Act 18:21 | DutKingComments | STEP | In aansluiting op de periode van anderhalf jaar die hij al in Korinthe is, blijft Paulus “nog vele dagen” in Korinthe. Dan komt het moment dat hij afscheid neemt van de broeders. Hij gaat scheep naar Syrië met Priscilla en Aquila in zijn gezelschap. Het duidt erop dat ook Aquila en Priscilla niet plaatsgebonden zijn. Ze zijn flexibel en verhuizen gemakkelijk naar een andere plaats als de dienst voor de Heer dat vraagt. Er is nog een merkwaardige opmerking van Lukas over Paulus. Paulus, die zich zo tegen de wet heeft verzet, onderwerpt zich aan een Joodse inzetting. In elk geval doet het scheren van zijn hoofd in verbinding met een gelofte daaraan denken. Het doet namelijk denken aan de nazireeërgelofte ( ) . In Handelingen 21 doet hij iets dergelijks ( ) . Daar lijkt het bedoeld te zijn om de Joden een Jood te zijn ( ) . Daaraan kunnen we hier moeilijk denken, gezien de uiterst vijandige houding van de Joden. Lukas deelt niet mee van welke aard de gelofte is. Het kan zijn dat Paulus door de druk van de omstandigheden in Korinthe de Heer een gelofte heeft gedaan dat hij zijn hoofd zou laten scheren als de Heer hem zou helpen. Op zichzelf hoeft een gelofte niet per se verkeerd te zijn. We moeten dan wel de waarschuwing uit Prediker 5 ter harte nemen ( ) . De vraag is wel, of het doen van een gelofte past bij de positie van de christen en of Paulus hier niet handelt beneden die positie omdat zijn handelwijze sterk aan een oudtestamentisch gebruik doet denken. We mogen deze overwegingen op onszelf toepassen, maar niet op Paulus. We weten eenvoudig niet wat hem heeft bewogen. Lukas vermeldt niet meer dan dat hij zijn hoofd heeft laten scheren, dat hij dat heeft gedaan vanwege een gelofte en dat hij het in Kenchrea heeft laten doen. Het is niet in strijd met zijn prediking tegen de wet, want hij legt iemand die de wet wil houden geen strobreed in de weg. Zo hoeft het voor ons ook geen probleem te zijn als Messiaanse Joden de wet willen houden. Wat Paulus tot het heftigste verzet tegen de wet brengt, is als de wet de volken wordt opgelegd. Dat moet ook onze reactie zijn op de prediking van de wet. Na in Kenchrea zijn hoofd te hebben laten scheren varen ze over van Griekenland naar Turkije. Wanneer ze in Efeze komen, gaat Paulus los van het echtpaar zijn eigen weg. Het echtpaar blijft in Efeze achter als Paulus later doorreist. Voordat hij doorreist, bezoekt hij eerst nog de synagoge, waar hij zich met de Joden onderhoudt. Wat hij de Joden vertelt over Christus, stuit niet op weerstand, eerder op waardering, want ze vragen hem langere tijd te blijven. Het moet echter voor het moment bij dit eenmalige onderhoud blijven, want niet Efeze is het doel van zijn reis, maar Jeruzalem. Dat lijkt tenminste de verklaring te zijn voor de haast die hij heeft om door te reizen en voor de uitdrukking “ging op” als de aanduiding voor Jeruzalem als doel. Zijn haast om op tijd in Jeruzalem te zijn houdt dan verband met het aanwezig willen zijn op een van de jaarlijkse feesten, mogelijk het Pascha (vgl. ) . Paulus laat zich dan ook niet ophouden in Efeze. Hij vertrekt met de toezegging dat hij weer naar hen zal terugkeren, met de vermelding dat hij dat zal doen als het in overeenstemming is met de wil van God. De inlossing van zijn toezegging zullen we in Handelingen 19 voor ons krijgen.

