Gal 4:5-6 | DutKingComments | STEP | . Galaten 4 sluit direct aan op het laatste vers van het vorige hoofdstuk ( ) . In de eerste verzen gaat Paulus nader in op de erfgenaam uit Galaten 3 . Hij beschrijft het contrast tussen hen die erfgenaam zijn onder de wet en hen die erfgenaam zijn door het geloof in Christus. De vergelijking tussen een kind en een slaaf maakt duidelijk dat, zolang een kind nog onder het gezag van zijn opvoeders staat, er geen verschil tussen hen is. Een kind kan wel rijke ouders hebben, maar aan al die rijkdom heeft het niets, zolang het niet zelfstandig over die rijkdom kan beschikken. In vroeger tijden stond een kind onder gezag van “voogden en rentmeesters” . Voogden zagen vooral toe op de persoon van het kind en rentmeester waakten vooral over het bezit van het kind. Dat duurde tot de tijd gekomen was dat zijn vader hem volwassen genoeg achtte om zelfstandig beslissingen te gaan nemen. . De periode waarin het kind nog niet zelfstandig mag optreden, is te vergelijken met de periode waarin de gelovige leefde vóór de komst van Christus. Toen regelde de wet zijn hele verhouding tot God. Er was geen relatie met God als Vader mogelijk en daarmee ook niet een delen in de gedachten van de Vader over het erfgenaam-zijn. Die periode van onmondigheid werd gekenmerkt door een zekere vorm van slavernij aan de wet. Wie onder de ‘wet’ is, welke vorm die wet ook mag hebben, is niet vrij. Onder de wet zijn betekent per definitie slavernij, het dragen van een juk, zoals Petrus de wet in Handelingen 15 noemt ( ) . Paulus gebruikt hier voor de wet de uitdrukking “elementen van de wereld” . De wet hoort bij de wereld. Immers, de wet is gegeven aan een volk in het vlees, een natuurlijk volk, zonder te vragen naar de geestelijke toestand van dat volk. Nooit is de wet bedoeld geweest om een mens in een betrekking tot God te brengen waardoor hij Hem zou leren kennen als Vader. De wet is bedoeld opdat de mens zichzelf leert kennen. . Dat de wet de mens niet tot een kennen van God als Vader heeft gebracht en daardoor tot het bezitten van de erfenis, is het duidelijkst gebleken bij het kruis. Het volk, aan wie de wet gegeven was, bracht de Wetgever naar het kruis. Toen was “de volheid van de tijd” aangebroken. De wet heeft zijn tijd uitgediend als de mogelijkheid waardoor het volk alle beloften van God kon ontvangen. De mens is een zondaar gebleken tot in het diepst van zijn wezen en heeft alle recht op de vervulling van de beloften verspeeld. Als de mens zich in zijn volle verdorvenheid heeft geopenbaard, is het moment aangebroken waarop God ten volle gaat openbaren Wie Hij is. God heeft de wet gegeven door middel van engelen, maar de Zoon geeft Hij Zelf, zonder tussenkomst van wie dan ook. Christus is “geboren uit een vrouw” . De zonde is door een vrouw in de wereld gekomen. Christus is wel geboren uit een vrouw, maar verwekt door de Heilige Geest, zodat Hij geen zondige natuur heeft ( ) . Hij is altijd in de gestalte van God ( ) , maar neemt een lichaam aan, een lichaam dat God voor Hem heeft bereid ( ) . Dat Hij is ‘geboren uit een vrouw’, bewijst dat Hij waarachtig Mens is. Het bewijst ook Zijn waarachtig voorbestaan als God. Wat is er anders voor bijzonders geweest aan het feit dat Hij uit een vrouw geboren is? . Het is ook noodzakelijk dat Hij geboren werd “onder [de] wet” . Alleen dan kon Hij hen die onder de wet waren vrijkopen. In Zijn leven heeft Hij de wet verheerlijkt, want Hij heeft die ten volle volbracht, en in Zijn dood heeft Hij de vloek ervan gedragen. Maar door Zijn trouwe wetsbetrachting kon Hij nooit een mens verlossen. Eerder is Zijn houden van de wet een aanklacht tegen iedere mens die de wet overtreedt. Hij is geen plaatsvervanger van de zondaar geworden door Zijn gehoorzame leven, maar door op het kruis in de drie uren van duisternis de zonden te dragen van ieder die in Hem gelooft. Het schitterende resultaat van Zijn werk op het kruis is dat wij de plaats van zonen voor God kunnen innemen! Het is goed om nog te wijzen op het onderscheid dat er is tussen de namen kind van God en zoon van God. Een kind van God te zijn betekent vooral dat jij leven uit God bezit, dat je deel hebt aan Zijn natuur ( ) . De natuur van God is licht en liefde. Dat is wat een kind van God in zijn leven laat zien, want hij wandelt in het licht en in de liefde. Een zoon van God te zijn, of zoonschap, heeft vooral te maken met een positie, met de waarde die je hebt voor God. Hij wil gemeenschap met zonen. Zonen zijn er voor Hem ( ) . Een gelovige is zowel een kind als een zoon. Het heeft niets te maken met een groeiproces, waarin je het stadium van kind zou ontgroeien en zoon zou worden. . Vervolgens verbindt Paulus aan het zoonschap dat God de Geest van Zijn Zoon in onze harten heeft uitgezonden. Eerst zendt God Zijn Zoon, daarna zendt God de Geest van Zijn Zoon. Hier zie je hoe in dit heilsplan van God de drie Personen van de Godheid de zegen van het zoonschap tot stand hebben gebracht. God heeft Zijn Zoon gezonden om ons het zoonschap te geven; Hij heeft de Geest van Zijn Zoon in onze harten gezonden om ons daarvan het bewustzijn en de vreugde te geven. De Heilige Geest wordt hier “de Geest van Zijn Zoon” genoemd. Dat legt de nadruk erop dat zonen van God dezelfde Geest bezitten als dé Zoon van God. Wat de Geest van de Zoon bewerkt in zonen, is hetzelfde als wat de Geest van dé Zoon kenmerkt: de bewuste betrekking tot God als Vader. “Abba” is het woord van vertrouwen waarmee het kind zijn hemelse Vader aanspreekt, zoals wij ‘papa’ tegen onze aardse vader zeggen. De Vader verheugt Zich erin als wij zo tot Hem komen. . Wie in het bewustzijn als zoon “Abba, Vader” zegt, is geen slaaf meer. Zo iemand weet dat de Vader alles wat Hij bezit, deelt met Zijn zonen. Zij zijn de mede-erfgenamen van de Zoon ( ) . Dát en niets anders is de plaats die God heeft bestemd voor wie Zijn zonen zijn. Lees nog eens Galaten 4:1-7. Verwerking: Noem jij God al ‘Abba, Vader’? Wat denk je dat dit voor God betekent? Prijs Hem dat je als zoon een erfgenaam bent.

