Lev 10:1-3 | DutKingComments | STEP | Na de instelling van het priesterschap en het brengen van de eerste offers en de vreugde die dat heeft gegeven, volgt in dit hoofdstuk direct een anticlimax. In het laatste vers van het vorige hoofdstuk daalt vuur neer op het altaar en vallen allen op hun aangezicht om te aanbidden. Hier daalt hetzelfde vuur neer en doodt de twee oudste zonen van Aäron. Zo komt op de Pinksterdag de Geest neer om te getuigen van de aanvaarding van het offer van Christus door God, waarbij Hij Zich vertoont als “tongen als van vuur” ( ) . Even later is de Geest een Geest van oordeel voor Ananias en Saffira, die God aanbidden met het vreemde vuur van hun verdorven harten ( ) . Het betreft de twee meest uitverkoren mensen van de aarde: uit het uitverkoren volk, de uitverkoren stam, de uitverkoren familie, waarvan de oudste zoon de opvolger van zijn vader als hogepriester is. Zij bekleden de hoogste positie. Zij hebben het voorrecht gehad om met Mozes tot de HEERE op te klimmen ( ) . Juist hun bevoorrechte positie maakt hun overtreding zo erg. God wil in hen die tot Hem naderen geheiligd worden ( ; vgl. ; ) . Het overtreden van wat God geboden heeft, heeft altijd ernstige gevolgen, zeker voor hen die geacht worden Zijn geboden te kennen. Dat ondervindt ook David als hij, tegen het gebod van de HEERE in, de ark op een wagen laat vervoeren ( ) . In wat hier gebeurt, komt een beginsel naar voren dat we al eerder hebben opgemerkt. Dit beginsel is dat de mens altijd vrijwel onmiddellijk verderft wat God in goedheid aan hem geeft. We zien hier een herhaling van wat Adam doet, wanneer hij in het genot is van alles wat God voor hem heeft geschapen. Binnen korte tijd verspeelt hij de zegen ervan door ongehoorzaamheid aan Gods gebod. We zien het ook bij Noach, aan wie het gezag over een gereinigde aarde wordt gegeven. Hij is niet in staat tot gezag over zichzelf. Later bij het koningschap zien we hetzelfde. En ook de gemeente blijft niet in de zegeningen die ze aanvankelijk geniet, maar wordt ontrouw en verbindt zich met de wereld. Het verkeerde van Nadab en Abihu is niet dat zij iets doen wat God verboden heeft, maar dat zij iets doen wat Hij hun niet heeft geboden. Ze overtreden niet een bepaald gebod, maar handelen naar eigen inzicht. Naar de normen van de wereld komen ze niet in opstand tegen God. Ze willen juist God wel dienen. Maar ze doen dat op een wijze die afwijkt van wat God daarover heeft bekendgemaakt. Ze gebruiken eigen vuur, niet het vuur dat God op het altaar heeft laten neerdalen. De handelwijze van Nadab en Abihu spreekt van het invoeren van vreemde, zelfbedachte elementen in de eredienst. Het kunnen elementen zijn uit de Joodse eredienst, of praktische elementen, maar het is vreemd vuur, het hoort niet thuis in de dienst die God wenst. Het is de godsdienst van het vlees. Dat is in de christenheid al snel gebeurd. Het priesterschap is er in geestelijk opzicht dood door vreemd vuur. Wie daarvan vrij wil blijven, zal zich telkens aan het onderzoek van Gods Woord moeten onderwerpen ( ) . Aäron zwijgt. Het is een veelzeggende reactie. Het ingrijpen van God roept bij hem geen verzet op. Hij erkent met zijn zwijgen dat er niets te verontschuldigen valt. We kunnen van de houding van Aäron dit leren: als God oordeelt, past het ons te zwijgen. Dat doen ook de oudsten als Nehemia toornig op hen is vanwege hun gedrag ( ) .

