Jer 17:1 | DutKingComments | STEP | Jeremia gebruikt krachtige taal om het volk hun ongerechtigheid voor te houden ( ) . “De zonde van Juda” staat in het enkelvoud. Het is de zonde van de afgoderij. Al die afgoden en alle eerbetoon daaraan zijn samengevat in deze enkelvoudige aanduiding. Dat ‘de zonde van Juda’ is ingegrift in hun hart, betekent dat ze de zonde liefhebben en dat die volkomen geïntegreerd is in hun leven, er geheel mee verweven is. De zonde is meer dan een verkeerd handelen, het is de gesteldheid van het hart. Wat is ingegrift, staat onuitwisbaar geschreven ( ) , in dit geval als een altijddurende aanklacht, een monument van de zonde. Het is ingegrift als het opschrift op een grafsteen. Het is gebeurd met een stift van ijzer met daaraan een punt van diamant. Met een diamanten punt kan de hardste steen worden bewerkt. Hun zonde is opgeschreven in hun hart, waar de wet geschreven zou moeten zijn ( ; vgl. ; ; ) . Hun zonde is ook opgeschreven op de horens van hun altaren. Dit zijn hun afgodsaltaren. Een horen spreekt van kracht en wil hier zeggen dat ze krachtig zijn in het doen van de zonde. Deze altaren hebben niets te doen met het brandofferaltaar in de tempel, waar het bloed van verzoening op wordt aangebracht ( ) . De HEERE ziet niet het bloed dat spreekt van het offer van Zijn geliefde Zoon, maar Hij ziet de zonde van het schuldige Israël gegraveerd op hun hart en op de horens van hun afgodsaltaren. Het oordeel van God over hun zonde is daarom net zo onvermijdelijk en onontkoombaar als hun zonde onuitwisbaar is. Het volk van Juda denkt net zo vaak en met net zoveel liefde aan hun afgoden als aan hun kinderen ( ) . Kinderen en altaren zijn de voorwerpen van hun liefde en zij verbinden die met elkaar. Ze trainen hun kinderen in het plegen van afgoderij en brengen hen “bij de bladerrijke bomen, op de hoge heuvels” , die hier worden genoemd als de gebruikelijke plaatsen van afgoderij ( ) . Veel christelijke ouders zijn erop uit om hun kinderen veel over grote namen in de wereld te vertellen, over sporthelden of denkers die in de wereld geëerd worden, terwijl ze hun niets leren over grote namen uit de Schrift. Ze koesteren zich in de kennis van die indrukwekkende namen als het zitten in de schaduw van een bladerrijke boom. Ook vereren ze die namen door ze te roemen, wat is als het plaatsnemen op een hoge heuvel. “Mijn berg in het veld” ( ) stelt Sion of Jeruzalem of de tempel ( ) voor. Het is een beeld van Israël in de wereld als het volk dat van God is afgedwaald. Daarom zal Hij Zijn volk prijsgeven en het in ballingschap voeren waar ze hun vijanden zullen dienen. De afgodendienaars denken dat Jeruzalem of de tempel van hen is, maar de HEERE geeft Zijn eigendomsrecht nooit prijs. Juist omdat het Zijn eigendom is en zij het misbruikt hebben, geeft Hij het als buit aan de vijand die Hij op hen afstuurt. Die zal ook al hun vermogen en schatten, waarvoor zij hun afgoden vereren alsof ze die van hen hebben gekregen, als buit meenemen. Het volk zal gedwongen worden om het land, dat ze als erfelijk bezit hebben gekregen, maar dat ze zozeer met hun afgoderij hebben verontreinigd, met rust te laten ( ) . Dit spreekt van de rust van de sabbatsjaren die het volk het land niet heeft gegeven, tegen het bevel van de HEERE in ( ; ) . Dat zal gebeuren als de HEERE vijanden over hen brengt die hen zullen onderwerpen, hen uit hun land zullen verwijderen en die ze zullen moeten dienen. Het land dat ze niet kennen, is Babel. Dat ze daar zullen zijn, hebben ze aan zichzelf te wijten. Ze hebben de HEERE tot het uiterste getergd met hun afgoderij. Nu is Zijn toorn in alle hevigheid ontstoken, zonder dat die kan worden uitgeblust. Zijn toorn is door hen ontstoken omdat zij in de zonde blijven volharden. Zijn toorn zal tot in eeuwigheid branden, zoals het vuur in de hel. Gods toorn over de zonde is altijd tot in eeuwigheid. Er komt alleen een einde aan Zijn toorn als de zonde wordt beleden en in het geloof de hand wordt gelegd op het verzoenend werk van Christus.