Galatians 4:5-6

Van onmondige tot erfgenaam

Gl 4:1-2. Galaten 4 sluit direct aan op het laatste vers van het vorige hoofdstuk (Gl 3:29). In de eerste verzen gaat Paulus nader in op de erfgenaam uit Galaten 3. Hij beschrijft het contrast tussen hen die erfgenaam zijn onder de wet en hen die erfgenaam zijn door het geloof in Christus. De vergelijking tussen een kind en een slaaf maakt duidelijk dat, zolang een kind nog onder het gezag van zijn opvoeders staat, er geen verschil tussen hen is.

Een kind kan wel rijke ouders hebben, maar aan al die rijkdom heeft het niets, zolang het niet zelfstandig over die rijkdom kan beschikken. In vroeger tijden stond een kind onder gezag van “voogden en rentmeesters”. Voogden zagen vooral toe op de persoon van het kind en rentmeester waakten vooral over het bezit van het kind. Dat duurde tot de tijd gekomen was dat zijn vader hem volwassen genoeg achtte om zelfstandig beslissingen te gaan nemen.

Gl 4:3. De periode waarin het kind nog niet zelfstandig mag optreden, is te vergelijken met de periode waarin de gelovige leefde vóór de komst van Christus. Toen regelde de wet zijn hele verhouding tot God. Er was geen relatie met God als Vader mogelijk en daarmee ook niet een delen in de gedachten van de Vader over het erfgenaam-zijn. Die periode van onmondigheid werd gekenmerkt door een zekere vorm van slavernij aan de wet. Wie onder de ‘wet’ is, welke vorm die wet ook mag hebben, is niet vrij. Onder de wet zijn betekent per definitie slavernij, het dragen van een juk, zoals Petrus de wet in Handelingen 15 noemt (Hd 15:10).

Paulus gebruikt hier voor de wet de uitdrukking “elementen van de wereld”. De wet hoort bij de wereld. Immers, de wet is gegeven aan een volk in het vlees, een natuurlijk volk, zonder te vragen naar de geestelijke toestand van dat volk. Nooit is de wet bedoeld geweest om een mens in een betrekking tot God te brengen waardoor hij Hem zou leren kennen als Vader. De wet is bedoeld opdat de mens zichzelf leert kennen.

