2Sa 19:8 | DutKingComments | STEP | Joab lijkt hier de leider van het volk te zijn en niet David. Het volk komt bij hem met de mededeling dat David overstelpt is van verdriet over het verlies van zijn zoon Absalom. David is zozeer verslagen en gebroken, dat het volk geen spoor van blijdschap durft te tonen over de verlossing. De houding en het gedrag van David hebben invloed op het hele volk. In plaats van de overwinning te vieren gedragen ze zich als verliezers. Zo groot kan de invloed zijn van een geliefd leider die overweldigd wordt door immens persoonlijk verdriet. David verliest zichzelf in zijn verdriet en verliest daardoor ook het belang van het volk uit het oog. David is een vader met een bijzondere liefde voor een zoon die een opstandeling was. Die liefde gaat zover, dat zijn verdriet vanwege het verlies van Absalom ten koste van de gevoelens van anderen gaat. Terwijl David onophoudelijk aan zijn diepe rouwgevoelens uiting geeft, stapt Joab bij hem binnen. Hij pakt David stevig aan, en dat, terwijl hij toch zelf de oorzaak van de smart van David is. Hij, die de laatste zou moeten zijn om deze waarheid uit te spreken, spreekt toch wat juist is. Hij is de enige die dit tegen de koning kan zeggen. Zo gecompliceerd kunnen situaties soms zijn. Joab schijnt een man zonder gevoel te zijn. Zonder enig medelijden, bijna koel zakelijk, breekt hij in de gevoelens van David in. Het moet nu afgelopen zijn met zijn treuren. David geeft door zijn houding en verdriet over de dood van zijn zoon de boodschap af dat alles wat zijn mannen voor hem hebben gedaan, niets betekent. Zijn mannen hebben zijn leven gered en dat van al zijn verwanten. In plaats van daar dankbaar voor te zijn en zijn mannen te bedanken doet hij alsof zijn mannen hem kwaad hebben gedaan. David draait de zaken helemaal om, zo zegt Joab. Absalom die zijn vader haatte, heeft hij lief, en zijn mannen die zich uit liefde voor hem hebben ingezet, haat hij. Joab trekt de conclusie dat David het prima had gevonden dat zijn hele leger gedood was als Absalom nog maar leefde. Joab beveelt (!) David op te staan en de manschappen toe te spreken. Hij waarschuwt hem ook dat hij er niet op hoeft te rekenen dat er nog iemand bij hem zal blijven als hij dat niet doet. Daarop wijzigt David zijn houding. Hij luistert naar Joab en doet wat hij zegt. Als David in de poort heeft plaatsgenomen, wordt dat bekendgemaakt aan het volk. Daarop komt al het volk naar hem toe. Uit de houding van David ten aanzien van Absalom en de vermaning door Joab kunnen we veel leren over onze omgang met onze kinderen. Het is begrijpelijk dat een zorgenkind veel van onze aandacht opeist. Die zorgen kunnen het gevolg zijn van ziekte, maar ook veroorzaakt worden door een zondige weg die een kind gaat. Toch moeten we proberen het evenwicht te bewaren of te brengen in het geven van aandacht aan onze kinderen. Het gebeurt wel dat het ‘zorgenkind’ zoveel aandacht krijgt, dat de anderen daardoor de aandacht moeten missen die ook zij zo nodig hebben. De verzuchting is wel eens geslaakt: ‘Ik wilde dat ik ook eens iets geks durfde te doen, dan zou er ook voor mij aandacht zijn.’ Ook in de plaatselijke gemeente kan het gebeuren dat sommige jongeren niet de aandacht krijgen die ze nodig hebben. Daardoor kunnen probleemsituaties ontstaan die voorkomen hadden kunnen worden als we als ouderen iedere jongere het belang hadden laten voelen dat we in ieder van hen afzonderlijk stellen. Dan zijn we bezig zoals de Heer het wil, Die ook belangstelt in ieder van de kinderen van God persoonlijk. Na de dramatische gebeurtenissen in verband met de greep naar de troon door Absalom en de dood van de opstandeling is het volk dat achter Absalom was aangegaan, naar hun woningen gevlucht.