Acts 18:21

Kort bezoek van Paulus aan Efeze

In aansluiting op de periode van anderhalf jaar die hij al in Korinthe is, blijft Paulus “nog vele dagen” in Korinthe. Dan komt het moment dat hij afscheid neemt van de broeders. Hij gaat scheep naar Syrië met Priscilla en Aquila in zijn gezelschap. Het duidt erop dat ook Aquila en Priscilla niet plaatsgebonden zijn. Ze zijn flexibel en verhuizen gemakkelijk naar een andere plaats als de dienst voor de Heer dat vraagt.

Er is nog een merkwaardige opmerking van Lukas over Paulus. Paulus, die zich zo tegen de wet heeft verzet, onderwerpt zich aan een Joodse inzetting. In elk geval doet het scheren van zijn hoofd in verbinding met een gelofte daaraan denken. Het doet namelijk denken aan de nazireeërgelofte (Nm 6:18). In Handelingen 21 doet hij iets dergelijks (Hd 21:23-26). Daar lijkt het bedoeld te zijn om de Joden een Jood te zijn (1Ko 9:20). Daaraan kunnen we hier moeilijk denken, gezien de uiterst vijandige houding van de Joden.

Lukas deelt niet mee van welke aard de gelofte is. Het kan zijn dat Paulus door de druk van de omstandigheden in Korinthe de Heer een gelofte heeft gedaan dat hij zijn hoofd zou laten scheren als de Heer hem zou helpen. Op zichzelf hoeft een gelofte niet per se verkeerd te zijn. We moeten dan wel de waarschuwing uit Prediker 5 ter harte nemen (Pr 5:1-7). De vraag is wel, of het doen van een gelofte past bij de positie van de christen en of Paulus hier niet handelt beneden die positie omdat zijn handelwijze sterk aan een oudtestamentisch gebruik doet denken.

We mogen deze overwegingen op onszelf toepassen, maar niet op Paulus. We weten eenvoudig niet wat hem heeft bewogen. Lukas vermeldt niet meer dan dat hij zijn hoofd heeft laten scheren, dat hij dat heeft gedaan vanwege een gelofte en dat hij het in Kenchrea heeft laten doen. Het is niet in strijd met zijn prediking tegen de wet, want hij legt iemand die de wet wil houden geen strobreed in de weg. Zo hoeft het voor ons ook geen probleem te zijn als Messiaanse Joden de wet willen houden. Wat Paulus tot het heftigste verzet tegen de wet brengt, is als de wet de volken wordt opgelegd. Dat moet ook onze reactie zijn op de prediking van de wet.

Na in Kenchrea zijn hoofd te hebben laten scheren varen ze over van Griekenland naar Turkije. Wanneer ze in Efeze komen, gaat Paulus los van het echtpaar zijn eigen weg. Het echtpaar blijft in Efeze achter als Paulus later doorreist. Voordat hij doorreist, bezoekt hij eerst nog de synagoge, waar hij zich met de Joden onderhoudt. Wat hij de Joden vertelt over Christus, stuit niet op weerstand, eerder op waardering, want ze vragen hem langere tijd te blijven. Het moet echter voor het moment bij dit eenmalige onderhoud blijven, want niet Efeze is het doel van zijn reis, maar Jeruzalem. Dat lijkt tenminste de verklaring te zijn voor de haast die hij heeft om door te reizen en voor de uitdrukking “ging op” als de aanduiding voor Jeruzalem als doel.

Zijn haast om op tijd in Jeruzalem te zijn houdt dan verband met het aanwezig willen zijn op een van de jaarlijkse feesten, mogelijk het Pascha (vgl. Hd 20:16). Paulus laat zich dan ook niet ophouden in Efeze. Hij vertrekt met de toezegging dat hij weer naar hen zal terugkeren, met de vermelding dat hij dat zal doen als het in overeenstemming is met de wil van God. De inlossing van zijn toezegging zullen we in Handelingen 19 voor ons krijgen.