Gl 4:4. Dat de wet de mens niet tot een kennen van God als Vader heeft gebracht en daardoor tot het bezitten van de erfenis, is het duidelijkst gebleken bij het kruis. Het volk, aan wie de wet gegeven was, bracht de Wetgever naar het kruis. Toen was “de volheid van de tijd” aangebroken. De wet heeft zijn tijd uitgediend als de mogelijkheid waardoor het volk alle beloften van God kon ontvangen. De mens is een zondaar gebleken tot in het diepst van zijn wezen en heeft alle recht op de vervulling van de beloften verspeeld. Als de mens zich in zijn volle verdorvenheid heeft geopenbaard, is het moment aangebroken waarop God ten volle gaat openbaren Wie Hij is.

God heeft de wet gegeven door middel van engelen, maar de Zoon geeft Hij Zelf, zonder tussenkomst van wie dan ook. Christus is “geboren uit een vrouw”. De zonde is door een vrouw in de wereld gekomen. Christus is wel geboren uit een vrouw, maar verwekt door de Heilige Geest, zodat Hij geen zondige natuur heeft (Lk 1:35).

Hij is altijd in de gestalte van God (Fp 2:6), maar neemt een lichaam aan, een lichaam dat God voor Hem heeft bereid (Hb 10:5). Dat Hij is ‘geboren uit een vrouw’, bewijst dat Hij waarachtig Mens is. Het bewijst ook Zijn waarachtig voorbestaan als God. Wat is er anders voor bijzonders geweest aan het feit dat Hij uit een vrouw geboren is?

Gl 4:5. Het is ook noodzakelijk dat Hij geboren werd “onder [de] wet”. Alleen dan kon Hij hen die onder de wet waren vrijkopen. In Zijn leven heeft Hij de wet verheerlijkt, want Hij heeft die ten volle volbracht, en in Zijn dood heeft Hij de vloek ervan gedragen. Maar door Zijn trouwe wetsbetrachting kon Hij nooit een mens verlossen. Eerder is Zijn houden van de wet een aanklacht tegen iedere mens die de wet overtreedt. Hij is geen plaatsvervanger van de zondaar geworden door Zijn gehoorzame leven, maar door op het kruis in de drie uren van duisternis de zonden te dragen van ieder die in Hem gelooft. Het schitterende resultaat van Zijn werk op het kruis is dat wij de plaats van zonen voor God kunnen innemen!

Het is goed om nog te wijzen op het onderscheid dat er is tussen de namen kind van God en zoon van God. Een kind van God te zijn betekent vooral dat jij leven uit God bezit, dat je deel hebt aan Zijn natuur (2Pt 1:4). De natuur van God is licht en liefde. Dat is wat een kind van God in zijn leven laat zien, want hij wandelt in het licht en in de liefde. Een zoon van God te zijn, of zoonschap, heeft vooral te maken met een positie, met de waarde die je hebt voor God. Hij wil gemeenschap met zonen. Zonen zijn er voor Hem (Ef 1:5). Een gelovige is zowel een kind als een zoon. Het heeft niets te maken met een groeiproces, waarin je het stadium van kind zou ontgroeien en zoon zou worden.

Gl 4:6. Vervolgens verbindt Paulus aan het zoonschap dat God de Geest van Zijn Zoon in onze harten heeft uitgezonden. Eerst zendt God Zijn Zoon, daarna zendt God de Geest van Zijn Zoon. Hier zie je hoe in dit heilsplan van God de drie Personen van de Godheid de zegen van het zoonschap tot stand hebben gebracht. God heeft Zijn Zoon gezonden om ons het zoonschap te geven; Hij heeft de Geest van Zijn Zoon in onze harten gezonden om ons daarvan het bewustzijn en de vreugde te geven.

De Heilige Geest wordt hier “de Geest van Zijn Zoon” genoemd. Dat legt de nadruk erop dat zonen van God dezelfde Geest bezitten als dé Zoon van God. Wat de Geest van de Zoon bewerkt in zonen, is hetzelfde als wat de Geest van dé Zoon kenmerkt: de bewuste betrekking tot God als Vader.

“Abba” is het woord van vertrouwen waarmee het kind zijn hemelse Vader aanspreekt, zoals wij ‘papa’ tegen onze aardse vader zeggen. De Vader verheugt Zich erin als wij zo tot Hem komen.

Gl 4:7. Wie in het bewustzijn als zoon “Abba, Vader” zegt, is geen slaaf meer. Zo iemand weet dat de Vader alles wat Hij bezit, deelt met Zijn zonen. Zij zijn de mede-erfgenamen van de Zoon (Ef 3:6). Dát en niets anders is de plaats die God heeft bestemd voor wie Zijn zonen zijn.

Lees nog eens Galaten 4:1-7.

Verwerking: Noem jij God al ‘Abba, Vader’? Wat denk je dat dit voor God betekent? Prijs Hem dat je als zoon een erfgenaam bent.