2 Samuel 19:8

Joab wijst David terecht

Joab lijkt hier de leider van het volk te zijn en niet David. Het volk komt bij hem met de mededeling dat David overstelpt is van verdriet over het verlies van zijn zoon Absalom. David is zozeer verslagen en gebroken, dat het volk geen spoor van blijdschap durft te tonen over de verlossing. De houding en het gedrag van David hebben invloed op het hele volk. In plaats van de overwinning te vieren gedragen ze zich als verliezers. Zo groot kan de invloed zijn van een geliefd leider die overweldigd wordt door immens persoonlijk verdriet. David verliest zichzelf in zijn verdriet en verliest daardoor ook het belang van het volk uit het oog.

David is een vader met een bijzondere liefde voor een zoon die een opstandeling was. Die liefde gaat zover, dat zijn verdriet vanwege het verlies van Absalom ten koste van de gevoelens van anderen gaat. Terwijl David onophoudelijk aan zijn diepe rouwgevoelens uiting geeft, stapt Joab bij hem binnen. Hij pakt David stevig aan, en dat, terwijl hij toch zelf de oorzaak van de smart van David is. Hij, die de laatste zou moeten zijn om deze waarheid uit te spreken, spreekt toch wat juist is. Hij is de enige die dit tegen de koning kan zeggen. Zo gecompliceerd kunnen situaties soms zijn.

Joab schijnt een man zonder gevoel te zijn. Zonder enig medelijden, bijna koel zakelijk, breekt hij in de gevoelens van David in. Het moet nu afgelopen zijn met zijn treuren. David geeft door zijn houding en verdriet over de dood van zijn zoon de boodschap af dat alles wat zijn mannen voor hem hebben gedaan, niets betekent. Zijn mannen hebben zijn leven gered en dat van al zijn verwanten.

In plaats van daar dankbaar voor te zijn en zijn mannen te bedanken doet hij alsof zijn mannen hem kwaad hebben gedaan. David draait de zaken helemaal om, zo zegt Joab. Absalom die zijn vader haatte, heeft hij lief, en zijn mannen die zich uit liefde voor hem hebben ingezet, haat hij. Joab trekt de conclusie dat David het prima had gevonden dat zijn hele leger gedood was als Absalom nog maar leefde.

Joab beveelt (!) David op te staan en de manschappen toe te spreken. Hij waarschuwt hem ook dat hij er niet op hoeft te rekenen dat er nog iemand bij hem zal blijven als hij dat niet doet. Daarop wijzigt David zijn houding. Hij luistert naar Joab en doet wat hij zegt. Als David in de poort heeft plaatsgenomen, wordt dat bekendgemaakt aan het volk. Daarop komt al het volk naar hem toe.

Uit de houding van David ten aanzien van Absalom en de vermaning door Joab kunnen we veel leren over onze omgang met onze kinderen. Het is begrijpelijk dat een zorgenkind veel van onze aandacht opeist. Die zorgen kunnen het gevolg zijn van ziekte, maar ook veroorzaakt worden door een zondige weg die een kind gaat. Toch moeten we proberen het evenwicht te bewaren of te brengen in het geven van aandacht aan onze kinderen. Het gebeurt wel dat het ‘zorgenkind’ zoveel aandacht krijgt, dat de anderen daardoor de aandacht moeten missen die ook zij zo nodig hebben. De verzuchting is wel eens geslaakt: ‘Ik wilde dat ik ook eens iets geks durfde te doen, dan zou er ook voor mij aandacht zijn.’

Ook in de plaatselijke gemeente kan het gebeuren dat sommige jongeren niet de aandacht krijgen die ze nodig hebben. Daardoor kunnen probleemsituaties ontstaan die voorkomen hadden kunnen worden als we als ouderen iedere jongere het belang hadden laten voelen dat we in ieder van hen afzonderlijk stellen. Dan zijn we bezig zoals de Heer het wil, Die ook belangstelt in ieder van de kinderen van God persoonlijk.

Na de dramatische gebeurtenissen in verband met de greep naar de troon door Absalom en de dood van de opstandeling is het volk dat achter Absalom was aangegaan, naar hun woningen gevlucht.