Song 2:9 | DutKingComments | STEP | De bruid vergelijkt de bruidegom met een gazelle en het jong van een hert. Gazellen kunnen met grote snelheid en sierlijkheid over de bergen lopen (vgl. ; ) . Bij herten, die ook gemakkelijk over obstakels heen springen, komt daarbij misschien de gedachte aan vreugde (vgl. ) . Gazellen en herten zijn onschuldige dieren. Het zijn geen vleeseters, het zijn geen jachtdieren. Het zijn reine dieren, die gegeten mochten worden door de Israëlieten ( ) . Beide dieren staan er ook om bekend dat ze op hun hoede zijn voor gevaar en hun directe en snelle vlucht als het zich aandient. Zo ziet de bruid haar bruidegom naderen. Hij komt snel dichterbij en laat zich door niets tegenhouden. Tegelijk blijft hij voorzichtig in zijn benadering. Zo komt de Heer Jezus ook bij ieder van de Zijnen, die zich na een periode van verflauwing van liefde weer tot Hem wendt. Hij gaat voorzichtig te werk om te zien of er een werkelijk verlangen is om met Hem in gemeenschap te leven. Hij dringt Zich niet op en Hij forceert geen toegang. Hij komt om zo te zeggen niet als een olifant ons leven binnen om over ons heen te walsen. We kunnen hiervan leren hoe wij iemand moeten benaderen van wie we opmerken dat het leven met de Heer op een laag pitje is geraakt. Echte liefde voor onze afgedwaalde broeder of zuster zal ons snel maken om te helpen en tegelijk zullen we dat met gepaste voorzichtigheid doen. Het gaat in deze gevallen niet om duidelijke zonden, maar om tekenen die erop kunnen wijzen dat iemand niet meer volledig voor de Heer leeft. Als we constateren dat iemand de samenkomsten van de gelovigen minder bezoekt, is het goed daar aandacht aan te geven en eens te informeren hoe dat komt – zonder direct iemand van ontrouw te beschuldigen. Dat er enige reserve is bij de bruidegom in zijn toenadering, kunnen we concluderen uit de plaats waar de bruid zich bevindt. Ze zegt zelf dat de bruidegom zich bevindt “achter onze muur” , de muur die om haar huis heen is. Hij is dichterbij gekomen en kijkt door de getraliede vensters naar binnen. Ze vindt het fijn dat hij er is, maar er is toch nog een muur tussen hen. Ze noemt het wel ‘onze’ muur, maar zij heeft zich alleen erachter verborgen en hij staat erbuiten. Het is min of meer háár muur geworden. Een muur is een beeld van afzondering van het verkeerde om daardoor toegewijd te zijn aan de Heer. Als het afzondering zonder de Heer is, is het isolement geworden. We kunnen ons zover in ons isolement terugtrekken, dat we ook de Heer niet meer toelaten bij ons te komen. Hij kijkt wel naar binnen en staat achter de muur. Hij zit niet, maar staat klaar om in actie te komen als de bruid eraan toe is. De Heer wil andere gelovigen gebruiken om ons in een tijd van geestelijke achteruitgang te bezoeken. Misschien laten we ze wel in huis, maar laten we hen ook toe in ons leven ? Juist als we niet meer vol zijn van de Heer en andere dingen in ons leven belangrijk zijn geworden, zijn we geneigd de muur rond ons hart te handhaven. We willen ons niet blootgeven en durven ons niet kwetsbaar op te stellen, misschien omdat we bang zijn opnieuw gekwetst te worden. Het kan bijvoorbeeld zijn dat we iemand eens iets hebben toevertrouwd terwijl we dachten dat hij dat voor zichzelf zou houden, maar hij heeft het overal rondverteld. Dan openen we ons hart niet zomaar opnieuw, want we zijn bang voor een nieuwe teleurstelling. Die reactie is begrijpelijk. Tegelijk is het goed oog te hebben voor het gevaar dat we ons helemaal terugtrekken in een isolement. Daar wil de Heer in voorzichtigheid op wijzen. Hij wil weer de eerste plaats in ons leven hebben en aanwijzen wat dat verhindert. Het leven in een isolement neemt in de wereld en onder christenen steeds meer toe. Dat komt door het groeiende individualisme, waardoor ook het egoïsme toeneemt. We willen alles voor onszelf hebben en alles voor onszelf doen. Computers, internet, smartphones, al die apparaten bergen het gevaar in zich dat we ons helemaal in ons eigen wereldje terugtrekken. Onze kinderen groeien ermee op. Ze hebben slechts dat ene apparaatje nodig om zich te vermaken. Maar ook oudere gelovigen kunnen de behoefte hebben aan van alles en nog wat om bij de tijd te blijven. We worden steeds meer door deze apparaten, die sterk ‘ik’ gericht zijn, in beslag genomen. Mensen weten niet goed meer hoe ze met elkaar moeten omgaan. Het is een herkenbaar tafereel: men zit aan tafel samen te eten, maar er is geen onderlinge communicatie doordat er een digitale verbinding is met de buitenwereld. Ieder eet voor zichzelf en is intussen druk bezig met zijn smartphone. Als er een berichtje komt, moet er onmiddellijk op worden gereageerd. We moeten ons goed van deze gevaren bewust zijn! Deze apparaten moeten, zo zegt men, de communicatie bevorderen. Maar in werkelijkheid neemt de echte communicatie af en verdwijnt die ten slotte volledig. Het apparaat zegt dat jij belangrijk bent. Mensen hebben behoefte aan mij , ze willen mij iets laten weten; en ik vind het nodig om mensen te laten weten wat ik van een zaak denk. Het resultaat is dat we geen tijd hebben om ons rustig met het Woord van God bezig te houden, om samenkomsten van de gemeente te bezoeken en om broeders en zusters te helpen. We hebben gewoon geen tijd meer. Dit risico is groot, omdat we ons van de gemeenschap van de heiligen terugtrekken en in een isolement leven. We leven op zo'n manier dat de Heer niet bij ons terecht kan. Maar Hij probeert wel bij ons te komen. Hij staat daar, Hij kijkt door het raam en door de spijlen of tralies. De spijlen of tralies wekken de gedachte dat we in een gevangenis zijn opgesloten. Zitten we gevangen? We kunnen opgesloten zitten in onze eigen gedachten, in ons leven, in de plannen die we hebben en er een gevangene van zijn. Maar Hij kijkt daar doorheen. Welke plannen hebben we? Wat willen we? Wat is het doel van ons leven? Is dit alles een gevangenis voor ons? Kunnen we aan niets anders denken? De Heer staat nu voor het raam van ons leven en kijkt door de tralies. Hij kijkt en Hij wil zo graag naar ons toekomen om ons voldoening en werkelijke levensvervulling te geven.

