Gen 45:3-4 | DutKingComments | STEP | Juda heeft zijn roerende toespraak zonder enige onderbreking van de kant van Jozef afgesloten. Dan is het moment aangebroken waarop Jozef zo lang heeft gewacht. Na het duidelijke bewijs van Gods werk van genade in de harten van de broers dat uit de mond van Juda is gekomen, kan Jozef zich niet langer bedwingen en maakt zich aan zijn broers bekend. Niets anders kan zijn hart bevredigen dan juist zijn bekendmaking aan hen. Hij wil dat ze hem kennen. Hij wil bewuste gemeenschap met hen op basis van het zojuist bewezen werk van genade. Niets anders ook kan rust geven aan de harten van de broers. Dit is ook de weg waarop God met de zondaar handelt en waartoe Hij hem wil brengen: dat de Heer Jezus Zich aan hem bekend kan maken. Dit is ook de weg waarop God met de Zijnen handelt: Hij wil dat ze niemand anders zien dan Jezus alleen ( ) . Dit is een bekendmaking voor iedere ziel afzonderlijk. Daarbij kan niemand anders aanwezig zijn. Opnieuw lezen we dat Jozef huilt, zelfs luid huilt, zodat iedereen het hoort. Het resultaat van het werk dat in de broers is gebeurd door de wijsheid waarmee hij hen heeft behandeld, laat hem niet onberoerd. Hij is met zijn diepste innerlijk betrokken bij dit werk. Als hij dan ziet wat de uitwerking is, laat hij zijn emoties de vrije loop. We kunnen er zeker van zijn dat dit een voorbeeld is van de betrokkenheid van de Heer Jezus bij elk werk van bekering en berouw in een mens, ongelovig of gelovig. De bekendmaking is voor de broers zo ingrijpend, dat ze van schrik voor hem terugdeinzen. Op soortgelijke manier maakt de Heer Jezus zich bekend aan Saulus, tegen wie Hij zegt: “Ik ben Jezus.” Saulus wordt ook overrompeld en op de grond geworpen door het besef dat Degene Die hij voor dood heeft verklaard, toch leeft ( ) .

Genesis 45:3-4

Jozef maakt zich bekend

Juda heeft zijn roerende toespraak zonder enige onderbreking van de kant van Jozef afgesloten. Dan is het moment aangebroken waarop Jozef zo lang heeft gewacht. Na het duidelijke bewijs van Gods werk van genade in de harten van de broers dat uit de mond van Juda is gekomen, kan Jozef zich niet langer bedwingen en maakt zich aan zijn broers bekend.

Niets anders kan zijn hart bevredigen dan juist zijn bekendmaking aan hen. Hij wil dat ze hem kennen. Hij wil bewuste gemeenschap met hen op basis van het zojuist bewezen werk van genade. Niets anders ook kan rust geven aan de harten van de broers.

Dit is ook de weg waarop God met de zondaar handelt en waartoe Hij hem wil brengen: dat de Heer Jezus Zich aan hem bekend kan maken. Dit is ook de weg waarop God met de Zijnen handelt: Hij wil dat ze niemand anders zien dan Jezus alleen (Mt 17:6-8). Dit is een bekendmaking voor iedere ziel afzonderlijk. Daarbij kan niemand anders aanwezig zijn.

Opnieuw lezen we dat Jozef huilt, zelfs luid huilt, zodat iedereen het hoort. Het resultaat van het werk dat in de broers is gebeurd door de wijsheid waarmee hij hen heeft behandeld, laat hem niet onberoerd. Hij is met zijn diepste innerlijk betrokken bij dit werk. Als hij dan ziet wat de uitwerking is, laat hij zijn emoties de vrije loop. We kunnen er zeker van zijn dat dit een voorbeeld is van de betrokkenheid van de Heer Jezus bij elk werk van bekering en berouw in een mens, ongelovig of gelovig.

