Psa 143:2 | DutKingComments | STEP | Psalm 143 is de zevende en laatste van de ‘boetpsalmen’ (Psalmen 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143) . Deze psalm is een indringend en volhardend gebed in nood, waarvan we kunnen leren. Psalmen 141-143 zijn een terugblik naar de aanval van de vijanden van het volk in de eindtijd op Jeruzalem en de gevoelens die dit bij het overblijfsel bewerkt. Bij die aanval zijn het land, de stad en de tempel verwoest en is twee derde van het volk gedood ( ) . Wat David in Psalm 141 en Psalm 142 doet, zijn nood uitspreiden voor het aangezicht van de HEERE ( ) , wordt nu dieper en uitvoeriger herhaald. De toon in Psalm 143 is dieper, de nood is groter, er is haast geboden. Het voelt in alsof de begrafenis al aan de gang is. De psalmist vraagt of de HEERE zonder verder uitstel de vijand wil vernietigen. Het overblijfsel spreidt haar doodsangst en nood voor het aangezicht van de HEERE uit, zoals Hizkia eens deed ( ) . Psalm 143 vertoont overeenkomst met Psalm 140 . Evenals in die psalm roept David in deze psalm tot God om hem van zijn vijanden te redden die op het punt staan hem te doden. We vinden hier ook, evenals in Psalm 140 , hoe David tijdens zijn gebed vanuit wanhoop groeit naar vertrouwen op God dat Hij zal redden. We zien hier, wat we zelf ook vaak ervaren, dat we na een verkregen vertrouwen dat God zal helpen, wat we in Psalm 140 zien, opnieuw in nood terechtkomen en weer gaan roepen tot God, wat we in deze psalm zien. We zullen ook, net als David, opnieuw de ervaring van Zijn verlossing opdoen. Het is voor ons ook moeilijk om altijd op hetzelfde niveau van geloofsvertrouwen te leven, hoewel wij zoveel meer van Christus weten en Zijn Geest inwonend ontvangen hebben. Dat neemt niet weg dat zulke ervaringen ons een dieper besef geven van onze eigen geringheid en onmacht en tevens een groter besef van Wie God is. Voor “een psalm van David” ( ) zie bij Psalm 3:1 . David is in grote nood en richt zich in gebed tot God om uitkomst ( ) . Hij gelooft namelijk in God als de luisterende, betrokken God. Hij vraagt Hem om naar zijn gebed te luisteren en zijn smeekbeden ter ore te nemen. Als grond voor verhoring noemt hij Gods “trouw” en Gods “gerechtigheid” . De trouw van God is verbonden aan Zijn beloften. De gerechtigheid van God is verbonden aan Zijn handelen. Hij doet wat Hij belooft. Zijn trouw en gerechtigheid zijn gebaseerd op Zijn verbond. God is trouw en rechtvaardig ten opzichte van de Heer Jezus en Zijn bloed als Hij het gebed van de psalmist verhoort ( ) . David is zich bewust van Gods gerechtigheid en van zijn eigen ongerechtigheid ( ) . Hij doet hier geen beroep op zijn onschuld, zoals dat in andere psalmen wel het geval is. In die gevallen gaat het om een valse aanklacht door mensen. Hier staat hij oog in oog met God. Dat veroorzaakt een zielenstrijd bij hem die ook bij het overblijfsel gevonden zal worden. De zielenstrijd blijkt uit de vraag of de HEERE hen niet wil uitdagen in het gericht, want ze zijn zich bewust van hun falen. Hij vraagt aan God om naar hem te luisteren en hem te verhoren ondanks zijn ongerechtigheid. Daarmee neemt hij de plaats van de smekeling in die een beroep doet op de trouw en gerechtigheid van God. Die zijn gebaseerd op het bloed van het nieuwe verbond, dat wil zeggen op het offer van Christus op het kruis van Golgotha. Er is bij hem geen enkele gedachte aan ‘recht’ op verhoring. Hij komt tot God als Zijn dienaar, waarmee hij aangeeft geen recht te claimen, want een dienaar heeft geen rechten (vgl. ) . In de eindtijd, als het overblijfsel bedreigd wordt door vijandelijke machten, zal het innerlijk een kwelling over hun zonden teweegbrengen. Het gaat om twee grote zonden: de verwerping van Christus en het aannemen van de antichrist ( ) . Deze zonden en de kwelling die dat in zijn geweten veroorzaakt, zien we in het leven van David als gevolg van zijn overspel met Bathseba en zijn moord op Uria. We zien het ook bij de broers van Jozef die gekweld worden door hun verwerping van hun broer.

