Psa 132:13 | DutKingComments | STEP | In dit gedeelte geeft de HEERE antwoord op het gebed van de vorige verzen. Hij begint met een antwoord op de eed van David in . Het antwoord op de eed van David is een eed van de HEERE Zelf, gevolgd door een ontkenning ooit van deze eed af te wijken, waardoor de eed nog eens wordt versterkt: Hij “heeft David [in] waarheid gezworen” en “Hij zal daarvan niet afwijken” ( ; vgl. ) . En wat heeft Hij aan David gezworen, waaraan Hij niet ontrouw zal zijn? “[Eén] van de vrucht van uw schoot zal Ik op uw troon zetten” (vgl. ) . Petrus citeert dit vers tijdens zijn prediking op de Pinksterdag en past de vervulling ervan toe op de Heer Jezus ( ; vgl. ) . De HEERE verbindt wel voorwaarden aan de troonopvolging door de zoon van David en de zonen van zijn zoon ( ; ) . Ze moeten luisteren naar het onderwijs van God. Hij zal hun leren Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht te nemen. Als ze dat doen, zullen zij op zijn troon zitten. Dat hebben ze echter niet gedaan. Daardoor is het huis van David vervallen. God zal dat huis weer oprichten omdat er één Zoon van David is, Die wel Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht heeft genomen. Die Zoon heeft niet alleen Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht genomen, maar Hij vernieuwt het verbond door als Middelaar de vloek van het oude verbond weg te nemen. Daarvoor heeft Hij het bloed van het nieuwe verbond vergoten en op grond daarvan de zegen van het nieuwe verbond zeker gesteld. Een van de zegeningen daarvan is het herstel van het huis van David. Onlosmakelijk verbonden aan de belofte van het eeuwig koningschap van David is de verkiezing van Sion door de HEERE ( ) . In de geschiedkundige vertelling in 2 Samuël 6-7 vinden we alleen het gezichtspunt van David. Hier in het gebed van Psalm 132 vinden we ook het gezichtspunt van de HEERE. De HEERE deed het omdat Hij Sion heeft verkozen en omdat Hij een woning begeerde. Sion is de plaats die de HEERE heeft uitgekozen “om Zijn Naam daar te vestigen” ( ) . De plaats waar David naar zoekt en die hij heeft gevonden, is allang door God uitgekozen. Die plaats heeft Hij “begeerd tot Zijn woongebied” . Er is bij God niet alleen verkiezing van die plaats, maar ook een verlangen daar te wonen. De woonplaats van de koning is ook de woonplaats van God. De tempel en het koningschap horen bij elkaar. Het is ook geen tijdelijke rustplaats voor God, maar Zijn “rustplaats tot in eeuwigheid” ( ) . De belofte van het ingaan in de rust van God is er nu nog steeds. De betekenis daarvan wordt uitgelegd in Hebreeën 3-4 . De reden dat het eeuwig is, is dat door de kracht van het bloed van het nieuwe verbond het volk en zijn vorsten een vernieuwd hart zullen ontvangen, waardoor zij de HEERE trouw zullen blijven ( ) . ‘Eeuwigheid’ wil hier zeggen de periode van het vrederijk. Gedurende die hele tijd is Sion Zijn vaste woonplaats (vgl. ) . Hij zal niet meer met het volk hoeven mee te trekken door de woestijn, want het volk woont in zekerheid en gerustheid in het land. Hij hoeft Zijn volk ook niet meer te verlaten, want het dient Hem in trouw. Deze aspecten maken dat Hij ernaar heeft verlangd daar te wonen. Als gevolg van het innemen door God van Zijn plaats te midden van Zijn volk, zal er een overvloed aan voedsel zijn, zodat de armen met brood verzadigd worden ( ) . Waar Hij woont, daar zegent Hij rijkelijk hen die bij Hem komen. Het Hebreeuws voor “armen” , ebyon , betekent ‘behoeftig’. Zij hebben vooral behoefte aan bescherming en verzorging door de HEERE (vgl. ) . De Heer Jezus heeft Zich eengemaakt met de ellendigen en armen ( ) . Meer nog dan brood voor het lichaam geeft Hij brood voor de ziel. De armen zijn niet zozeer de armen in materieel opzicht, maar de armen van geest ( ) . Zij zijn niet vol van zichzelf, maar leeg, ze hebben geen hoge pretenties. Daardoor kunnen zij innerlijk met vrede verzadigd worden. In is gebeden dat de HEERE Zijn priesters bekleed zal laten worden met gerechtigheid en dat Hij Zijn gunstelingen zal laten juichen. In horen we de toezegging van de HEERE dat Hij dat zal doen. Hij zal zelfs meer doen, want Hij zal de priesters van Sion “kleden met heil” . Heil is behoudenis in de volste zin van het woord, met inbegrip van gerechtigheid. Het is het genieten van de volle zegen van Gods tegenwoordigheid. De gunstelingen van Sion reageren daarop, niet met juichen, zoals is gevraagd, maar met “uitbundig juichen” . Als de HEERE een gebed verhoort, doet Hij dat naar de rijkdom van Zijn genade en daarom overvloedig. In , dat aansluit op , spreekt de HEERE over “een hoorn” die Hij voor David zal doen opkomen. Zacharia spreekt in zijn lofzang over “een hoorn van behoudenis” en doelt daarmee op de Heer Jezus ( ) . Een hoorn is een symbool van overwinnende macht (vgl. ; ) . ‘Doen opkomen’ – een betere vertaling is “uitspruiten” – wijst op het uitspruiten van de Spruit, de Messias ( ; ; ) . De HEERE spreekt ook over “een lamp” die Hij zal gereedmaken voor Zijn gezalfde. Over David wordt gesproken als een lamp ( ) . Ook over zijn zoon wordt als een lamp gesproken ( ) . Het gereedmaken van een lamp heeft de betekenis dat het licht van het huis van David nooit zal uitgaan. Altijd zal er een nakomeling van David zijn die als koning zal regeren. Dit is in de Heer Jezus, de ware Gezalfde, werkelijkheid geworden. De vijanden van Gods Koning en Gods volk zijn er altijd op uit om te verhinderen dat God geëerd en gediend wordt ( ) . De Messias zal hen “met schaamte kleden” . Daartegenover zal op de Gezalfde Zijn diadeem schitteren. Het woord voor diadeem is letterlijk ‘wijding’ en is verbonden met de diadeem op het hoofd van de hogepriester als teken van zijn wijding ( ; ) . De Koning, de Messias, over Israël is aan God gewijd en is tegelijk Priester ( ) . Dit laatste aspect is het onderwerp van de volgende psalm, waarin het over de Heer Jezus als de Hogepriester gaat.