Jeremiah 17:1

Israëls onuitwisbare zonde

Jeremia gebruikt krachtige taal om het volk hun ongerechtigheid voor te houden (Jr 17:1). “De zonde van Juda” staat in het enkelvoud. Het is de zonde van de afgoderij. Al die afgoden en alle eerbetoon daaraan zijn samengevat in deze enkelvoudige aanduiding. Dat ‘de zonde van Juda’ is ingegrift in hun hart, betekent dat ze de zonde liefhebben en dat die volkomen geïntegreerd is in hun leven, er geheel mee verweven is. De zonde is meer dan een verkeerd handelen, het is de gesteldheid van het hart.

Wat is ingegrift, staat onuitwisbaar geschreven (Jb 19:24), in dit geval als een altijddurende aanklacht, een monument van de zonde. Het is ingegrift als het opschrift op een grafsteen. Het is gebeurd met een stift van ijzer met daaraan een punt van diamant. Met een diamanten punt kan de hardste steen worden bewerkt. Hun zonde is opgeschreven in hun hart, waar de wet geschreven zou moeten zijn (Jr 31:33; vgl. Hb 8:10; 2Ko 3:3; Sp 3:3 ; Sp 7:3).

Hun zonde is ook opgeschreven op de horens van hun altaren. Dit zijn hun afgodsaltaren. Een horen spreekt van kracht en wil hier zeggen dat ze krachtig zijn in het doen van de zonde. Deze altaren hebben niets te doen met het brandofferaltaar in de tempel, waar het bloed van verzoening op wordt aangebracht (Lv 4:7 ; 18). De HEERE ziet niet het bloed dat spreekt van het offer van Zijn geliefde Zoon, maar Hij ziet de zonde van het schuldige Israël gegraveerd op hun hart en op de horens van hun afgodsaltaren. Het oordeel van God over hun zonde is daarom net zo onvermijdelijk en onontkoombaar als hun zonde onuitwisbaar is.

Het volk van Juda denkt net zo vaak en met net zoveel liefde aan hun afgoden als aan hun kinderen (Jr 17:2). Kinderen en altaren zijn de voorwerpen van hun liefde en zij verbinden die met elkaar. Ze trainen hun kinderen in het plegen van afgoderij en brengen hen “bij de bladerrijke bomen, op de hoge heuvels”, die hier worden genoemd als de gebruikelijke plaatsen van afgoderij (Ez 6:13).

Veel christelijke ouders zijn erop uit om hun kinderen veel over grote namen in de wereld te vertellen, over sporthelden of denkers die in de wereld geëerd worden, terwijl ze hun niets leren over grote namen uit de Schrift. Ze koesteren zich in de kennis van die indrukwekkende namen als het zitten in de schaduw van een bladerrijke boom. Ook vereren ze die namen door ze te roemen, wat is als het plaatsnemen op een hoge heuvel.

“Mijn berg in het veld” (Jr 17:3) stelt Sion of Jeruzalem of de tempel (Mi 3:12) voor. Het is een beeld van Israël in de wereld als het volk dat van God is afgedwaald. Daarom zal Hij Zijn volk prijsgeven en het in ballingschap voeren waar ze hun vijanden zullen dienen. De afgodendienaars denken dat Jeruzalem of de tempel van hen is, maar de HEERE geeft Zijn eigendomsrecht nooit prijs. Juist omdat het Zijn eigendom is en zij het misbruikt hebben, geeft Hij het als buit aan de vijand die Hij op hen afstuurt. Die zal ook al hun vermogen en schatten, waarvoor zij hun afgoden vereren alsof ze die van hen hebben gekregen, als buit meenemen.

Het volk zal gedwongen worden om het land, dat ze als erfelijk bezit hebben gekregen, maar dat ze zozeer met hun afgoderij hebben verontreinigd, met rust te laten (Jr 17:4). Dit spreekt van de rust van de sabbatsjaren die het volk het land niet heeft gegeven, tegen het bevel van de HEERE in (Ex 23:10-11; Lv 25:4-5). Dat zal gebeuren als de HEERE vijanden over hen brengt die hen zullen onderwerpen, hen uit hun land zullen verwijderen en die ze zullen moeten dienen.

Het land dat ze niet kennen, is Babel. Dat ze daar zullen zijn, hebben ze aan zichzelf te wijten. Ze hebben de HEERE tot het uiterste getergd met hun afgoderij. Nu is Zijn toorn in alle hevigheid ontstoken, zonder dat die kan worden uitgeblust. Zijn toorn is door hen ontstoken omdat zij in de zonde blijven volharden. Zijn toorn zal tot in eeuwigheid branden, zoals het vuur in de hel. Gods toorn over de zonde is altijd tot in eeuwigheid. Er komt alleen een einde aan Zijn toorn als de zonde wordt beleden en in het geloof de hand wordt gelegd op het verzoenend werk van Christus.