Hos 5:10 | DutKingComments | STEP | Het onheil dat het noordelijke rijk heeft getroffen, wil Juda uitbuiten om zijn terrein te vergroten. Maar wie op zo’n gemene manier gebiedsuitbreiding probeert te krijgen, roept Gods oordeel over zich af. Verschillende keren wordt uitdrukkelijk tegen deze vorm van landroof gewaarschuwd. Er wordt zelfs een vloek uitgesproken over wie zoiets doet ( ; ; ) . God heeft aan elke stam zijn eigen erfdeel gegeven. Iemand anders mocht zich daarvan niet zomaar een stuk toe-eigenen. Wie werkelijk waarde hecht aan wat hij van God heeft gekregen, zal zich ervoor hoeden dat anderen hem iets daarvan ontnemen. In Naboth hebben we een voorbeeld van iemand die zich de waarde van zijn erfdeel bewust is. Als koning Achab het van hem wil kopen of ruilen tegen een ander stuk land, weigert Naboth dat ( ) . Hij moet zijn weigering met de dood bekopen ( ) . Achab toont geen enkel respect voor de grenslijnen die God heeft getrokken. Dit gebrek aan respect voor door God ingestelde grenzen is ook tekenend voor de eenentwintigste eeuw waarin wij leven. Niet dat oprechte christenen bewust erop uit zouden zijn die grenzen uit te wissen. Toch zal de oplettende christen waarnemen dat de oorspronkelijke grenzen steeds meer vervagen en dat nieuwe grenzen zich aftekenen. Het door de grenzen omsloten gebied wordt opgerekt. Denk bijvoorbeeld aan huwelijk en ongetrouwd samenwonen. Voor de opmerkzame, trouwe bijbellezer is het geen punt. Alleen het huwelijk is de door God ingestelde vorm waarin man en vrouw seksualiteit beleven. Vandaag worden door steeds meer christenen argumenten aangevoerd om ongehuwd samenwonen te zien als een huwelijk. Zo is de grens van het huwelijk opgerekt en heeft men samenwonen ook binnen die grens gebracht. En wat te denken van het samenwonen van twee mannen of twee vrouwen? De grenzen worden steeds verder opgerekt en verlegd. Kijk ook eens naar het verschil tussen man en vrouw, bijvoorbeeld waar het gaat om de samenkomsten van de gemeente. Vroeger was het zwijgen van de vrouw in de gemeente geen punt ( ) . Nu is dat allemaal niet zo duidelijk meer. Hele discussies worden er gehouden over hoe je dit precies zou moeten zien. Of eigenlijk gaat het er meer over hoe je het in elk geval niet moet zien. In plaats van een duidelijke verklaring van dit vers worden er talloze verklaringen gezocht en gevonden om duidelijk te maken hoe onduidelijk dit vers eigenlijk wel is. Dus, zo is dan de conclusie, je mag niet zeggen wat het wel betekent. En als je al zou willen zeggen wat het betekent, moet je zeggen: ‘ Ik denk dat het dit betekent.’ De relativering van het Woord van God heeft toegeslagen en verslaat zijn duizenden. Er is een steeds terugkerend patroon bij het verleggen van de grenzen waar te nemen. Eerst worden er zaken ter discussie gesteld. Het punt komt steeds terug op de agenda. Dat proces voert tot een verandering van gedachten. Als de geesten er rijp voor zijn, worden die zaken in praktijk gebracht. Het zijn niet de onwetenden of de laagste klassen van de bevolking die verantwoordelijk zijn voor grensverlegging. Het zijn de vorsten van Juda, de leiders van een stam die door God buitengewoon bevoorrecht is. In Juda ligt Jeruzalem met haar tempel en eredienst. Maar hoe groter de voorrechten, des te groter ook de afwijking als het hart niet in gemeenschap blijft met God. De leiders zijn het volk voorgegaan op de weg van ontrouw, een weg waarop wat God heeft gezegd met voeten wordt getreden. Iedereen is uit op eigen belang. Zeker, deze houding zal in vrome bewoordingen verpakt zijn, zodat het op het eerste gezicht echt lijkt te gaan om de eer van God. Maar de realiteit zal vroeg of laat openbaar worden en het einde ervan is de dood. Over deze dingen komt onherroepelijk Gods oordeel als de wateren van de zondvloed. Zij die door God gestelde grenzen doorbreken, zullen door Hem ter verantwoording worden geroepen.