Song of Solomon 2:9

De liefste zoekt voorzichtig toenadering

De bruid vergelijkt de bruidegom met een gazelle en het jong van een hert. Gazellen kunnen met grote snelheid en sierlijkheid over de bergen lopen (vgl. 2Sm 2:18b; 1Kr 12:8). Bij herten, die ook gemakkelijk over obstakels heen springen, komt daarbij misschien de gedachte aan vreugde (vgl. Js 35:6). Gazellen en herten zijn onschuldige dieren. Het zijn geen vleeseters, het zijn geen jachtdieren. Het zijn reine dieren, die gegeten mochten worden door de Israëlieten (Dt 12:15 ; 22 ; Dt 14:4-5 ; Dt 15:22). Beide dieren staan er ook om bekend dat ze op hun hoede zijn voor gevaar en hun directe en snelle vlucht als het zich aandient.

Zo ziet de bruid haar bruidegom naderen. Hij komt snel dichterbij en laat zich door niets tegenhouden. Tegelijk blijft hij voorzichtig in zijn benadering. Zo komt de Heer Jezus ook bij ieder van de Zijnen, die zich na een periode van verflauwing van liefde weer tot Hem wendt. Hij gaat voorzichtig te werk om te zien of er een werkelijk verlangen is om met Hem in gemeenschap te leven. Hij dringt Zich niet op en Hij forceert geen toegang. Hij komt om zo te zeggen niet als een olifant ons leven binnen om over ons heen te walsen.

We kunnen hiervan leren hoe wij iemand moeten benaderen van wie we opmerken dat het leven met de Heer op een laag pitje is geraakt. Echte liefde voor onze afgedwaalde broeder of zuster zal ons snel maken om te helpen en tegelijk zullen we dat met gepaste voorzichtigheid doen. Het gaat in deze gevallen niet om duidelijke zonden, maar om tekenen die erop kunnen wijzen dat iemand niet meer volledig voor de Heer leeft. Als we constateren dat iemand de samenkomsten van de gelovigen minder bezoekt, is het goed daar aandacht aan te geven en eens te informeren hoe dat komt – zonder direct iemand van ontrouw te beschuldigen.