Psalms 143:2

Inleiding

Psalm 143 is de zevende en laatste van de ‘boetpsalmen’ (Psalmen 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143). Deze psalm is een indringend en volhardend gebed in nood, waarvan we kunnen leren.

Psalmen 141-143 zijn een terugblik naar de aanval van de vijanden van het volk in de eindtijd op Jeruzalem en de gevoelens die dit bij het overblijfsel bewerkt. Bij die aanval zijn het land, de stad en de tempel verwoest en is twee derde van het volk gedood (Zc 13:8). Wat David in Psalm 141 en Psalm 142 doet, zijn nood uitspreiden voor het aangezicht van de HEERE (Ps 142:3), wordt nu dieper en uitvoeriger herhaald.

De toon in Psalm 143 is dieper, de nood is groter, er is haast geboden. Het voelt in Ps 143:7 alsof de begrafenis al aan de gang is. De psalmist vraagt of de HEERE zonder verder uitstel de vijand wil vernietigen. Het overblijfsel spreidt haar doodsangst en nood voor het aangezicht van de HEERE uit, zoals Hizkia eens deed (Js 37:14-20).

Psalm 143 vertoont overeenkomst met Psalm 140. Evenals in die psalm roept David in deze psalm tot God om hem van zijn vijanden te redden die op het punt staan hem te doden. We vinden hier ook, evenals in Psalm 140, hoe David tijdens zijn gebed vanuit wanhoop groeit naar vertrouwen op God dat Hij zal redden.

We zien hier, wat we zelf ook vaak ervaren, dat we na een verkregen vertrouwen dat God zal helpen, wat we in Psalm 140 zien, opnieuw in nood terechtkomen en weer gaan roepen tot God, wat we in deze psalm zien. We zullen ook, net als David, opnieuw de ervaring van Zijn verlossing opdoen.

Het is voor ons ook moeilijk om altijd op hetzelfde niveau van geloofsvertrouwen te leven, hoewel wij zoveel meer van Christus weten en Zijn Geest inwonend ontvangen hebben. Dat neemt niet weg dat zulke ervaringen ons een dieper besef geven van onze eigen geringheid en onmacht en tevens een groter besef van Wie God is.

Roep om verhoring

Voor “een psalm van David” (Ps 143:1a) zie bij Psalm 3:1.

David is in grote nood en richt zich in gebed tot God om uitkomst (Ps 143:1b). Hij gelooft namelijk in God als de luisterende, betrokken God. Hij vraagt Hem om naar zijn gebed te luisteren en zijn smeekbeden ter ore te nemen. Als grond voor verhoring noemt hij Gods “trouw” en Gods “gerechtigheid”. De trouw van God is verbonden aan Zijn beloften. De gerechtigheid van God is verbonden aan Zijn handelen. Hij doet wat Hij belooft. Zijn trouw en gerechtigheid zijn gebaseerd op Zijn verbond. God is trouw en rechtvaardig ten opzichte van de Heer Jezus en Zijn bloed als Hij het gebed van de psalmist verhoort (1Jh 1:9).

David is zich bewust van Gods gerechtigheid en van zijn eigen ongerechtigheid (Ps 143:2). Hij doet hier geen beroep op zijn onschuld, zoals dat in andere psalmen wel het geval is. In die gevallen gaat het om een valse aanklacht door mensen. Hier staat hij oog in oog met God. Dat veroorzaakt een zielenstrijd bij hem die ook bij het overblijfsel gevonden zal worden. De zielenstrijd blijkt uit de vraag of de HEERE hen niet wil uitdagen in het gericht, want ze zijn zich bewust van hun falen.

Hij vraagt aan God om naar hem te luisteren en hem te verhoren ondanks zijn ongerechtigheid. Daarmee neemt hij de plaats van de smekeling in die een beroep doet op de trouw en gerechtigheid van God. Die zijn gebaseerd op het bloed van het nieuwe verbond, dat wil zeggen op het offer van Christus op het kruis van Golgotha. Er is bij hem geen enkele gedachte aan ‘recht’ op verhoring. Hij komt tot God als Zijn dienaar, waarmee hij aangeeft geen recht te claimen, want een dienaar heeft geen rechten (vgl. Lk 17:10).

In de eindtijd, als het overblijfsel bedreigd wordt door vijandelijke machten, zal het innerlijk een kwelling over hun zonden teweegbrengen. Het gaat om twee grote zonden: de verwerping van Christus en het aannemen van de antichrist (Jh 5:43). Deze zonden en de kwelling die dat in zijn geweten veroorzaakt, zien we in het leven van David als gevolg van zijn overspel met Bathseba en zijn moord op Uria. We zien het ook bij de broers van Jozef die gekweld worden door hun verwerping van hun broer.