Psa 40:5 | DutKingComments | STEP | David heeft aan de HEERE gevraagd of Hij hem wil verlossen van de toorn van God die hij ondergaat vanwege zijn ongerechtigheid ( ) . In Psalm 40 antwoordt de HEERE op het verzoek van David. Het antwoord komt door Christus, de Zoon van David, Die naar deze wereld is gekomen ( ) om de wil van God te doen, namelijk om David en ons allen te redden. Dit is een Messiaanse psalm. Hij gaat over de Heer Jezus. Dat blijkt duidelijk uit Hebreeën 10 , waar de van deze psalm niet als een citaat van David staan, maar worden toegeschreven aan Christus. Hij spreekt deze woorden bij Zijn komen in de wereld ( ) . De psalm stelt de Heer Jezus voor Die op aarde de gehoorzame Dienaar wordt in het lichaam dat God voor Hem heeft bereid. Op aarde is Hij ellendig en arm, terwijl Hij geduldig op God wacht voor hulp. Chronologisch lijken de aan het einde van de psalm te moeten staan. In dit eerste deel van de psalm gaat het over de opstanding van Christus en de gevolgen daarvan. Vanaf tot het einde gaat het over de komst van Christus en Zijn lijden. Het gaat in deze psalm anders dan in tal van andere psalmen waarin eerst de diepte van het lijden wordt beschreven en eindigen met een lied van verlossing en overwinning. We zien dat Christus in deze psalm de smarten van Zijn volk ondergaat en beproefd wordt om daarin voor hen een bemoedigend voorbeeld te zijn. Hij wacht op de bevrijding door Zijn God, terwijl Hij Zich aan de wil van God onderwerpt. Het gaat in deze psalm incidenteel over het verzoenend lijden in de plaats van Zijn volk. De hoofdgedachte is het lijden van Christus als bemoediging voor het gelovig overblijfsel in de grote verdrukking om Hem daarin na te volgen. Voor “een psalm van David” zie bij Psalm 3:1 . Voor “voor de koorleider” zie bij Psalm 4:1 . Er is geen direct aanknopingspunt in het leven van David te vinden dat een aanleiding zou kunnen zijn voor het dichten van deze psalm. De Geest van Christus heeft hem geïnspireerd deze psalm met het oog op Christus te dichten. Nederlandse verzen (2-6) David ofwel de Geest van Christus begint de psalm met erop te wijzen dat hij “lang” , in de betekenis van heel sterk, “de HEERE verwacht” heeft ( ) . Het is niet slechts een zwakke verwachting geweest, maar hij heeft intens verwacht. Bij hem is de volharding een volmaakt werk geweest ( ) . Hij is op God blijven vertrouwen terwijl hij zwaar leed, terwijl God niet ingreep. Dit is bij Christus wel in het bijzonder het geval geweest. Zijn leven op aarde was lijden, vooral tijdens de laatste week van Zijn leven op aarde. Zijn voorbeeld zal een bijzondere bemoediging voor het gelovig overblijfsel zijn, wanneer zij lijden in de grote verdrukking. Christus heeft ervaren hoe God Zich naar Hem toe heeft gebogen. God heeft als het ware Zijn oor voor de mond van Christus gehouden. Zo heeft Hij met aandacht geluisterd naar Zijn hulpgeroep. Dit hulpgeroep horen we van Hem als Hij in Gethsémané gebeden en smekingen offert aan Hem Die Hem uit de dood kan verlossen. En Hij is verhoord om Zijn Godsvrucht ( ) , nadat Hij de hele weg van gehoorzaamheid aan God heeft afgelegd. Een eerste verhoring van Zijn smekingen is gebeurd op het moment dat Hij Zijn geest in de handen van de Vader beveelt. Dan is het werk volbracht. Na de drie uren van duisternis waarin de Heer Jezus door God is verlaten, is er weer gemeenschap met Zijn God. Hij wordt dan opgebeurd “uit een kuil [vol] kolkend [water]” ( ; vgl. ) . Daarmee wordt bedoeld het water van Gods oordeel dat over Hem heen is gekomen. Hij is in het modderige slijk van onze zonden ondergedompeld. De verdere vervulling van de verhoring gebeurt, wanneer de heerlijkheid van de Vader de Heer Jezus opwekt uit de dood ( ) , en Zijn “voeten op een rots” zet. De opstanding is de vaste, onwankelbare grond waarop iedere gelovige staat die met Christus verbonden is door Zijn werk op het kruis. Op die weg worden de voetstappen vastgezet. Er is geen gevaar opnieuw in de kuil terecht