Luk 23:22-24 | DutKingComments | STEP | Lukas gaat van het voorstel van Pilatus om de Heer te kastijden en los te laten direct door met de vermelding dat Pilatus hun op het feest iemand moest loslaten. Hierin ziet Pilatus een nieuwe mogelijkheid om enerzijds recht te doen aan zijn vaststelling van de onschuld van de Heer en anderzijds tegemoet te komen aan de bloeddorst van de Joden. (Het loslaten van iemand op het feest kan een gewoonte zijn die de Joden hebben bedongen als symbool van hun bevrijding uit Egypte door God.) Pilatus meent met het inzetten van Barabbas als vergelijking met Christus iemand te hebben die ze toch liever niet op vrije voeten zagen. Hij vergist zich weer. Niet dat de Joden geen bloed willen zien, maar ze willen het bloed van Jezus zien en dat niet alleen door geseling, maar dat het vergoten wordt in de dood. Ze geven de voorkeur aan een moordenaar boven de Vorst van het leven. Het is een herhaling van de hof van Eden waar de mens de God van het leven inruilde tegen hem die de mensenmoordenaar van het begin af is ( ) . Massaal en hysterisch schreeuwen ze, onder aanvoering van de vorst van de duisternis en door de influistering van leidslieden, hun keus uit. Die is duidelijk: “Weg met Hem!” Zonder oorzaak wordt Hij gehaat ( ) en verworpen. Ze zijn slechts van één ding bezield: Zijn dood. Ze willen iedereen vrij zien, als Hij het maar niet is. Het zwijgen van de Heer tijdens dit hele spektakel is indrukwekkend. Het zwijgen van God is vreselijker dan Zijn spreken in tucht. Gods zwijgen is alsof iemand in een put wordt geworpen ( ) . Hoewel de Heer niets zegt, maakt Zijn aanwezigheid het hart van ieder die daar is, openbaar. Het is voor of tegen Hem. Er is niemand voor Hem. De keus valt zonder meer op Barabbas omdat de keus tegen Hem is gemaakt. In Barabbas zien we de beide kenmerken van de satan tot uiting gebracht. We zien in zijn onruststokerij de verdorvenheid van de satan en we zien zijn geweld in de moord die hij heeft begaan. Hij is de listige “slang” ( ) en de “brullende leeuw” ( ) . Barabbas betekent ‘zoon van de vader’. Het is duidelijk dat hij een zoon van de duivel is en een gevaar voor het volk. Dat zij toch hem kiezen, maakt duidelijk hoe verdorven de toestand van het volk is. Met verheffing van stem probeert Pilatus nog een keer het volk tot rede te brengen, want hij wil Christus loslaten. Het is allemaal tevergeefs. Zij hebben het oordeel geveld en hij moet het uitvoeren, of hij nu wil of niet, en of er nu een rechtsgrond is of niet. Nog geeft Pilatus het niet op. Voor de derde keer stelt hij persoonlijk de onschuld van de Heer Jezus vast. Hij vraagt nog eens wat “Deze” dan voor kwaad heeft gedaan. Laten ze het maar zeggen. Voor hem is de zaak duidelijk. Nog eens doet hij zijn weerzinwekkende voorstel om de Heer, ondanks het feit dat hij een zo overvloedig getuigenis van Diens onschuld heeft afgelegd, te kastijden alvorens Hem los te laten. De menigte is niet te overreden. Ze blijven hun eis roepen dat Hij moet worden gekruisigd. Het recht en de waarheid zijn allang gestruikeld en met voeten getreden ( ) . Niets is in het geval van dit proces van belang als het gaat om de vraag van waarheid en recht. Het enige waar het om gaat, is de uitkomst, en die staat vast: Hij moet gekruisigd worden. Zij overschreeuwen de stem van Pilatus die nu door de knieën gaat.

Luke 23:22-24

Barabbas gekozen

Lukas gaat van het voorstel van Pilatus om de Heer te kastijden en los te laten direct door met de vermelding dat Pilatus hun op het feest iemand moest loslaten. Hierin ziet Pilatus een nieuwe mogelijkheid om enerzijds recht te doen aan zijn vaststelling van de onschuld van de Heer en anderzijds tegemoet te komen aan de bloeddorst van de Joden. (Het loslaten van iemand op het feest kan een gewoonte zijn die de Joden hebben bedongen als symbool van hun bevrijding uit Egypte door God.)

Pilatus meent met het inzetten van Barabbas als vergelijking met Christus iemand te hebben die ze toch liever niet op vrije voeten zagen. Hij vergist zich weer. Niet dat de Joden geen bloed willen zien, maar ze willen het bloed van Jezus zien en dat niet alleen door geseling, maar dat het vergoten wordt in de dood. Ze geven de voorkeur aan een moordenaar boven de Vorst van het leven. Het is een herhaling van de hof van Eden waar de mens de God van het leven inruilde tegen hem die de mensenmoordenaar van het begin af is (Jh 8:44).