De bekendmaking is voor de broers zo ingrijpend, dat ze van schrik voor hem terugdeinzen. Op soortgelijke manier maakt de Heer Jezus zich bekend aan Saulus, tegen wie Hij zegt: “Ik ben Jezus.” Saulus wordt ook overrompeld en op de grond geworpen door het besef dat Degene Die hij voor dood heeft verklaard, toch leeft (Hd 9:4-5).

Jozef opent zijn hart

De bekendmaking “ik ben Jozef”, vervult de harten van de broers met vrees en beven. Hier zien ze hun broer, die ze dood hebben gewaand, die zij hebben gehaat, verworpen en in wezen vermoord. Hij leeft niet alleen, maar hij is heer over alles. Ook hierin is hij een beeld van de Heer Jezus (Hb 2:8).

Jozef opent zijn hart in goedheid en liefde voor de broers. Hij vertelt hun dat hun boosaardige handelingen hem tot die plaats hebben gebracht! Hun verwerping is het middel geweest om hem die positie te geven. God heeft het zo bestuurd. Er is bij hem geen enkele wraakzucht.

De zekerheid dat de wil van God, niet die van de mensen, alles bestuurt, zal ons voor wraakzucht of bitterheid bewaren en ons integendeel tot verzoening bereid maken. De geestelijke mens kan de hand van God in alle gebeurtenissen herkennen en is daardoor in staat hem te vergeven die hem onrecht aandoet.

Dat vermindert in geen enkel opzicht het kwaad dat zij hebben gedaan. Maar ”in de zaak waarin zij overmoedig handelden, [stond Hij] boven hen” (Ex 18:11). Wat de mens ten kwade heeft bedoeld, heeft God ten goede gebruikt. Zo is het ook met de Heer Jezus, Die enerzijds is overgeleverd naar de raad van God en anderzijds door de hand van moordenaars is omgebracht (Hd 2:23).

We zien hier wat voor de mens wel eeuwig een mysterie zal blijven. Aan de ene kant zien we de verantwoordelijkheid van de mens, die hem ook ten volle kan en zal worden aangerekend. Aan de andere kant zien we de raad van God, waarin Hij, wat de mens in boosaardigheid doet, een plaats geeft, zonder daar de mens minder toerekeningsvatbaar voor te verklaren.

De vreugde die het hart van Jozef vervult, is de vreugde van de herder die zijn verloren schaap heeft gevonden (Lk 15:6). De broers krijgen de vreugdevolle opdracht hun vader te gaan halen en hem te vertellen “over al mijn eer in Egypte en over alles wat jullie gezien hebben”. Dat is ook een opdracht voor ons: vertellen aan God de Vader alles wat we hebben gezien van de heerlijkheid van de Heer Jezus.

Jozef vergeldt zijn broers goed voor kwaad (vgl. Mt 5:44; Rm 12:19-21). Hij neemt de hele zorg voor hen en hun gezinnen op zich tijdens de resterende vijf jaar van hongersnood. Bovenal mogen ze dicht bij hem zijn.

Jozef wijst erop dat ze hem zien en horen. Ze zien en horen geen wraakzuchtige broer, maar een die hen overlaadt met weldaden en hun nog veel meer weldaden in het vooruitzicht stelt. Hij doet alles om hun vrees weg te nemen. Hun ogen zien zijn heerlijkheid, hun oren horen zijn beloften, hun harten voelen zijn warme liefde als hij hen om de hals valt en hartelijk kust. “In de liefde is geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit” (1Jh 4:18a). Van zijn vroegere hardheid is niets meer te merken.

Als ze zo overweldigd zijn door al zijn bewijzen van liefde en goedheid, komen hun tongen los. Zo werkt dat ook bij ons. Een hart dat overweldigd is door de liefde van de Heer Jezus, kan niet zwijgen. Waar het hart vol van is, loopt de mond van over, zowel in de richting van God om Hem te eren als in de richting van de mensen om hun te vertellen wat Hij aan onze ziel heeft gedaan.