Exo 20:2 | DutKingComments | STEP | In het eerste gedeelte van dit hoofdstuk staan de tien geboden, ook wel genoemd “de woorden van het verbond, de Tien Woorden” ( ). Deze woorden worden gericht tot een volk dat verlost is uit Egypte. In hun verlossing uit Egypte heeft de HEERE de nietigheid van alle goden van Egypte getoond en Zijn verhevenheid boven hen. Door de verlossing van Zijn volk heeft Hij hen ook aan Zich verplicht. Ze behoren Hem toe en niemand anders. Dat moet uit hun hele leven blijken. Met hen sluit de HEERE dit verbond bij de Sinaï – nergens anders en met niemand anders. Het getal tien ziet op verantwoordelijkheid. De betekenis van de wet is ‘doe dit en u zult leven’. De Schrift zegt: “Hij die deze dingen gedaan zal hebben, zal door die dingen leven” ( ; ) . De brief aan de Galaten maakt duidelijk dat geen mens op die basis, dat wil zeggen op de basis van verantwoordelijkheid, het leven kan verwerven en heeft verworven. Integendeel, op die basis is er geen hoop voor de mens: “Want allen die op grond van werken van [de] wet zijn, zijn onder [de] vloek; want er staat geschreven: ’Vervloekt is ieder die niet volhardt in alles wat geschreven staat in het boek van de wet, om dat te doen’. En dat door [de] wet niemand voor God gerechtvaardigd wordt, is duidelijk, want ’de rechtvaardige zal op grond van geloof leven’” ( ) . Voor de gelovige die tot de gemeente behoort, is het niet ‘doe en leef’, maar ‘leef en doe’. De rechtvaardige leeft uit geloof. De hele brief aan de Galaten maakt duidelijk dat wet en geloof elkaar volledig uitsluiten, want “de wet is niet op grond van geloof” ( ) . Wie gelooft, is “niet onder [de] wet maar onder [de] genade” ( ) . Dit betekent niet dat hij nu, als gelovige, wel in staat is de wet te houden of geacht wordt de wet te houden. De wet is niet voor hem bestemd: “Wij weten dat de wet niet bestemd is voor een rechtvaardige, maar voor” zondaars, voor mensen die naar het vlees leven ( ) . De wet is een spiegel die aan de mens voorhoudt waarin hij faalt, opdat hij zijn zonden belijdt en tot Christus de toevlucht neemt. De wet maakt zonden openbaar, maar is of verschaft geen middel om de zonden af te wassen. Iemand die de wet overtreedt, sterft zonder barmhartigheid. Dit is de eis van de wet: “Iemand die [de] wet van Mozes verworpen heeft, sterft zonder ontferming op [het woord van] twee of drie getuigen” ( ) . De wet is per definitie ook negatief. Hij bestaat hoofdzakelijk uit dingen die worden verboden. De wet sluit aan bij de zondige natuur van de mens. De wet laat niet zien Wie God ten volle is, maar toont Hem in Zijn heilige en rechtvaardige eisen. Wie God ten volle is, zien we alleen in de Heer Jezus. De wet geeft aan wat de mens moet zijn en maakt openbaar wat hij is. De mens is geneigd alles te overtreden wat hier geboden en verboden wordt. De eerste vier geboden betreffen de verhouding tot God, de volgende zes die tot de naaste. Dit onderscheid noemt de Heer Jezus ook als Hij, als een samenvatting van de wet, spreekt over het liefhebben van God boven alles en het liefhebben van de naaste als zichzelf ( ) . [Voor een uitvoeriger bespreking van de functie van de wet voor de christen, zie het boekje De Christen en de Wet .] Dit gebod bekrachtigt dat er maar één God is en dat die God absoluut soeverein is: “Wat dan het eten van de afgodenoffers betreft, wij weten dat een afgod niets is in [de] wereld, en dat er geen God is dan Eén. Want al zijn er ook die goden genoemd worden, hetzij in [de] hemel, hetzij op aarde (zoals er vele goden en vele heren zijn), dan is er toch voor ons maar één God, de Vader, uit Wie alle dingen zijn, en wij voor Hem; en één Heer, Jezus Christus, door Wie alle dingen zijn, en wij door Hem” ( ) . God duldt niets naast Zich aan wie of waaraan eer wordt gegeven. De mens is een zondaar. Hij heeft zich van God afgewend. Hij kan echter niet zonder een voorwerp van verering. God weet dat. Hij kent het hart van de mens. Daarom verbiedt Hij de mens om andere goden te bezitten.