te komen en weer in het modderige slijk te zinken. Dit handelen van God ten gunste van Hem in Zijn bevrijding wordt gevolgd door het nieuwe lied dat Hij Christus in de mond legt ( ) . Het is het lied van de volkomen bevrijding van het oordeel omdat het door Hem is gedragen. Het nieuwe lied staat steeds in verbinding met de verlossing (vgl. ) . Het nieuwe lied dat in Zijn mond is, wordt “een lofzang voor onze God” , dat is een lofzang die door allen wordt gezongen die God “onze God” noemen. Zij horen bij de Heer Jezus door het geloof in Hem. Door Zijn werk is Zijn God ook hun God geworden (vgl. ; ) . Van wat God heeft gedaan in de opstanding van Christus, gaat een getuigenis uit dat door velen gezien wordt. Het gevolg daarvan is dat ze God zullen vrezen en op Hem zullen vertrouwen. Dit zal ook in de eindtijd zo zijn, als het gelovig overblijfsel het nieuwe lied van de verlossing zal zingen, nadat zij met en ter wille van Christus hebben geleden en ook zijn verhoord zoals Hij is verhoord. Het is een getuigenis voor iedereen. Hetzelfde geldt voor ons. Ons leven is met de opgestane Heer verbonden. Het nieuwe lied dat wij zingen, het lied van het Lam, is eveneens gebaseerd op het offer van Christus. Het is een getuigenis naar de mensen om ons heen, waardoor er zullen zijn die op God zullen gaan vertrouwen. Wij zijn de eersten van de velen die het nieuwe lied in de hemel zullen zingen ( ) . Wij zingen het nieuwe lied nu al op aarde als een lied van dankbaarheid voor de verlossing die ons in Christus is gegeven. Het is toch niet mogelijk om te zwijgen over Zijn overgave aan God, waardoor wij gered zijn van het oordeel en ontelbare zegeningen hebben ontvangen? Wie, in navolging van Christus, op God zijn vertrouwen stelt, is “welzalig” of gelukkig in de volste zin van het woord ( ; vgl. ) . De omstandigheden waarin dat gebeurt, worden in het tweede deel van het vers genoemd. Het is een tijd waarin velen zich wenden tot mensen die hoogmoedig zijn. Hoogmoedige mensen vertrouwen op zichzelf en niet op God. Het gaat hier om mensen die de plaats van God willen innemen; dat is ten diepste de kern van de zonde van duivel ( ) , die als God wilde zijn. Deze hoogmoedige mensen zien we in de massa van de afvallige Joden. Zij verwerpen de waarheid in Christus en nemen hun toevlucht tot de leugen ( ) . Hoogmoed en leugen zijn de kenmerken van de antichrist en zijn volgelingen. Wie daarin niet meegaat, maar tegen de stroom in op God vertrouwt, is gezegend. David spreekt door de Geest van Christus zijn verwondering uit over de wonderen die de HEERE, zijn God, heeft gedaan aan allen die tot het overblijfsel behoren ( ) . Iedere gelovige die ervoor bewaard blijft om meegesleept te worden in de afval, is een wonder dat door God is verricht. Dit geldt voor de gelovigen in de grote verdrukking. Híj heeft hen bewaard. Het gaat hier in feite om de vele wonderen die de HEERE in het verleden heeft gedaan, voor ons met name in verbinding met de komst van Christus op aarde. Gods wonderen voor de Zijnen zijn zichtbaar in iedere gelovige in alle tijden en in Zijn volk als geheel, zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament. Niet alleen heeft God veel wonderen gedaan, maar Hij heeft ook gedachten over de Zijnen. Het betreft Zijn raadsbesluiten, Zijn voornemens om al de Zijnen te zegenen. Zijn zegeningen omvatten het wegnemen van onze zonden en het laten delen in al de gevolgen van het werk van Christus. Al die gedachten heeft Christus uitgevoerd. Het zijn er zó machtig veel, dat ze niet te tellen zijn. Ze zijn ook zó machtig groot, dat ze niet te bevatten zijn. De betekenis is dat het niet mogelijk is ze in een bepaalde volgorde te plaatsen of ook dat er niets met Hem te vergelijken is. We hebben er eenvoudig de woorden en ook de kennis niet voor (vgl. ) . Wij kennen ten dele ofwel stuksgewijze ( ) . Wij kunnen het geheel niet bevatten en kunnen slechts zegen na zegen bezien, ons daarover verwonderen en Hem daarvoor eren.