Psalms 132:13

Gods antwoord

In dit gedeelte geeft de HEERE antwoord op het gebed van de vorige verzen. Hij begint met een antwoord op de eed van David in Ps 132:2. Het antwoord op de eed van David is een eed van de HEERE Zelf, gevolgd door een ontkenning ooit van deze eed af te wijken, waardoor de eed nog eens wordt versterkt: Hij “heeft David [in] waarheid gezworen” en “Hij zal daarvan niet afwijken” (Ps 132:11; vgl. Hb 6:16-18).

En wat heeft Hij aan David gezworen, waaraan Hij niet ontrouw zal zijn? “[Eén] van de vrucht van uw schoot zal Ik op uw troon zetten” (vgl. 2Sm 7:12-13). Petrus citeert dit vers tijdens zijn prediking op de Pinksterdag en past de vervulling ervan toe op de Heer Jezus (Hd 2:30-31; vgl. Lk 1:31-33).

De HEERE verbindt wel voorwaarden aan de troonopvolging door de zoon van David en de zonen van zijn zoon (Ps 132:12; 2Sm 7:14-15). Ze moeten luisteren naar het onderwijs van God. Hij zal hun leren Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht te nemen. Als ze dat doen, zullen zij op zijn troon zitten. Dat hebben ze echter niet gedaan. Daardoor is het huis van David vervallen. God zal dat huis weer oprichten omdat er één Zoon van David is, Die wel Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht heeft genomen.

Die Zoon heeft niet alleen Zijn verbond en Zijn getuigenissen in acht genomen, maar Hij vernieuwt het verbond door als Middelaar de vloek van het oude verbond weg te nemen. Daarvoor heeft Hij het bloed van het nieuwe verbond vergoten en op grond daarvan de zegen van het nieuwe verbond zeker gesteld. Een van de zegeningen daarvan is het herstel van het huis van David.

Onlosmakelijk verbonden aan de belofte van het eeuwig koningschap van David is de verkiezing van Sion door de HEERE (Ps 132:13). In de geschiedkundige vertelling in 2 Samuël 6-7 vinden we alleen het gezichtspunt van David. Hier in het gebed van Psalm 132 vinden we ook het gezichtspunt van de HEERE. De HEERE deed het omdat Hij Sion heeft verkozen en omdat Hij een woning begeerde. Sion is de plaats die de HEERE heeft uitgekozen “om Zijn Naam daar te vestigen” (Dt 12:5).

De plaats waar David naar zoekt en die hij heeft gevonden, is allang door God uitgekozen. Die plaats heeft Hij “begeerd tot Zijn woongebied”. Er is bij God niet alleen verkiezing van die plaats, maar ook een verlangen daar te wonen. De woonplaats van de koning is ook de woonplaats van God. De tempel en het koningschap horen bij elkaar.

