Jos 21:43-45 | DutKingComments | STEP | Als het land en de steden zijn verdeeld, wordt nog eens nadrukkelijk gezegd: “Zo gaf de HEERE aan Israël heel het land.” Dat zij het in bezit hebben genomen, is daarvan het vervolg. Alles is van de HEERE uitgegaan. Het volk heeft nog niet alle vijanden verdreven, maar ze hebben wel het hele land onder controle. Er is sprake van een bijzondere rust ( ) . In Jozua 11 is ook sprake van rust ( ) . Dat is de rust na de strijd, een eerste rust, na het veroveren van het land en het in bezit genomen te hebben, hoewel er nog enkele vijanden zijn overgebleven. In Jozua 14 vinden we een tweede rust ( ) . Dan hebben we al iets gehad van de verdeling van het land. Die tweede rust ervaren we na het voeren van strijd in persoonlijke trouw (Kaleb) en het op die manier ontdekken van de zegeningen en ervan genieten. De rust hier, in Jozua 21 , gaat het verst ( ) . Het is de rust die de HEERE aan Zijn volk geeft. De Levieten hebben hun steden ingenomen. Er stijgt nu uit het volk door hun dienst aanbidding op tot God. Daar is de rust niet gericht op de zegeningen, maar op Hem Die de zegeningen heeft gegeven. Dit is de beste rust: in de tegenwoordigheid van God Zelf. In letterlijke zin heeft ook Jozua hen niet in de rust gebracht, “want als Jozua hen in de rust gebracht had, zou Hij daarna niet over een andere dag gesproken hebben” ( ) . Zelfs onder David en Salomo is er geen sprake van een voortdurende rust. De ware en niet te verstoren rust zal door de Heer Jezus worden gebracht als Hij Zijn rijk van gerechtigheid en vrede zal oprichten: het duizendjarig vrederijk. Nu alles van het land is verdeeld en elke stam in bezit heeft genomen wat hij heeft gekregen, is daarmee de vervulling gekomen van “al de goede woorden” van de HEERE. Zijn “goede woorden” zijn de beloften die Hij heeft gedaan en waarmee Hij begonnen is met die aan Abraham te doen: “Toen verscheen de HEERE aan Abram en zei: Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven” ( ) . Wat Hij belooft, is goed. Hij zal geen enkele belofte onvervuld laten, maar alles laten uitkomen. Dat zullen ook wij eenmaal zeggen als we bij Hem in Zijn heerlijkheid zijn. Het uitzien daarnaar zal kracht geven nu nog in geloof en hoop te wandelen. Met het ingaan in de rust van God is het boek eigenlijk ten einde. Wat nog volgt, zijn drie hoofdstukken die waarschuwingen en bemoedigingen bevatten.

Joshua 21:43-45

De HEERE heeft Zijn belofte ingelost

Als het land en de steden zijn verdeeld, wordt nog eens nadrukkelijk gezegd: “Zo gaf de HEERE aan Israël heel het land.” Dat zij het in bezit hebben genomen, is daarvan het vervolg. Alles is van de HEERE uitgegaan. Het volk heeft nog niet alle vijanden verdreven, maar ze hebben wel het hele land onder controle.

Er is sprake van een bijzondere rust (Jz 21:44). In Jozua 11 is ook sprake van rust (Jz 11:23). Dat is de rust na de strijd, een eerste rust, na het veroveren van het land en het in bezit genomen te hebben, hoewel er nog enkele vijanden zijn overgebleven. In Jozua 14 vinden we een tweede rust (Jz 14:15). Dan hebben we al iets gehad van de verdeling van het land. Die tweede rust ervaren we na het voeren van strijd in persoonlijke trouw (Kaleb) en het op die manier ontdekken van de zegeningen en ervan genieten.

De rust hier, in Jozua 21, gaat het verst (Jz 21:44). Het is de rust die de HEERE aan Zijn volk geeft. De Levieten hebben hun steden ingenomen. Er stijgt nu uit het volk door hun dienst aanbidding op tot God. Daar is de rust niet gericht op de zegeningen, maar op Hem Die de zegeningen heeft gegeven. Dit is de beste rust: in de tegenwoordigheid van God Zelf.

In letterlijke zin heeft ook Jozua hen niet in de rust gebracht, “want als Jozua hen in de rust gebracht had, zou Hij daarna niet over een andere dag gesproken hebben” (Hb 4:8). Zelfs onder David en Salomo is er geen sprake van een voortdurende rust. De ware en niet te verstoren rust zal door de Heer Jezus worden gebracht als Hij Zijn rijk van gerechtigheid en vrede zal oprichten: het duizendjarig vrederijk.

Nu alles van het land is verdeeld en elke stam in bezit heeft genomen wat hij heeft gekregen, is daarmee de vervulling gekomen van “al de goede woorden” van de HEERE. Zijn “goede woorden” zijn de beloften die Hij heeft gedaan en waarmee Hij begonnen is met die aan Abraham te doen: “Toen verscheen de HEERE aan Abram en zei: Aan uw nageslacht zal Ik dit land geven” (Gn 12:7a).

Wat Hij belooft, is goed. Hij zal geen enkele belofte onvervuld laten, maar alles laten uitkomen. Dat zullen ook wij eenmaal zeggen als we bij Hem in Zijn heerlijkheid zijn. Het uitzien daarnaar zal kracht geven nu nog in geloof en hoop te wandelen.

Met het ingaan in de rust van God is het boek eigenlijk ten einde. Wat nog volgt, zijn drie hoofdstukken die waarschuwingen en bemoedigingen bevatten.