‏ Job 4

Элифаздың биринши сөзи

1Сонда теманлы Элифаз Аюпқа былай деди:

2– Егер биреў саған сөз айтпақшы болса,
Саған аўыр батпай ма?
Ақыры, ким сөйлеўден өзин тыйып тура алады?
3Еслеп көр, сен көплерге тәлим берер,
Ҳәлсизлерди жигерлендирип, күш берер едиң.
4Сениң сөзлериң жығылғанға тирек болып,
Дизелери қалтырап, ҳәлсирегенлерге күш беретуғын еди.
5Ал енди сол нәрселер өз басыңа түскенде,
Түскинликке түсип қалыпсаң,
Өзиң бахытсызлыққа ушырағанда,
Руўхың түсип кетипти.
6Қудайдан қорқыўың – исенимиңниң,
Минсиз жасаўың – үмитиңниң белгиси емес пе?

7Ойлап көрши: қашан айыпсыз адам набыт болып,
Әдил адам жоқ қылынған еди?
8Мениң көргеним мынаў: ким жаўызлықты шүдигарлап,
Ғам-қайғы туқымын ексе, соны орып алады.
9Олар Қудайдың үплеген деминен набыт болады,
Оның ғәзебиниң даўылынан жоқ болады.
10Арысланлар ақырып, ырылдассын,
Бирақ Қудай жыртқыш арысланлардың тислерин сындырады.
11Сонда арыслан олжасыз өлип кетеди,
Жетим қалған балалары тарап кетеди.

12Маған жасырынша бир сөз келди,
Сыбырлысы қулағыма шалынды.
13Түнги тәшиўишли түстен туўған ойлар ишинде,
Адамлар қатты уйқыға шүмген ўақытта,
14Мени қорқыў бийлеп алып, қалтыратпа басты,
Пүткил денем ләрзеге келди.
15Самал бетимди сыйпап өтти,
Сонда төбе шашым тик турды.
16Бир сүлдер турғандай болды,
Бирақ мен оның не екенин түсинбедим.
Көз алдымда бир тулға пайда болды,
Тынышлық ҳүким сүрди ҳәм мен өлпең даўысты еситтим:
17«Адамзат Қудайдың алдында әдил бола ала ма?
Адам өз Жаратыўшысының алдында пәк бола ала ма?
18Қудай, ҳәтте, Өзиниң аспандағы хызметшилерине де исенбейди,
Ҳәтте, периштелеринен де кемшилик табады.
19Сонда тийкары топырақтан болған,
Ылайдан жаратылған,
Жәнликтей аңсат женшилип қалатуғынларға не болады?
20Олар күн шыққаннан ымырт жабылғанға шекемги аралықта набыт болады,
Олардың мәңгиге жоқ болғанын байқамай да қаласаң.
21Олардың шатырларының ишиндеги жиплери үзилген,
Даналықтан хабарсыз өлип кетеди».