Psalms 40:5

Inleiding

David heeft aan de HEERE gevraagd of Hij hem wil verlossen van de toorn van God die hij ondergaat vanwege zijn ongerechtigheid (Ps 39:9). In Psalm 40 antwoordt de HEERE op het verzoek van David. Het antwoord komt door Christus, de Zoon van David, Die naar deze wereld is gekomen (Ps 40:8) om de wil van God te doen, namelijk om David en ons allen te redden.

Dit is een Messiaanse psalm. Hij gaat over de Heer Jezus. Dat blijkt duidelijk uit Hebreeën 10, waar de Ps 40:7-9 van deze psalm niet als een citaat van David staan, maar worden toegeschreven aan Christus. Hij spreekt deze woorden bij Zijn komen in de wereld (Hb 10:5-7). De psalm stelt de Heer Jezus voor Die op aarde de gehoorzame Dienaar wordt in het lichaam dat God voor Hem heeft bereid. Op aarde is Hij ellendig en arm, terwijl Hij geduldig op God wacht voor hulp.

Chronologisch lijken de Ps 40:2-5 aan het einde van de psalm te moeten staan. In dit eerste deel van de psalm gaat het over de opstanding van Christus en de gevolgen daarvan. Vanaf Ps 40:7 tot het einde gaat het over de komst van Christus en Zijn lijden. Het gaat in deze psalm anders dan in tal van andere psalmen waarin eerst de diepte van het lijden wordt beschreven en eindigen met een lied van verlossing en overwinning.

We zien dat Christus in deze psalm de smarten van Zijn volk ondergaat en beproefd wordt om daarin voor hen een bemoedigend voorbeeld te zijn. Hij wacht op de bevrijding door Zijn God, terwijl Hij Zich aan de wil van God onderwerpt. Het gaat in deze psalm incidenteel over het verzoenend lijden in de plaats van Zijn volk. De hoofdgedachte is het lijden van Christus als bemoediging voor het gelovig overblijfsel in de grote verdrukking om Hem daarin na te volgen.

Opschrift

Voor “een psalm van David” zie bij Psalm 3:1.

Voor “voor de koorleider” zie bij Psalm 4:1.

Er is geen direct aanknopingspunt in het leven van David te vinden dat een aanleiding zou kunnen zijn voor het dichten van deze psalm. De Geest van Christus heeft hem geïnspireerd deze psalm met het oog op Christus te dichten.

Nederlandse verzen (2-6)

Een nieuw lied

David ofwel de Geest van Christus begint de psalm met erop te wijzen dat hij “lang”, in de betekenis van heel sterk, “de HEERE verwacht” heeft (Ps 40:2). Het is niet slechts een zwakke verwachting geweest, maar hij heeft intens verwacht. Bij hem is de volharding een volmaakt werk geweest (Jk 1:4). Hij is op God blijven vertrouwen terwijl hij zwaar leed, terwijl God niet ingreep.

Dit is bij Christus wel in het bijzonder het geval geweest. Zijn leven op aarde was lijden, vooral tijdens de laatste week van Zijn leven op aarde. Zijn voorbeeld zal een bijzondere bemoediging voor het gelovig overblijfsel zijn, wanneer zij lijden in de grote verdrukking.

Christus heeft ervaren hoe God Zich naar Hem toe heeft gebogen. God heeft als het ware Zijn oor voor de mond van Christus gehouden. Zo heeft Hij met aandacht geluisterd naar Zijn hulpgeroep. Dit hulpgeroep horen we van Hem als Hij in Gethsémané gebeden en smekingen offert aan Hem Die Hem uit de dood kan verlossen. En Hij is verhoord om Zijn Godsvrucht (Hb 5:7), nadat Hij de hele weg van gehoorzaamheid aan God heeft afgelegd.

Een eerste verhoring van Zijn smekingen is gebeurd op het moment dat Hij Zijn geest in de handen van de Vader beveelt. Dan is het werk volbracht. Na de drie uren van duisternis waarin de Heer Jezus door God is verlaten, is er weer gemeenschap met Zijn God. Hij wordt dan opgebeurd “uit een kuil [vol] kolkend [water]” (Ps 40:3; vgl. Ps 69:3 ; 15). Daarmee wordt bedoeld het water van Gods oordeel dat over Hem heen is gekomen. Hij is in het modderige slijk van onze zonden ondergedompeld.

De verdere vervulling van de verhoring gebeurt, wanneer de heerlijkheid van de Vader de Heer Jezus opwekt uit de dood (Rm 6:4), en Zijn “voeten op een rots” zet. De opstanding is de vaste, onwankelbare grond waarop iedere gelovige staat die met Christus verbonden is door Zijn werk op het kruis. Op die weg worden de voetstappen vastgezet. Er is geen gevaar opnieuw in de kuil terecht te komen en weer in het modderige slijk te zinken.

