‏ Matthew 22

Rozdział 22

1A Jezus, odpowiadając, znowu mówił do nich w przypowieściach ^a tymi słowy: 2Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił wesele ^b swemu synowi. 3I posłał swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale oni nie chcieli przyjść. 4Ponownie posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę, zabito moje woły i tuczne zwierzęta i wszystko jest gotowe. Chodźcie na wesele. 5Lecz oni zlekceważyli to i odeszli, jeden na swoje pole, a inny do swego kupiectwa; 6A inni schwytali jego sługi, znieważyli ich i zabili. 7Gdy król to usłyszał, rozgniewał się, a posławszy swoje wojska, wytracił tych morderców i spalił ^c ich miasto. 8Potem powiedział swoim sługom: Wesele wprawdzie jest gotowe, lecz zaproszeni nie byli godni. 9Idźcie ^d więc na rozstaje dróg i zaproście na wesele wszystkich, których spotkacie. 10Wtedy słudzy ci wyszli na drogi i zgromadzili wszystkich ^e, których spotkali, złych i dobrych. I sala weselna napełniła się gośćmi. 11A gdy król wszedł, aby zobaczyć gości, ujrzał tam człowieka, który nie był ubrany w strój weselny. 12I zapytał go: Przyjacielu, jak tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego? A on zaniemówił ^f. 13Wtedy król powiedział sługom: Zwiążcie ^g mu nogi i ręce, weźcie go i wrzućcie do ciemności ^h zewnętrznych. Tam będzie płacz i zgrzytanie ⁱ zębów. 14Wielu jest bowiem wezwanych ^j, lecz mało wybranych. 15Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by go usidlić ^k w mowie. 16I posłali do niego swoich uczniów wraz z herodianami, którzy powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdziwy i drogi Bożej w prawdzie nauczasz, i nie zważasz na nikogo. Nie oglądasz się bowiem na osobę ludzką. 17Powiedz nam więc, jak ci się wydaje: Czy wolno płacić podatek ^l cesarzowi, czy nie? 18Ale Jezus poznał ^m ich niegodziwość i powiedział: Czemu wystawiacie mnie na próbę ⁿ, obłudnicy? 19Pokażcie mi monetę podatkową. I podali mu grosz ▼

▼denara

. 20A on ich zapytał: Czyj to wizerunek i napis? 21Odpowiedzieli mu: Cesarza. Wtedy powiedział im: Oddajcie ^p więc cesarzowi to, co należy do cesarza, a Bogu to, co należy do Boga. 22A gdy to usłyszeli, zdziwili się, zostawili go i odeszli. 23Tego dnia przyszli do niego saduceusze, którzy mówią, że nie ma zmartwychwstania ^q, i pytali go: 24Nauczycielu, Mojżesz ^r powiedział: Jeśli ktoś umrze, nie mając dzieci, to jego brat ma ożenić się z jego żoną i wzbudzić potomstwo swemu bratu. 25Było więc u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a nie mając potomstwa, zostawił żonę swemu bratu. 26Podobnie drugi i trzeci, aż do siódmego. 27A w końcu po wszystkich umarła też ta kobieta. 28Żoną którego z tych siedmiu będzie więc przy zmartwychwstaniu? Gdyż wszyscy ją mieli za żonę. 29A Jezus im odpowiedział: Błądzicie, nie znając Pisma ^s ani mocy Boga. 30Przy zmartwychwstaniu bowiem ani nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie ^t Boga w niebie. 31A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga: 32Ja jestem ^u Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych. 33A tłumy, słysząc to, zdumiewały się jego nauką. 34Lecz gdy faryzeusze usłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zeszli się razem. 35I jeden z nich, znawca prawa, wystawiając go na próbę, spytał: 36Nauczycielu, które przykazanie w prawie jest ^v największe? 37A Jezus mu odpowiedział: Będziesz miłował ^w Pana, swego Boga, całym swym sercem, całą swą duszą i całym swym umysłem. 38To jest pierwsze i największe przykazanie. 39A drugie jest do niego podobne: Będziesz miłował ^x swego bliźniego jak samego siebie. 40Na tych dwóch przykazaniach ^y opiera się całe Prawo i Prorocy. 41A gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus ich zapytał: 42Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli mu: Dawida. 43I powiedział im: Jakże więc Dawid w Duchu ^z nazywa go Panem, mówiąc: 44Powiedział ^aa Pan memu Panu: Siądź po mojej prawicy, aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy? 45Jeśli więc Dawid ^ab nazywa go Panem, to jakże może być jego synem? 46I nikt nie mógł mu odpowiedzieć ani słowa. Od tego też dnia nikt nie śmiał go więcej pytać.