Isa 44:1 | DutKingComments | STEP | De onbegrensde genade van God wordt schitterend gedemonstreerd in de openingsverzen van dit hoofdstuk. De verwijten en aanklachten van Jesaja 43 worden direct gevolgd door zekerheid en belofte, gebaseerd op Gods voorgenomen raadsbesluiten en scheppingshandelingen met betrekking tot het volk. Het is een bewijs dat Hij in de toorn denkt aan ontferming ( ) . Het hoofdstuk begint met een Goddelijk “maar” ( ) , nadat Hij in het laatste vers van het vorige hoofdstuk het oordeel heeft aangekondigd over de hardnekkige zondigheid van het volk ( ) . Dit komt opmerkelijk overeen met het “maar” van het begin van Jesaja 43 ( ) dat in dezelfde zin aansluit op het laatste vers van het daaraan voorafgaande hoofdstuk ( ) . De HEERE herhaalt hier Zijn genadige uitspraken van het begin van Jesaja 43 , waaraan Hij toevoegt dat Hij Israël heeft “verkozen” . In beide gedeelten gebruikt Hij voor de geboorte van Zijn volk woorden die ook in het verslag van de schepping van de mens voorkomen: scheppen ( ) , maken ( ) en formeren ( ) . Het maakt Zijn voornemen en belofte aan Jakob onveranderlijk, ondanks het grote verval van Zijn volk. Hij noemt hen zelfs “Jesjurun” ( ) , een Hebreeuws woord dat ‘oprecht’ betekent en in de Septuaginta – de Griekse vertaling van het Oude Testament – vertaald is met ‘geliefde’. Het is een benaming die eerder door Mozes is gebruikt ( ) en die vooruitziet naar de toekomstige toestand van gerechtigheid van Israël. Deze naam staat wel in groot contrast met de naam “Jakob” die ‘hielenlichter’ betekent, dat wil zeggen bedrieger ( ) . De HEERE maakt van hen de ‘oprechte’ en daarom kan Hij hen uitredden. De beloften die volgen, zijn doortrokken van Goddelijke verrukking. De dorstigen worden verzadigd, het zaad van Jakob wordt gezegend door de uitstorting van de Geest – in het beeld van de uitstorting van water (vgl. ) –, met als resultaat nationale en geestelijke vruchtbaarheid ( ) . Die tijd is nabij. De genade zal triomferen. Het is ook een vertroosting voor ons nu. Laten wij als Gods ‘Jesjurun’ wandelen en vervuld zijn met de Geest. Dan brengen wij vrucht voort. voorzegt het gevolg voor de heidenen van het herstel van Israël. Het drievoudige getuigenis moet worden gelezen in het licht van Psalm 87 ( ) . Daar worden enkele volken genoemd die zullen delen in het voorrecht de HEERE te kennen en die worden opgeschreven als geboren in Sion. 1. Onder de heidenen die in de zegen van het vrederijk zijn, zal de een zeggen dat hij de HEERE toebehoort. 2. Een ander zal de naam van Jakob uitspreken op een wijze die van grote eerbied getuigt. Het is dan niet langer de naam van smaad, van de bedrieger, maar de naam van een volk waaraan de HEERE Zich heeft verbonden als Zijn uitverkoren volk. 3. Weer een ander zal schriftelijk verklaren, “[met] zijn hand schrijven” , dat hij alleen aan de HEERE toebehoort en de naam ‘Israël’ als erenaam aannemen. Door het aannemen van de naam Israël geeft hij aan dat het dragen van die naam een grote eer betekent (vgl. ) . 4. Er is een treffende parallel tussen dit vers en het resultaat van het evangelie dat wij prediken. Zoals in de toekomstige dag een heiden zal erkennen dat hij de HEERE toebehoort, zal iemand die zich vandaag bekeert, leren erkennen dat hij het eigendom van de Heer is ( ; ) en zo noemt hij ook de Naam van de Heer ( ) .