Dit handelen van God ten gunste van Hem in Zijn bevrijding wordt gevolgd door het nieuwe lied dat Hij Christus in de mond legt (Ps 40:4). Het is het lied van de volkomen bevrijding van het oordeel omdat het door Hem is gedragen. Het nieuwe lied staat steeds in verbinding met de verlossing (vgl. Op 14:3).

Het nieuwe lied dat in Zijn mond is, wordt “een lofzang voor onze God”, dat is een lofzang die door allen wordt gezongen die God “onze God” noemen. Zij horen bij de Heer Jezus door het geloof in Hem. Door Zijn werk is Zijn God ook hun God geworden (vgl. Jh 20:17; Hb 2:12).

Van wat God heeft gedaan in de opstanding van Christus, gaat een getuigenis uit dat door velen gezien wordt. Het gevolg daarvan is dat ze God zullen vrezen en op Hem zullen vertrouwen. Dit zal ook in de eindtijd zo zijn, als het gelovig overblijfsel het nieuwe lied van de verlossing zal zingen, nadat zij met en ter wille van Christus hebben geleden en ook zijn verhoord zoals Hij is verhoord. Het is een getuigenis voor iedereen.

Hetzelfde geldt voor ons. Ons leven is met de opgestane Heer verbonden. Het nieuwe lied dat wij zingen, het lied van het Lam, is eveneens gebaseerd op het offer van Christus. Het is een getuigenis naar de mensen om ons heen, waardoor er zullen zijn die op God zullen gaan vertrouwen.

Wij zijn de eersten van de velen die het nieuwe lied in de hemel zullen zingen (Op 5:9 ; Op 14:3). Wij zingen het nieuwe lied nu al op aarde als een lied van dankbaarheid voor de verlossing die ons in Christus is gegeven. Het is toch niet mogelijk om te zwijgen over Zijn overgave aan God, waardoor wij gered zijn van het oordeel en ontelbare zegeningen hebben ontvangen?

Wie, in navolging van Christus, op God zijn vertrouwen stelt, is “welzalig” of gelukkig in de volste zin van het woord (Ps 40:5; vgl. Ps 1:1). De omstandigheden waarin dat gebeurt, worden in het tweede deel van het vers genoemd. Het is een tijd waarin velen zich wenden tot mensen die hoogmoedig zijn. Hoogmoedige mensen vertrouwen op zichzelf en niet op God. Het gaat hier om mensen die de plaats van God willen innemen; dat is ten diepste de kern van de zonde van duivel (1Tm 3:6), die als God wilde zijn.

Deze hoogmoedige mensen zien we in de massa van de afvallige Joden. Zij verwerpen de waarheid in Christus en nemen hun toevlucht tot de leugen (2Th 2:11). Hoogmoed en leugen zijn de kenmerken van de antichrist en zijn volgelingen. Wie daarin niet meegaat, maar tegen de stroom in op God vertrouwt, is gezegend.

David spreekt door de Geest van Christus zijn verwondering uit over de wonderen die de HEERE, zijn God, heeft gedaan aan allen die tot het overblijfsel behoren (Ps 40:6). Iedere gelovige die ervoor bewaard blijft om meegesleept te worden in de afval, is een wonder dat door God is verricht. Dit geldt voor de gelovigen in de grote verdrukking. Híj heeft hen bewaard.

Het gaat hier in feite om de vele wonderen die de HEERE in het verleden heeft gedaan, voor ons met name in verbinding met de komst van Christus op aarde. Gods wonderen voor de Zijnen zijn zichtbaar in iedere gelovige in alle tijden en in Zijn volk als geheel, zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament.

Niet alleen heeft God veel wonderen gedaan, maar Hij heeft ook gedachten over de Zijnen. Het betreft Zijn raadsbesluiten, Zijn voornemens om al de Zijnen te zegenen. Zijn zegeningen omvatten het wegnemen van onze zonden en het laten delen in al de gevolgen van het werk van Christus. Al die gedachten heeft Christus uitgevoerd. Het zijn er zó machtig veel, dat ze niet te tellen zijn. Ze zijn ook zó machtig groot, dat ze niet te bevatten zijn.

De betekenis is dat het niet mogelijk is ze in een bepaalde volgorde te plaatsen of ook dat er niets met Hem te vergelijken is. We hebben er eenvoudig de woorden en ook de kennis niet voor (vgl. 1Ko 2:9). Wij kennen ten dele ofwel stuksgewijze (1Ko 13:9). Wij kunnen het geheel niet bevatten en kunnen slechts zegen na zegen bezien, ons daarover verwonderen en Hem daarvoor eren.