Mat 20:29-34 | DutKingComments | STEP | De Heer heeft gesproken over Zijn leven als losprijs. Met het oog daarop begint Hij Zijn laatste reis naar Jeruzalem. Jericho is de stad van de vloek. Hij is er geweest en heeft er zegen gebracht. Nu gaat Hij met Zijn discipelen op weg naar Jeruzalem om de basis te leggen voor alle zegen die Hij heeft verspreid en die Hij nog zal brengen. Aangetrokken door die zegen volgt een grote menigte Hem en gaat mee Jericho uit. Zij beseffen niet waarheen Zijn weg voert. Terwijl Hij onderweg is, doen twee blinden een beroep op Zijn ontferming (vgl. ) . Ze zitten langs de weg. Als ze horen dat “Jezus” voorbijgaat, roepen ze naar Hem. Ze moeten eerder van Hem hebben gehoord. Hun ogen zijn blind, maar ze hebben verlichte ogen van het hart. Dit is hun kans en ze grijpen die. De menigte wil hun het zwijgen opleggen. Als er een beroep op de Heer wordt gedaan, zijn er altijd mensen die dat willen verhinderen. Maar de blinden bezitten de kracht van het geloof en zijn van die geweldenaars die het koninkrijk voor zich wegrukken ( ) . In plaats van te zwijgen roepen ze des te meer om de ontferming van de Heer. “En Jezus bleef staan.” Wat een geweldige Heer! Terwijl Hij op weg is naar Jeruzalem en de gedachte aan wat daar met Hem zal gebeuren, Hem bezighoudt, laat Hij Zich ophouden door een roep om ontferming. Dan roept Hij hen. Hij neemt de tijd voor hen. Ook hier komt Zijn vraag wat zij willen dat Hij zal doen (vgl. ) . Hij weet het wel, maar Hij wil het van henzelf horen. Hij wil graag uit onze mond horen wat wij van Hem verlangen. Zonder omhaal van woorden zeggen ze tegen de Heer wat hun verlangen is: dat hun ogen worden geopend. De Heer geneest hen. Hij doet dat niet als weldoener, maar als Iemand Die deelt in hun nood. Hij wordt met ontferming bewogen. Vanuit een innerlijke betrokkenheid bij hun ellende raakt Hij de plek aan waar het om draait. Het resultaat is onmiddellijk zichtbaar. Deze twee volgen Hem vanaf nu op Zijn weg naar Jeruzalem.

Matthew 20:29-34

Genezing van twee blinden

De Heer heeft gesproken over Zijn leven als losprijs. Met het oog daarop begint Hij Zijn laatste reis naar Jeruzalem. Jericho is de stad van de vloek. Hij is er geweest en heeft er zegen gebracht. Nu gaat Hij met Zijn discipelen op weg naar Jeruzalem om de basis te leggen voor alle zegen die Hij heeft verspreid en die Hij nog zal brengen. Aangetrokken door die zegen volgt een grote menigte Hem en gaat mee Jericho uit. Zij beseffen niet waarheen Zijn weg voert.

Terwijl Hij onderweg is, doen twee blinden een beroep op Zijn ontferming (vgl. Mt 9:27). Ze zitten langs de weg. Als ze horen dat “Jezus” voorbijgaat, roepen ze naar Hem. Ze moeten eerder van Hem hebben gehoord. Hun ogen zijn blind, maar ze hebben verlichte ogen van het hart. Dit is hun kans en ze grijpen die. De menigte wil hun het zwijgen opleggen. Als er een beroep op de Heer wordt gedaan, zijn er altijd mensen die dat willen verhinderen. Maar de blinden bezitten de kracht van het geloof en zijn van die geweldenaars die het koninkrijk voor zich wegrukken (Mt 11:12). In plaats van te zwijgen roepen ze des te meer om de ontferming van de Heer.

“En Jezus bleef staan.” Wat een geweldige Heer! Terwijl Hij op weg is naar Jeruzalem en de gedachte aan wat daar met Hem zal gebeuren, Hem bezighoudt, laat Hij Zich ophouden door een roep om ontferming. Dan roept Hij hen. Hij neemt de tijd voor hen. Ook hier komt Zijn vraag wat zij willen dat Hij zal doen (vgl. Mt 20:20-21). Hij weet het wel, maar Hij wil het van henzelf horen. Hij wil graag uit onze mond horen wat wij van Hem verlangen. Zonder omhaal van woorden zeggen ze tegen de Heer wat hun verlangen is: dat hun ogen worden geopend.

De Heer geneest hen. Hij doet dat niet als weldoener, maar als Iemand Die deelt in hun nood. Hij wordt met ontferming bewogen. Vanuit een innerlijke betrokkenheid bij hun ellende raakt Hij de plek aan waar het om draait. Het resultaat is onmiddellijk zichtbaar. Deze twee volgen Hem vanaf nu op Zijn weg naar Jeruzalem.