‏ Isaiah 44:1

De Geest uitgegoten

De onbegrensde genade van God wordt schitterend gedemonstreerd in de openingsverzen van dit hoofdstuk. De verwijten en aanklachten van Jesaja 43 worden direct gevolgd door zekerheid en belofte, gebaseerd op Gods voorgenomen raadsbesluiten en scheppingshandelingen met betrekking tot het volk. Het is een bewijs dat Hij in de toorn denkt aan ontferming (Hk 3:2).

Het hoofdstuk begint met een Goddelijk “maar” (Js 44:1), nadat Hij in het laatste vers van het vorige hoofdstuk het oordeel heeft aangekondigd over de hardnekkige zondigheid van het volk (Js 43:28). Dit komt opmerkelijk overeen met het “maar” van het begin van Jesaja 43 (Js 43:1) dat in dezelfde zin aansluit op het laatste vers van het daaraan voorafgaande hoofdstuk (Js 42:25).

De HEERE herhaalt hier Zijn genadige uitspraken van het begin van Jesaja 43, waaraan Hij toevoegt dat Hij Israël heeft “verkozen”. In beide gedeelten gebruikt Hij voor de geboorte van Zijn volk woorden die ook in het verslag van de schepping van de mens voorkomen: scheppen (Gn 1:27), maken (Gn 1:16) en formeren (Gn 2:7). Het maakt Zijn voornemen en belofte aan Jakob onveranderlijk, ondanks het grote verval van Zijn volk.

Hij noemt hen zelfs “Jesjurun” (Js 44:2), een Hebreeuws woord dat ‘oprecht’ betekent en in de Septuaginta – de Griekse vertaling van het Oude Testament – vertaald is met ‘geliefde’. Het is een benaming die eerder door Mozes is gebruikt (Dt 32:15 ; Dt 33:5 ; 26) en die vooruitziet naar de toekomstige toestand van gerechtigheid van Israël. Deze naam staat wel in groot contrast met de naam “Jakob” die ‘hielenlichter’ betekent, dat wil zeggen bedrieger (Gn 27:36 ; Gn 32:28). De HEERE maakt van hen de ‘oprechte’ en daarom kan Hij hen uitredden.

De beloften die volgen, zijn doortrokken van Goddelijke verrukking. De dorstigen worden verzadigd, het zaad van Jakob wordt gezegend door de uitstorting van de Geest – in het beeld van de uitstorting van water (vgl. Jh 7:38-39) –, met als resultaat nationale en geestelijke vruchtbaarheid (Js 44:3-4). Die tijd is nabij. De genade zal triomferen. Het is ook een vertroosting voor ons nu. Laten wij als Gods ‘Jesjurun’ wandelen en vervuld zijn met de Geest. Dan brengen wij vrucht voort.

Js 44:5 voorzegt het gevolg voor de heidenen van het herstel van Israël. Het drievoudige getuigenis moet worden gelezen in het licht van Psalm 87 (Ps 87:4-5). Daar worden enkele volken genoemd die zullen delen in het voorrecht de HEERE te kennen en die worden opgeschreven als geboren in Sion.

1. Onder de heidenen die in de zegen van het vrederijk zijn, zal de een zeggen dat hij de HEERE toebehoort.

2. Een ander zal de naam van Jakob uitspreken op een wijze die van grote eerbied getuigt. Het is dan niet langer de naam van smaad, van de bedrieger, maar de naam van een volk waaraan de HEERE Zich heeft verbonden als Zijn uitverkoren volk.

3. Weer een ander zal schriftelijk verklaren, “[met] zijn hand schrijven”, dat hij alleen aan de HEERE toebehoort en de naam ‘Israël’ als erenaam aannemen. Door het aannemen van de naam Israël geeft hij aan dat het dragen van die naam een grote eer betekent (vgl. Rm 11:12).

4. Er is een treffende parallel tussen dit vers en het resultaat van het evangelie dat wij prediken. Zoals in de toekomstige dag een heiden zal erkennen dat hij de HEERE toebehoort, zal iemand die zich vandaag bekeert, leren erkennen dat hij het eigendom van de Heer is (1Ko 3:23; Gl 3:29) en zo noemt hij ook de Naam van de Heer (2Tm 2:19).