Dan 10:2-3 | DutKingComments | STEP | Daniël krijgt deze openbaring van het woord, terwijl hij zich verootmoedigt ( ) . Waarom doet hij dat? Is er geen reden om blij te zijn vanwege de gedeeltelijke terugkeer van Gods volk naar het beloofde land? Het betekent toch een nieuwe start in hun geestelijke geschiedenis? Zijn uitingen van vreugde en feestvieren niet meer op hun plaats? Maar de man van God voelt het zondige verleden en de tegenwoordige zwakheid en hij voorziet ook de grote ellende die in de toekomst nog over Gods volk zal komen. Onder hen die zijn teruggekeerd, hebben de jongeren inderdaad hun vreugde geuit over het herbouwde altaar. Die vreugde is voor hen volledig op zijn plaats. Tegelijk huilen de ouderen, omdat zij de herinnering hebben aan de vroegere heerlijkheid van Gods huis, waarbij het herstelde altaar schril afsteekt ( ; vgl. ) . Het is goed wanneer een opwekking die door Gods genade plaatsvindt, ruimte biedt aan beide gevoelsuitingen. De jongeren zullen een opwekking als een verkwikking beleven en de ouderen evenzo. Bij ouderen zal er echter het extra besef zijn dat de volmaaktheid van het eren en prijzen van God pas bij de komst van Christus werkelijkheid zal zijn. Zij zullen bij elke opwekking daarom ook meer worden gekenmerkt door gebed en belijdenis dan door vreugde, hoewel er ook bij hen plaats voor vreugde zal zijn. De gevoelens van Daniël laten zien dat hij het volk kent. Hij kent ook het teruggekeerde volk en tevens wat dat volk nog zal meemaken. Dat heeft nu bij hem de overhand. Dat brengt hem tot rouwen. Zijn verootmoediging is niet alleen een zaak van zijn geest. Ook zijn lichaam deelt daarin. Drie weken lang neemt hij niets wat smakelijk is. Wij zouden zeggen, hij neemt niets wat lekker is. Hij neemt alleen het noodzakelijke. Zelfs de verzorging van zijn lichaam laat hij achterwege. Hij is zozeer bezig met Gods volk, waarmee hij zich zozeer verbonden voelt, dat al het aangename, toelaatbare en ook noodzakelijke van het leven naar de achtergrond wordt gedrongen.

Daniel 10:2-3

Daniël rouwt

Daniël krijgt deze openbaring van het woord, terwijl hij zich verootmoedigt (Dn 10:12). Waarom doet hij dat? Is er geen reden om blij te zijn vanwege de gedeeltelijke terugkeer van Gods volk naar het beloofde land? Het betekent toch een nieuwe start in hun geestelijke geschiedenis? Zijn uitingen van vreugde en feestvieren niet meer op hun plaats? Maar de man van God voelt het zondige verleden en de tegenwoordige zwakheid en hij voorziet ook de grote ellende die in de toekomst nog over Gods volk zal komen.

Onder hen die zijn teruggekeerd, hebben de jongeren inderdaad hun vreugde geuit over het herbouwde altaar. Die vreugde is voor hen volledig op zijn plaats. Tegelijk huilen de ouderen, omdat zij de herinnering hebben aan de vroegere heerlijkheid van Gods huis, waarbij het herstelde altaar schril afsteekt (Ea 3:12; vgl. Hg 2:4).

Het is goed wanneer een opwekking die door Gods genade plaatsvindt, ruimte biedt aan beide gevoelsuitingen. De jongeren zullen een opwekking als een verkwikking beleven en de ouderen evenzo. Bij ouderen zal er echter het extra besef zijn dat de volmaaktheid van het eren en prijzen van God pas bij de komst van Christus werkelijkheid zal zijn. Zij zullen bij elke opwekking daarom ook meer worden gekenmerkt door gebed en belijdenis dan door vreugde, hoewel er ook bij hen plaats voor vreugde zal zijn.

De gevoelens van Daniël laten zien dat hij het volk kent. Hij kent ook het teruggekeerde volk en tevens wat dat volk nog zal meemaken. Dat heeft nu bij hem de overhand. Dat brengt hem tot rouwen. Zijn verootmoediging is niet alleen een zaak van zijn geest. Ook zijn lichaam deelt daarin. Drie weken lang neemt hij niets wat smakelijk is. Wij zouden zeggen, hij neemt niets wat lekker is. Hij neemt alleen het noodzakelijke. Zelfs de verzorging van zijn lichaam laat hij achterwege. Hij is zozeer bezig met Gods volk, waarmee hij zich zozeer verbonden voelt, dat al het aangename, toelaatbare en ook noodzakelijke van het leven naar de achtergrond wordt gedrongen.