Het is ook geen tijdelijke rustplaats voor God, maar Zijn “rustplaats tot in eeuwigheid” (Ps 132:14). De belofte van het ingaan in de rust van God is er nu nog steeds. De betekenis daarvan wordt uitgelegd in Hebreeën 3-4. De reden dat het eeuwig is, is dat door de kracht van het bloed van het nieuwe verbond het volk en zijn vorsten een vernieuwd hart zullen ontvangen, waardoor zij de HEERE trouw zullen blijven (Hb 13:20).

‘Eeuwigheid’ wil hier zeggen de periode van het vrederijk. Gedurende die hele tijd is Sion Zijn vaste woonplaats (vgl. Ps 68:17). Hij zal niet meer met het volk hoeven mee te trekken door de woestijn, want het volk woont in zekerheid en gerustheid in het land. Hij hoeft Zijn volk ook niet meer te verlaten, want het dient Hem in trouw. Deze aspecten maken dat Hij ernaar heeft verlangd daar te wonen.

Als gevolg van het innemen door God van Zijn plaats te midden van Zijn volk, zal er een overvloed aan voedsel zijn, zodat de armen met brood verzadigd worden (Ps 132:15). Waar Hij woont, daar zegent Hij rijkelijk hen die bij Hem komen. Het Hebreeuws voor “armen”, ebyon, betekent ‘behoeftig’. Zij hebben vooral behoefte aan bescherming en verzorging door de HEERE (vgl. Ps 86:1). De Heer Jezus heeft Zich eengemaakt met de ellendigen en armen (Ps 109:22).

Meer nog dan brood voor het lichaam geeft Hij brood voor de ziel. De armen zijn niet zozeer de armen in materieel opzicht, maar de armen van geest (Mt 5:3). Zij zijn niet vol van zichzelf, maar leeg, ze hebben geen hoge pretenties. Daardoor kunnen zij innerlijk met vrede verzadigd worden.

In Ps 132:9 is gebeden dat de HEERE Zijn priesters bekleed zal laten worden met gerechtigheid en dat Hij Zijn gunstelingen zal laten juichen. In Ps 132:16 horen we de toezegging van de HEERE dat Hij dat zal doen. Hij zal zelfs meer doen, want Hij zal de priesters van Sion “kleden met heil”. Heil is behoudenis in de volste zin van het woord, met inbegrip van gerechtigheid. Het is het genieten van de volle zegen van Gods tegenwoordigheid. De gunstelingen van Sion reageren daarop, niet met juichen, zoals is gevraagd, maar met “uitbundig juichen”. Als de HEERE een gebed verhoort, doet Hij dat naar de rijkdom van Zijn genade en daarom overvloedig.

In Ps 132:17, dat aansluit op Ps 132:12, spreekt de HEERE over “een hoorn” die Hij voor David zal doen opkomen. Zacharia spreekt in zijn lofzang over “een hoorn van behoudenis” en doelt daarmee op de Heer Jezus (Lk 1:68-69). Een hoorn is een symbool van overwinnende macht (vgl. Ps 92:11; Op 13:1 ; Op 5:6). ‘Doen opkomen’ – een betere vertaling is “uitspruiten” – wijst op het uitspruiten van de Spruit, de Messias (Js 4:2; Jr 23:5 ; Jr 33:15; Zc 3:8 ; Zc 6:12).

De HEERE spreekt ook over “een lamp” die Hij zal gereedmaken voor Zijn gezalfde. Over David wordt gesproken als een lamp (2Sm 21:17). Ook over zijn zoon wordt als een lamp gesproken (1Kn 11:36). Het gereedmaken van een lamp heeft de betekenis dat het licht van het huis van David nooit zal uitgaan. Altijd zal er een nakomeling van David zijn die als koning zal regeren. Dit is in de Heer Jezus, de ware Gezalfde, werkelijkheid geworden.

De vijanden van Gods Koning en Gods volk zijn er altijd op uit om te verhinderen dat God geëerd en gediend wordt (Ps 132:18). De Messias zal hen “met schaamte kleden”. Daartegenover zal op de Gezalfde Zijn diadeem schitteren. Het woord voor diadeem is letterlijk ‘wijding’ en is verbonden met de diadeem op het hoofd van de hogepriester als teken van zijn wijding (Ex 29:6 ; Ex 39:30; Lv 8:9). De Koning, de Messias, over Israël is aan God gewijd en is tegelijk Priester (Zc 6:12-13). Dit laatste aspect is het onderwerp van de volgende psalm, waarin het over de Heer Jezus als de Hogepriester gaat.