Leviticus 10:1-3

Vreemd vuur gebracht

Na de instelling van het priesterschap en het brengen van de eerste offers en de vreugde die dat heeft gegeven, volgt in dit hoofdstuk direct een anticlimax. In het laatste vers van het vorige hoofdstuk daalt vuur neer op het altaar en vallen allen op hun aangezicht om te aanbidden. Hier daalt hetzelfde vuur neer en doodt de twee oudste zonen van Aäron. Zo komt op de Pinksterdag de Geest neer om te getuigen van de aanvaarding van het offer van Christus door God, waarbij Hij Zich vertoont als “tongen als van vuur” (Hd 2:2-3). Even later is de Geest een Geest van oordeel voor Ananias en Saffira, die God aanbidden met het vreemde vuur van hun verdorven harten (Hd 5:5a ; 10a).

Het betreft de twee meest uitverkoren mensen van de aarde: uit het uitverkoren volk, de uitverkoren stam, de uitverkoren familie, waarvan de oudste zoon de opvolger van zijn vader als hogepriester is. Zij bekleden de hoogste positie. Zij hebben het voorrecht gehad om met Mozes tot de HEERE op te klimmen (Ex 24:1). Juist hun bevoorrechte positie maakt hun overtreding zo erg. God wil in hen die tot Hem naderen geheiligd worden (Lv 10:3; vgl. Ez 9:6; 1Pt 4:17a). Het overtreden van wat God geboden heeft, heeft altijd ernstige gevolgen, zeker voor hen die geacht worden Zijn geboden te kennen. Dat ondervindt ook David als hij, tegen het gebod van de HEERE in, de ark op een wagen laat vervoeren (2Sm 6:3-9).

In wat hier gebeurt, komt een beginsel naar voren dat we al eerder hebben opgemerkt. Dit beginsel is dat de mens altijd vrijwel onmiddellijk verderft wat God in goedheid aan hem geeft. We zien hier een herhaling van wat Adam doet, wanneer hij in het genot is van alles wat God voor hem heeft geschapen. Binnen korte tijd verspeelt hij de zegen ervan door ongehoorzaamheid aan Gods gebod. We zien het ook bij Noach, aan wie het gezag over een gereinigde aarde wordt gegeven. Hij is niet in staat tot gezag over zichzelf. Later bij het koningschap zien we hetzelfde. En ook de gemeente blijft niet in de zegeningen die ze aanvankelijk geniet, maar wordt ontrouw en verbindt zich met de wereld.

Het verkeerde van Nadab en Abihu is niet dat zij iets doen wat God verboden heeft, maar dat zij iets doen wat Hij hun niet heeft geboden. Ze overtreden niet een bepaald gebod, maar handelen naar eigen inzicht. Naar de normen van de wereld komen ze niet in opstand tegen God. Ze willen juist God wel dienen. Maar ze doen dat op een wijze die afwijkt van wat God daarover heeft bekendgemaakt. Ze gebruiken eigen vuur, niet het vuur dat God op het altaar heeft laten neerdalen.

De handelwijze van Nadab en Abihu spreekt van het invoeren van vreemde, zelfbedachte elementen in de eredienst. Het kunnen elementen zijn uit de Joodse eredienst, of praktische elementen, maar het is vreemd vuur, het hoort niet thuis in de dienst die God wenst. Het is de godsdienst van het vlees. Dat is in de christenheid al snel gebeurd. Het priesterschap is er in geestelijk opzicht dood door vreemd vuur. Wie daarvan vrij wil blijven, zal zich telkens aan het onderzoek van Gods Woord moeten onderwerpen (Lv 8:35).

Aäron zwijgt. Het is een veelzeggende reactie. Het ingrijpen van God roept bij hem geen verzet op. Hij erkent met zijn zwijgen dat er niets te verontschuldigen valt. We kunnen van de houding van Aäron dit leren: als God oordeelt, past het ons te zwijgen. Dat doen ook de oudsten als Nehemia toornig op hen is vanwege hun gedrag (Ne 5:8).