuur en een slecht mens. Ook “hij deed wat slecht was in de ogen van de HEERE, zijn God” (2Kr 36:12). Hij vernedert zich niet voor de profeet Jeremia. Dat kan zo worden gezegd, omdat Jeremia spreekt “op bevel van de HEERE”, letterlijk: “uit de mond van de HEERE” (vgl. Jr 1:6-9 ; Jr 37:2). Zedekia laat hem wel komen, maar luistert niet naar zijn woorden.

Dat hij het woord van Jeremia naast zich neerlegt, betekent dat hij in opstand tegen God leeft. Het gevolg is dat hij in opstand tegen Nebukadnezar komt en daarmee de eed verbreekt die Nebukadnezar hem heeft laten afleggen (2Kr 36:13; Ez 17:13-19). Dat levert hem een unieke vermelding op. Van hem wordt gezegd dat hij én halsstarrig is én dat hij zijn hart verstokt. Een dergelijke combinatie komt alleen hier in de Schrift voor. Hij heeft een onbuigzame nek en een verhard hart. Door zo zijn eigen hart moedwillig te verharden ontneemt hij zichzelf de kans op bekering. Dat wordt aangegeven door het woord “zodat”.

De goddeloosheid is niet beperkt tot Zedekia. Het is ‘zo koning, zo volk’. Alle leiders van de priesters en het volk plegen op grote schaal trouwbreuk (2Kr 36:14; Ez 8:1-18). Ze doen mee met de gruwelen van de heidenvolken en verontreinigen het huis dat de HEERE voor Zichzelf heeft geheiligd in Jeruzalem. Ze vergrijpen zich aan alles waar de HEERE een afschuw van heeft. Ze nemen de hele levensvorm van de heidenvolken over.

We zien in deze eindtijd van Juda een treffend beeld van de eindtijd van de christenheid waarin wij leven. Christenen leven in toenemende mate op een wijze die lijkt op die van mensen die zonder God leven. Het zijn de laatste dagen, die worden gekenmerkt door het liefhebben van zichzelf en het meer liefhebben van genot dan van God (2Tm 3:1-5).