Hosea 5:10

Grenzen verleggen

Het onheil dat het noordelijke rijk heeft getroffen, wil Juda uitbuiten om zijn terrein te vergroten. Maar wie op zo’n gemene manier gebiedsuitbreiding probeert te krijgen, roept Gods oordeel over zich af. Verschillende keren wordt uitdrukkelijk tegen deze vorm van landroof gewaarschuwd. Er wordt zelfs een vloek uitgesproken over wie zoiets doet (Dt 19:14 ; Dt 27:17; Jb 24:2; Sp 22:28).

God heeft aan elke stam zijn eigen erfdeel gegeven. Iemand anders mocht zich daarvan niet zomaar een stuk toe-eigenen. Wie werkelijk waarde hecht aan wat hij van God heeft gekregen, zal zich ervoor hoeden dat anderen hem iets daarvan ontnemen. In Naboth hebben we een voorbeeld van iemand die zich de waarde van zijn erfdeel bewust is. Als koning Achab het van hem wil kopen of ruilen tegen een ander stuk land, weigert Naboth dat (1Kn 21:1-3). Hij moet zijn weigering met de dood bekopen (1Kn 21:4-13). Achab toont geen enkel respect voor de grenslijnen die God heeft getrokken.

Dit gebrek aan respect voor door God ingestelde grenzen is ook tekenend voor de eenentwintigste eeuw waarin wij leven. Niet dat oprechte christenen bewust erop uit zouden zijn die grenzen uit te wissen. Toch zal de oplettende christen waarnemen dat de oorspronkelijke grenzen steeds meer vervagen en dat nieuwe grenzen zich aftekenen. Het door de grenzen omsloten gebied wordt opgerekt. Denk bijvoorbeeld aan huwelijk en ongetrouwd samenwonen.

Voor de opmerkzame, trouwe bijbellezer is het geen punt. Alleen het huwelijk is de door God ingestelde vorm waarin man en vrouw seksualiteit beleven. Vandaag worden door steeds meer christenen argumenten aangevoerd om ongehuwd samenwonen te zien als een huwelijk. Zo is de grens van het huwelijk opgerekt en heeft men samenwonen ook binnen die grens gebracht. En wat te denken van het samenwonen van twee mannen of twee vrouwen? De grenzen worden steeds verder opgerekt en verlegd.

Kijk ook eens naar het verschil tussen man en vrouw, bijvoorbeeld waar het gaat om de samenkomsten van de gemeente. Vroeger was het zwijgen van de vrouw in de gemeente geen punt (1Ko 14:34). Nu is dat allemaal niet zo duidelijk meer. Hele discussies worden er gehouden over hoe je dit precies zou moeten zien. Of eigenlijk gaat het er meer over hoe je het in elk geval niet moet zien. In plaats van een duidelijke verklaring van dit vers worden er talloze verklaringen gezocht en gevonden om duidelijk te maken hoe onduidelijk dit vers eigenlijk wel is. Dus, zo is dan de conclusie, je mag niet zeggen wat het wel betekent. En als je al zou willen zeggen wat het betekent, moet je zeggen: ‘Ik denk dat het dit betekent.’

De relativering van het Woord van God heeft toegeslagen en verslaat zijn duizenden. Er is een steeds terugkerend patroon bij het verleggen van de grenzen waar te nemen. Eerst worden er zaken ter discussie gesteld. Het punt komt steeds terug op de agenda. Dat proces voert tot een verandering van gedachten. Als de geesten er rijp voor zijn, worden die zaken in praktijk gebracht.

Het zijn niet de onwetenden of de laagste klassen van de bevolking die verantwoordelijk zijn voor grensverlegging. Het zijn de vorsten van Juda, de leiders van een stam die door God buitengewoon bevoorrecht is. In Juda ligt Jeruzalem met haar tempel en eredienst. Maar hoe groter de voorrechten, des te groter ook de afwijking als het hart niet in gemeenschap blijft met God. De leiders zijn het volk voorgegaan op de weg van ontrouw, een weg waarop wat God heeft gezegd met voeten wordt getreden. Iedereen is uit op eigen belang.

Zeker, deze houding zal in vrome bewoordingen verpakt zijn, zodat het op het eerste gezicht echt lijkt te gaan om de eer van God. Maar de realiteit zal vroeg of laat openbaar worden en het einde ervan is de dood. Over deze dingen komt onherroepelijk Gods oordeel als de wateren van de zondvloed. Zij die door God gestelde grenzen doorbreken, zullen door Hem ter verantwoording worden geroepen.