Exodus 20:2

Inleiding

In het eerste gedeelte van dit hoofdstuk staan de tien geboden, ook wel genoemd “de woorden van het verbond, de Tien Woorden” (Ex 34:28). Deze woorden worden gericht tot een volk dat verlost is uit Egypte. In hun verlossing uit Egypte heeft de HEERE de nietigheid van alle goden van Egypte getoond en Zijn verhevenheid boven hen. Door de verlossing van Zijn volk heeft Hij hen ook aan Zich verplicht. Ze behoren Hem toe en niemand anders. Dat moet uit hun hele leven blijken. Met hen sluit de HEERE dit verbond bij de Sinaï – nergens anders en met niemand anders.

Het getal tien ziet op verantwoordelijkheid. De betekenis van de wet is ‘doe dit en u zult leven’. De Schrift zegt: “Hij die deze dingen gedaan zal hebben, zal door die dingen leven” (Gl 3:12b; Lv 18:5). De brief aan de Galaten maakt duidelijk dat geen mens op die basis, dat wil zeggen op de basis van verantwoordelijkheid, het leven kan verwerven en heeft verworven. Integendeel, op die basis is er geen hoop voor de mens: “Want allen die op grond van werken van [de] wet zijn, zijn onder [de] vloek; want er staat geschreven: ’Vervloekt is ieder die niet volhardt in alles wat geschreven staat in het boek van de wet, om dat te doen’. En dat door [de] wet niemand voor God gerechtvaardigd wordt, is duidelijk, want ’de rechtvaardige zal op grond van geloof leven’” (Gl 3:10-11).

Voor de gelovige die tot de gemeente behoort, is het niet ‘doe en leef’, maar ‘leef en doe’. De rechtvaardige leeft uit geloof. De hele brief aan de Galaten maakt duidelijk dat wet en geloof elkaar volledig uitsluiten, want “de wet is niet op grond van geloof” (Gl 3:12a). Wie gelooft, is “niet onder [de] wet maar onder [de] genade” (Rm 6:14).

Dit betekent niet dat hij nu, als gelovige, wel in staat is de wet te houden of geacht wordt de wet te houden. De wet is niet voor hem bestemd: “Wij weten dat de wet niet bestemd is voor een rechtvaardige, maar voor” zondaars, voor mensen die naar het vlees leven (1Tm 1:8-11). De wet is een spiegel die aan de mens voorhoudt waarin hij faalt, opdat hij zijn zonden belijdt en tot Christus de toevlucht neemt.

De wet maakt zonden openbaar, maar is of verschaft geen middel om de zonden af te wassen. Iemand die de wet overtreedt, sterft zonder barmhartigheid. Dit is de eis van de wet: “Iemand die [de] wet van Mozes verworpen heeft, sterft zonder ontferming op [het woord van] twee of drie getuigen” (Hb 10:28). De wet is per definitie ook negatief. Hij bestaat hoofdzakelijk uit dingen die worden verboden. De wet sluit aan bij de zondige natuur van de mens.

De wet laat niet zien Wie God ten volle is, maar toont Hem in Zijn heilige en rechtvaardige eisen. Wie God ten volle is, zien we alleen in de Heer Jezus. De wet geeft aan wat de mens moet zijn en maakt openbaar wat hij is. De mens is geneigd alles te overtreden wat hier geboden en verboden wordt.

De eerste vier geboden betreffen de verhouding tot God, de volgende zes die tot de naaste. Dit onderscheid noemt de Heer Jezus ook als Hij, als een samenvatting van de wet, spreekt over het liefhebben van God boven alles en het liefhebben van de naaste als zichzelf (Mt 22:36-40).

[Voor een uitvoeriger bespreking van de functie van de wet voor de christen, zie het boekje De Christen en de Wet.]

Het eerste gebod

Dit gebod bekrachtigt dat er maar één God is en dat die God absoluut soeverein is: “Wat dan het eten van de afgodenoffers betreft, wij weten dat een afgod niets is in [de] wereld, en dat er geen God is dan Eén. Want al zijn er ook die goden genoemd worden, hetzij in [de] hemel, hetzij op aarde (zoals er vele goden en vele heren zijn), dan is er toch voor ons maar één God, de Vader, uit Wie alle dingen zijn, en wij voor Hem; en één Heer, Jezus Christus, door Wie alle dingen zijn, en wij door Hem” (1Ko 8:4-6). God duldt niets naast Zich aan wie of waaraan eer wordt gegeven. De mens is een zondaar. Hij heeft zich van God afgewend. Hij kan echter niet zonder een voorwerp van verering. God weet dat. Hij kent het hart van de mens. Daarom verbiedt Hij de mens om andere goden te bezitten.