Dat er enige reserve is bij de bruidegom in zijn toenadering, kunnen we concluderen uit de plaats waar de bruid zich bevindt. Ze zegt zelf dat de bruidegom zich bevindt “achter onze muur”, de muur die om haar huis heen is. Hij is dichterbij gekomen en kijkt door de getraliede vensters naar binnen. Ze vindt het fijn dat hij er is, maar er is toch nog een muur tussen hen. Ze noemt het wel ‘onze’ muur, maar zij heeft zich alleen erachter verborgen en hij staat erbuiten. Het is min of meer háár muur geworden.

Een muur is een beeld van afzondering van het verkeerde om daardoor toegewijd te zijn aan de Heer. Als het afzondering zonder de Heer is, is het isolement geworden. We kunnen ons zover in ons isolement terugtrekken, dat we ook de Heer niet meer toelaten bij ons te komen. Hij kijkt wel naar binnen en staat achter de muur. Hij zit niet, maar staat klaar om in actie te komen als de bruid eraan toe is.

De Heer wil andere gelovigen gebruiken om ons in een tijd van geestelijke achteruitgang te bezoeken. Misschien laten we ze wel in huis, maar laten we hen ook toe in ons leven? Juist als we niet meer vol zijn van de Heer en andere dingen in ons leven belangrijk zijn geworden, zijn we geneigd de muur rond ons hart te handhaven. We willen ons niet blootgeven en durven ons niet kwetsbaar op te stellen, misschien omdat we bang zijn opnieuw gekwetst te worden.

Het kan bijvoorbeeld zijn dat we iemand eens iets hebben toevertrouwd terwijl we dachten dat hij dat voor zichzelf zou houden, maar hij heeft het overal rondverteld. Dan openen we ons hart niet zomaar opnieuw, want we zijn bang voor een nieuwe teleurstelling. Die reactie is begrijpelijk. Tegelijk is het goed oog te hebben voor het gevaar dat we ons helemaal terugtrekken in een isolement. Daar wil de Heer in voorzichtigheid op wijzen. Hij wil weer de eerste plaats in ons leven hebben en aanwijzen wat dat verhindert.

Het leven in een isolement neemt in de wereld en onder christenen steeds meer toe. Dat komt door het groeiende individualisme, waardoor ook het egoïsme toeneemt. We willen alles voor onszelf hebben en alles voor onszelf doen. Computers, internet, smartphones, al die apparaten bergen het gevaar in zich dat we ons helemaal in ons eigen wereldje terugtrekken. Onze kinderen groeien ermee op. Ze hebben slechts dat ene apparaatje nodig om zich te vermaken. Maar ook oudere gelovigen kunnen de behoefte hebben aan van alles en nog wat om bij de tijd te blijven. We worden steeds meer door deze apparaten, die sterk ‘ik’ gericht zijn, in beslag genomen.

Mensen weten niet goed meer hoe ze met elkaar moeten omgaan. Het is een herkenbaar tafereel: men zit aan tafel samen te eten, maar er is geen onderlinge communicatie doordat er een digitale verbinding is met de buitenwereld. Ieder eet voor zichzelf en is intussen druk bezig met zijn smartphone. Als er een berichtje komt, moet er onmiddellijk op worden gereageerd. We moeten ons goed van deze gevaren bewust zijn! Deze apparaten moeten, zo zegt men, de communicatie bevorderen. Maar in werkelijkheid neemt de echte communicatie af en verdwijnt die ten slotte volledig. Het apparaat zegt dat jij belangrijk bent. Mensen hebben behoefte aan mij, ze willen mij iets laten weten; en ik vind het nodig om mensen te laten weten wat ik van een zaak denk.

Het resultaat is dat we geen tijd hebben om ons rustig met het Woord van God bezig te houden, om samenkomsten van de gemeente te bezoeken en om broeders en zusters te helpen. We hebben gewoon geen tijd meer. Dit risico is groot, omdat we ons van de gemeenschap van de heiligen terugtrekken en in een isolement leven. We leven op zo'n manier dat de Heer niet bij ons terecht kan. Maar Hij probeert wel bij ons te komen. Hij staat daar, Hij kijkt door het raam en door de spijlen of tralies.

De spijlen of tralies wekken de gedachte dat we in een gevangenis zijn opgesloten. Zitten we gevangen? We kunnen opgesloten zitten in onze eigen gedachten, in ons leven, in de plannen die we hebben en er een gevangene van zijn. Maar Hij kijkt daar doorheen. Welke plannen hebben we? Wat willen we? Wat is het doel van ons leven? Is dit alles een gevangenis voor ons? Kunnen we aan niets anders denken? De Heer staat nu voor het raam van ons leven en kijkt door de tralies. Hij kijkt en Hij wil zo graag naar ons toekomen om ons voldoening en werkelijke levensvervulling te geven.