Luk 15:11-12 | DutKingComments | STEP | Na honderd schapen, waarvan er één afdwaalt, en tien drachmen, waarvan iemand er één verliest, nu twee zonen, van wie er één vertrekt. In deze geschiedenis zien we in de jongste zoon de diepten waarin de zondaar is terechtgekomen en de hoogte waartoe hij wordt gebracht als hij tot bekering komt. De oudste zoon stelt de geest van de farizeeën en de schriftgeleerden voor. In deze twee zonen hebben we de twee uiterste gevallen van verlorenheid die daarom alle andere gevallen omvatten. In de jongste zoon zien we de tollenaars en zondaars, in de oudste zoon de farizeeën en de schriftgeleerden. Hoewel deze gelijkenis is toe te passen op alle mensen, spreekt de Heer in de eerste plaats over Israëlieten. Zij staan in een bijzondere betrekking tot God. Zij worden “kinderen van de HEERE, uw God” genoemd ( ) . Het gaat in de toepassing dan vooral om allen die een positie van voorrecht innemen, zoals kinderen van gelovige ouders. In de twee zonen zien we de twee wegen die kinderen kunnen gaan die in een bevoorrechte positie zijn opgevoed.

Luke 15:11-12

Twee zonen

Na honderd schapen, waarvan er één afdwaalt, en tien drachmen, waarvan iemand er één verliest, nu twee zonen, van wie er één vertrekt. In deze geschiedenis zien we in de jongste zoon de diepten waarin de zondaar is terechtgekomen en de hoogte waartoe hij wordt gebracht als hij tot bekering komt. De oudste zoon stelt de geest van de farizeeën en de schriftgeleerden voor. In deze twee zonen hebben we de twee uiterste gevallen van verlorenheid die daarom alle andere gevallen omvatten. In de jongste zoon zien we de tollenaars en zondaars, in de oudste zoon de farizeeën en de schriftgeleerden.

Hoewel deze gelijkenis is toe te passen op alle mensen, spreekt de Heer in de eerste plaats over Israëlieten. Zij staan in een bijzondere betrekking tot God. Zij worden “kinderen van de HEERE, uw God” genoemd (Dt 14:1). Het gaat in de toepassing dan vooral om allen die een positie van voorrecht innemen, zoals kinderen van gelovige ouders. In de twee zonen zien we de twee wegen die kinderen kunnen gaan die in een bevoorrechte positie zijn opgevoed.

De jongste zoon verlaat zijn vader

De jongste zoon is het beeld van de zondaar die zijn deel van het leven opeist om het te leven zoals hij wil. Door zijn deel van de erfenis al op te vragen bij het leven van zijn vader verklaart de jongste zoon zijn vader in wezen voor dood. De vader probeert niet zijn zoon op andere gedachten te brengen, maar geeft zijn beide zonen ieder hun deel.

Zo heeft God ieder mens de verantwoordelijkheid gegeven om met zijn leven te doen wat hij wil. Dan zal blijken hoe iemand zijn leven wil leven. Er is geen duidelijker bewijs dat men God verloochent, dan het geven van de voorkeur aan de eigen wil boven die van God. Deze eigen wil maakt duidelijk dat iemand los van God wil leven. Het maakt het verlangen openbaar om zijn eigen weg te volgen op grote afstand van God. Dit is zonder meer de wortel van alle zonden. Zonde tegen mensen zal zeker volgen, maar zonde tegen God is de voornaamste oorzaak.

De mens wordt op de proef gesteld. Hij is verantwoordelijk, maar in feite wordt hem niet belet om zijn eigen wil te doen. God houdt alleen de overhand om Zijn eigen genadige plannen te volvoeren. Toch lijkt het wel of God de mens toestaat om te doen wat hij wil. Zo alleen zal blijken wat zonde wil zeggen, wat het hart zoekt, wat de mens met al zijn aanmatigingen is.

De jongste zoon is met zijn vraag naar het deel van het vermogen van zijn vader even schuldig als wanneer hij bij de zwijnen zit. Hij heeft zijn vader al in zijn hart ‘vaarwel’ gezegd voordat hij daadwerkelijk vertrekt. Dan zien we in hem dat, op het ogenblik dat de mens God verlaat, hij zich aan de satan verkoopt. We krijgen niet alleen een beschrijving van een zondige levenswandel, maar zien ook de bittere afloop. Toegeven aan de zonde brengt ellende en nood met zich mee. Er ontstaat een leegte die niets en niemand kan vullen. De zelfzuchtige verkwisting van heel zijn vermogen zorgt er alleen voor dat hij ten slotte die leegheid des te meer voelt.

Als hij in uiterste wanhoop naar een van de burgers van het land gaat om hulp te vragen, zien we de verwording van de zondaar. Er is geen liefde, maar zelfzucht. De burger behandelt hem niet als een medeburger, maar als een slaaf. Er is geen slavernij zo diep en vernederend als het slaaf zijn van onze eigen begeerten. Hij wordt dienovereenkomstig behandeld. Hoe moet het in de oren van een Jood hebben geklonken dat deze jongste zoon naar het land wordt gestuurd om de varkens te hoeden? Hij zakt tot het dieptepunt van gebrek en ellende. Toch geeft niemand hem iets.

Het gebrek drijft hem nog niet terug, maar brengt hem tot het zoeken van hulpbronnen in het land van de satan, in wat dat land kan geven. Hoeveel zielen voelen de hongersnood waarin ze zichzelf gebracht hebben, de holheid van alles wat hen omringt, zonder enige begeerte naar God of heiligheid. Er is bij hen juist begeerte naar verlagende dingen in de zonde. De satan geeft echter niets, maar neemt alles. Alleen God is de Gever. Dat heeft Hij bewezen in de grootste Gave, dat is de gave van Zijn eigen Zoon.