Massaal en hysterisch schreeuwen ze, onder aanvoering van de vorst van de duisternis en door de influistering van leidslieden, hun keus uit. Die is duidelijk: “Weg met Hem!” Zonder oorzaak wordt Hij gehaat (Ps 69:5) en verworpen. Ze zijn slechts van één ding bezield: Zijn dood. Ze willen iedereen vrij zien, als Hij het maar niet is.

Het zwijgen van de Heer tijdens dit hele spektakel is indrukwekkend. Het zwijgen van God is vreselijker dan Zijn spreken in tucht. Gods zwijgen is alsof iemand in een put wordt geworpen (Ps 28:1). Hoewel de Heer niets zegt, maakt Zijn aanwezigheid het hart van ieder die daar is, openbaar. Het is voor of tegen Hem. Er is niemand voor Hem.

De keus valt zonder meer op Barabbas omdat de keus tegen Hem is gemaakt. In Barabbas zien we de beide kenmerken van de satan tot uiting gebracht. We zien in zijn onruststokerij de verdorvenheid van de satan en we zien zijn geweld in de moord die hij heeft begaan. Hij is de listige “slang” (2Ko 11:3) en de “brullende leeuw” (1Pt 5:8). Barabbas betekent ‘zoon van de vader’. Het is duidelijk dat hij een zoon van de duivel is en een gevaar voor het volk. Dat zij toch hem kiezen, maakt duidelijk hoe verdorven de toestand van het volk is.

Met verheffing van stem probeert Pilatus nog een keer het volk tot rede te brengen, want hij wil Christus loslaten. Het is allemaal tevergeefs. Zij hebben het oordeel geveld en hij moet het uitvoeren, of hij nu wil of niet, en of er nu een rechtsgrond is of niet.

Nog geeft Pilatus het niet op. Voor de derde keer stelt hij persoonlijk de onschuld van de Heer Jezus vast. Hij vraagt nog eens wat “Deze” dan voor kwaad heeft gedaan. Laten ze het maar zeggen. Voor hem is de zaak duidelijk. Nog eens doet hij zijn weerzinwekkende voorstel om de Heer, ondanks het feit dat hij een zo overvloedig getuigenis van Diens onschuld heeft afgelegd, te kastijden alvorens Hem los te laten.

De menigte is niet te overreden. Ze blijven hun eis roepen dat Hij moet worden gekruisigd. Het recht en de waarheid zijn allang gestruikeld en met voeten getreden (Js 59:14). Niets is in het geval van dit proces van belang als het gaat om de vraag van waarheid en recht. Het enige waar het om gaat, is de uitkomst, en die staat vast: Hij moet gekruisigd worden. Zij overschreeuwen de stem van Pilatus die nu door de knieën gaat.

Overgeleverd om gedood te worden

Pilatus neemt een beslissing die elke redelijkheid tart. Hij zal menen dat hij niet anders kon. De werkelijkheid is dat hij tegen de Heer kiest. Ook hij is een stroman van de satan. Tegelijk is hij ten volle verantwoordelijk voor dit vonnis. Als vertegenwoordiger van het heersende gezag is het zijn beslissing.

Als Christus de inzet is, worden alle middelen ingezet om Hem te verwerpen. Dat blijkt hier. Dat het Gods tijd is voor de vervulling van Zijn raad, verandert of vermindert de verantwoordelijkheid van de mens in geen enkel opzicht. Nooit zal de mens een geldig excuus kunnen aanvoeren voor deze grootste misdaad aller tijden.

Pilatus kan niet anders dan verdergaan op het pad van de ongerechtigheid. Lukas benadrukt wat voor soort man hij loslaat en dat op grond van hun eis. Het laat de totale blindheid van de mens zien die tegen Christus kiest. Wie Christus verwerpt, kiest voor de man van geweld en bloed. Pilatus levert Christus over aan hun wil. Ze mogen met Hem doen wat ze willen. Hij wil er vanaf zijn. Hij moet aan dit volksrumoer een einde maken. De rust moet weerkeren.

Maar hoe zit het met de rust voor zijn geweten? Volgens de Joodse geschiedschrijver Flavius Josephus heeft Pilatus zelfmoord gepleegd. Hoe het ook zij, hij zal zich een keer voor de rechterstoel van Christus moeten verantwoorden voor al zijn boze daden. Dan is hij de aangeklaagde en zal er een rechtvaardig oordeel over hem worden uitsproken en aan hem worden voltrokken.