Judg 14:15 | DutKingComments | STEP | Uit de manier waarop de Filistijnen te werk gaan om achter de oplossing van het raadsel te komen blijkt hun onbarmhartige karakter. Ze dreigen de vrouw van Simson met verbranding als zij hem de oplossing niet ontfutselt en aan hen doorgeeft. De vrouw laat blijken dat zij, ondanks een verbinding met Simson, in wezen een Filistijnse is gebleven. Haar omgang met hem heeft geen invloed gehad op haar hart. Ze voelt zich nog steeds een met de Filistijnen en spreekt in over “mijn volksgenoten” . Zij chanteert hem met een van de sterkste wapens die een vrouw bezit: haar emoties. Daartegen blijkt de sterke Simson niet bestand te zijn. Hij wordt een arme, zwakke Simson die geen geheimen kan bewaren. Dit zal later nog eens gebeuren en dan wordt het hem fataal. Van beide gevallen kunnen we leren dat iets, wat wij als een ongeoorloofde ‘partner’ – in de zin van ongeoorloofde ideeën, gedragingen, verbindingen – in ons leven toelaten, de verrader wordt van ons geheim. Verraad staat voor heulen met de vijand. Het verraad bestaat in de toepassing hierin, dat we wel als een gelovige de betekenis van het raadsel weten, maar dat we ermee omgaan zoals de vijanden ermee omgaan. Het bewerkt dan ook geen echte verandering in ons leven. Simson heeft aan het hele feest niet veel vreugde beleefd. Er is niets feestelijks aan als je vrouw probeert je met tranen een geheim te ontfutselen dat je voor jezelf wilt houden. De hele verhouding maakt duidelijk dat ze allebei voor zichzelf leven. Toch is de vrouw de meest gedupeerde in dit verhaal. Zij heeft Simson niet opgezocht, hij heeft haar willen hebben. Door zijn optreden zorgt hij ervoor dat ook voor haar het feest geen onverdeeld genoegen is. Zo is het in de praktijk vandaag nog steeds. Bij een huwelijk tussen een gelovige en een ongelovige is de ongelovige de dupe, het slachtoffer. De ongelovige denkt iemand te trouwen met wie hij/zij plezier in het leven kan beleven. Zo iemand trouwt in zijn/haar gedachten niet met een christen maar met een vrouw/man. Al gauw blijkt dat de gelovige, als die nog enige waarde toekent aan het geloof, toch niet mee wil naar allerlei gelegenheden of vrienden waar de ongelovige wel naar toe wil gaan. Natuurlijk is daar wel over gepraat in de tijd voor het huwelijk, maar de realiteit dient zich toch pas echt aan als men wat langer getrouwd is.

Judges 14:15

Hoe het raadsel is opgelost

Uit de manier waarop de Filistijnen te werk gaan om achter de oplossing van het raadsel te komen blijkt hun onbarmhartige karakter. Ze dreigen de vrouw van Simson met verbranding als zij hem de oplossing niet ontfutselt en aan hen doorgeeft. De vrouw laat blijken dat zij, ondanks een verbinding met Simson, in wezen een Filistijnse is gebleven. Haar omgang met hem heeft geen invloed gehad op haar hart. Ze voelt zich nog steeds een met de Filistijnen en spreekt in Ri 14:16 over “mijn volksgenoten”.

Zij chanteert hem met een van de sterkste wapens die een vrouw bezit: haar emoties. Daartegen blijkt de sterke Simson niet bestand te zijn. Hij wordt een arme, zwakke Simson die geen geheimen kan bewaren. Dit zal later nog eens gebeuren en dan wordt het hem fataal. Van beide gevallen kunnen we leren dat iets, wat wij als een ongeoorloofde ‘partner’ – in de zin van ongeoorloofde ideeën, gedragingen, verbindingen – in ons leven toelaten, de verrader wordt van ons geheim.

Verraad staat voor heulen met de vijand. Het verraad bestaat in de toepassing hierin, dat we wel als een gelovige de betekenis van het raadsel weten, maar dat we ermee omgaan zoals de vijanden ermee omgaan. Het bewerkt dan ook geen echte verandering in ons leven.

Simson heeft aan het hele feest niet veel vreugde beleefd. Er is niets feestelijks aan als je vrouw probeert je met tranen een geheim te ontfutselen dat je voor jezelf wilt houden. De hele verhouding maakt duidelijk dat ze allebei voor zichzelf leven. Toch is de vrouw de meest gedupeerde in dit verhaal. Zij heeft Simson niet opgezocht, hij heeft haar willen hebben. Door zijn optreden zorgt hij ervoor dat ook voor haar het feest geen onverdeeld genoegen is.

Zo is het in de praktijk vandaag nog steeds. Bij een huwelijk tussen een gelovige en een ongelovige is de ongelovige de dupe, het slachtoffer. De ongelovige denkt iemand te trouwen met wie hij/zij plezier in het leven kan beleven. Zo iemand trouwt in zijn/haar gedachten niet met een christen maar met een vrouw/man. Al gauw blijkt dat de gelovige, als die nog enige waarde toekent aan het geloof, toch niet mee wil naar allerlei gelegenheden of vrienden waar de ongelovige wel naar toe wil gaan. Natuurlijk is daar wel over gepraat in de tijd voor het huwelijk, maar de realiteit dient zich toch pas echt aan als men wat langer getrouwd is.